Achaja - Audiobook mp3

yli do ciemnego, zadymionego wnętrza karczmy. Kilkunastu chłopów okupowało dwa stoły pod oknem. Pozostałe dwa były puste. - Łoj, goście! - Chudy jak patyk gospodarz leniwie wyszedł zza okopconego szynkwasu. - Jaśnie pany jedzo? Pijo? - Pijo! Pijo! - zakpił Sirius. - Żeby ci jeno gorzałki stało! - O! Patrzajcie! Zagraniczne fircyki, a gadajo jak prawdziwe mężczyzny! Usiedli przy stole w najciemniejszym kącie. Gospodarz postawił przy nich garniec gorzałki i trzy kubki. - Na ząb coś będzie? - spytał. - Czy rękawem zakąsicie? - Rękawem? Mamy żreć ubranie? Gospodarz roześmiał się na cały głos. Nie było w nim ani krzty uniżoności. Właściwie słowa, które wypowiadał, można by uznać nawet za obraźliwe. Ale nie w jego przypadku. Jakaś zawadiacka fantazja i humor, śmiejące się oczy sprawiały, że chyba każdy lubił go od pierwszego wejrzenia. - Jak rękawem, nie wiecie? - Nalał sobie z dzbanka do kubka, który przed chwilą postawił przed Zaanem. Golnął do dna, przyłożył rękę do ust i chuchnął mocno we własny rękaw. - Ot, i tak - powiedział, odstawiając naczynie. - Nie, nie. Wolelibyśmy coś jednak zjeść - mruknął Zaan, patrząc na swój mokry kubek. - Co macie? - Ano to mamy. - Zaczął wyliczać na palcach: - Taką rybę, co nie pływa, a lata, z mórz dalekich, albo trąbę słonia pieczoną na rożnie, albo jeszcze takie małe ptaszki z krajów za siedmioma górami, mniejsze niźli muchy, nie wiada, jak je, psiekrwie, połapali, żeby tu dostawić, - A kotlet wieprzowy jest? Gospodarz roześmiał się znowu. - Tak po prawdzie to jest tylko kotlet wieprzowy. - Ukłonił się przed Siriusem. Młody przybysz z dalekich stron mimo wspaniałego stroju okazał się jednak, o dziwo, normalnym klientem. - Rano co prawda to on się jeszcze nazywał kotlet barani. Ale dla jasnego pana to ja go mogę nazwać kotletem wieprzowym. A jak jasny pan ma życzenie, to go mogę przemianować nawet na kotlet z ludziny, ha, ha, Sirius roześmiał się również. - Dawaj! - krzyknął. - Cokolwiek to jest. Zbójcy nas atakowali po drodze, wozy popalili, ludzi narżnęli. Teraz to już niestraszny nam nawet kotlet barani, co zmienia nazwę. Napełnił kubki gorzałką z dzbanka i podniósł swój do ust. - No co? Pierwszą kolejkę zakąsimy rękawem. Golnął jak gospodarz, do dna. Zaan również poradził sobie ze swoją porcją, a Achaja jak głupia chciała pójść za ich przykładem. Była gdzieś w połowie kubka, kiedy zrozumiała, że po pierwsze, bezbarwny płyn wcale nie jest winem, po drugie, pali i dusi, a po trzecie, że jeśli go nie powstrzymywać, sam znajduje sobie wyjście na zewnątrz tą samą drogą, którą się go wlewało. Parsknęła jak koń, wypluwając wszystko wprost na stół i walcząc rozpaczliwie o odzyskanie oddechu. - Oj, jasna panienka niewprawiona. - Gospodarz przyniósł właśnie miskę z baraniną na zimno. - Oj, tak. Mocna nasza gorzałka. Krzepka! Sirius i Zaan śmiali się cicho. Dziewczyna sarkała i pomstowała, usiłując pozbyć się z ust ohydnego smaku. Złapała największy kawał baraniny, ale dopiero to zatkało ją zupełnie. Wbiła zęby w mięso i nie wiedziała, co dalej - było tak twarde, że ani zgryźć do końca, ani co gorsza, wyjąć zęby z powrotem. Sirius szturchnął Zaana, usiłując zachować choć trochę poważną minę. Obaj wiedzieli skądś, co należy robić w takich wypadkach. Odkrajali nożami malutkie kawałki, które najpierw trzymali w ustach dla zmiękczenia, a dopiero potem normalnie przeżuli. Achaja, dusząc się, rozpaczliwie walczyła ze swoją porcją. Siłą rzeczy przy ich stole zapanowała cisza. Można było za to posłuchać, co mówią chłopi wokół: - I wiecie, kumie - perorował najwyższy z nich, wymachując skórzanym kubkiem dla podkreślenia efektu. - I ta, psiamać, jaśnie pani oficyjer nawet, psiamać, z konia nie zlazła, tylko mówi, żeby przejście dać dla wojska! Przez moje pole, psiamać, kumie, normalnie, no! Przez moją ojcowiznę! Cztery tuziny wojska tam, normalnie, było, albo może i sto razy więcej! - I co zrobiliście? - No jak co? Mówię, psiamać, po moim trupie! A ona, że wykup da. Chłopi się roześmiali, jakby powiedział coś śmiesznego. - A ja na to, że nie będą mi pola deptać, bo dopiero com je siał. Hajda w las! Mówię... - I co? Poszły lasem? - No co ty? - Chłop spojrzał zdziwiony, jakby ducha zobaczył. - Toż lasem by nie przeszły, tam stromizna taka. - No? No i co zrobiły wojaczki? - No ona, że wykup. A ja, co mi będzie cenę urzędową dawała? Toż siew był, a w sianokosy ile zboże będzie stało, pytam, wie ona? No to mówię, po moim trupie, krzywdy mojej nie będzie! No! No i tak gadaliśmy i gadaliś Aż wreszcie mówi, że da cenę z rynku. Ja mówię, inna rozmowa. Piniądz za zboże tyle, co na rynku stoi, a nie po urzędzie. No to mówię, moja strata niech będzie, biorę pi