Alchemik

ł kijem jedną po drugiej, wołając każdą po imieniu. Zawsze wierzył, że owce rozumiały wszystko, co do nich mówi. Dlatego czytał im czasem na głos urywki z książek, które go oczarowały, opowiadał o samotności i o radościach w życiu pasterza albo o ostatnich nowinach zasłyszanych w mijanych po drodze wioskach. Od dwóch dni temat był właściwie jeden - tamta dziewczyna, córka kupca w miasteczku, do którego miał dotrzeć za cztery dni. Zawitał tam tylko raz, w ubiegłym roku. Kupiec był właścicielem sklepu z tkaninami i życzył sobie, by owce strzyżono pod jego okiem, bo nie chciał zostać oszukany. Jakiś przygodny przechodzień wskazał ten sklep pasterzowi, który pognał tam swoje stado. - Chciałbym sprzedać trochę owczego runa - rzekł do kupca. W sklepie było tłoczno, więc kupiec poprosił, żeby pasterz zaczekał ze strzyżeniem do zmroku. Chłopiec usiadł zatem na dziedzińcu i wyjął z worka książkę. - Nie wiedziałam, że pasterze potrafią czytać książki - usłyszał obok siebie kobiecy głos. Stała przed nim typowa dziewczyna z Andaluzji. Czarne włosy spływały jej na ramiona, a w oczach tliło się jeszcze nikłe wspomnienie po dawnych arabskich najeźdźcach. - Od owiec można czasem nauczyć się więcej niż z książek - odparł młody pasterz. I gawędzili przez wiele godzin. Wyjaśniła mu, że jest córką kupca, i opowiedziała o życiu swojego miasteczka, gdzie każdy dzień do złudzenia przypomina poprzedni. Pasterz zaś mówił o krajobrazach Andaluzji, o ostatnich nowinach z okolicznych wiosek i miasteczek. Był uszczęśliwiony, że może wreszcie porozmawiać z kimś innym niż owce. - Gdzie nauczyłeś się czytać? - spytała w pewnej chwili dziewczyna. - Tam gdzie wszyscy - odpowiedział - w szkole. - Skoro umiesz czytać, to dlaczego jesteś tylko pasterzem? Młodzieniec wykręcił się od odpowiedzi. Był pewien, że dziewczyna by go nie zrozumiała. Snuł dalej opowieści z wędrówki, a ciemne, mauretańskie oczy to otwierały się, to znów zamykały z zachwytu i zadziwienia. Czas mijał i chłopiec coraz bardziej pragnął, aby ten dzień nigdy się nie skończył, aby ojciec dziewczyny zajęty był jeszcze długo i niechby mu nawet kazał czekać ze trzy dni. Zrozumiał, że odczuwa coś, czego nigdy przedtem nie doznał - chęć pozostania na zawsze w jednym mieście. Z dziewczyną o kruczych włosach dni nigdy nie byłyby podobne do siebie. Ale kupiec w końcu nadszedł i polecił mu ostrzyc cztery owce. Zapłacił sowicie i zaprosił znowu za rok. I teraz pasterza dzieliły zaledwie cztery dni od powrotu do owego miasteczka. Był rozpłomieniony i zarazem pełen obaw - może dziewczyna już o nim zapomniała? Przechodziło przecież tamtędy tylu pasterzy sprzedających owcze runo. - Nieważne - powiedział do swoich owiec. - Ja też znam wiele dziewcząt w innych miastach. Ale w głębi serca czuł jednak, jak bardzo jest to ważne. I że pasterze, marynarze czy kupcy znają zawsze takie miasto, w którym żyje ktoś, kto sprawia, że pewnego dnia zapominają o urokach beztroskiego wędrowania po świecie. Z pierwszym brzaskiem popędził stado w stronę wschodzącego słońca. ,,Owce nigdy nie muszą podejmować decyzji - pomyślał. - Może dlatego nie odstępują mnie na krok? Jedyne czego potrzebują to woda i pożywienie. Dopóki pasterz będzie je prowadził przez najlepsze pastwiska Andaluzji, dopóty będą mu towarzyszyć. Nawet jeśli wszystkie dni będą takie same, a godziny dłużyć się od wschodu do zachodu słońca, nawet jeśli nigdy w swoim krótkim życiu nie przeczytają ani jednej książki i nie poznają mowy ludzi powtarzających plotki z okolicznych wiosek. Zadowalają się wodą i pożywieniem, i w istocie całkiem im to wystarcza. W zamian hojnie ofiarowują ciepłą wełnę, wierne przywiązanie, a czasem też swoje mięso. Gdybym przemienił się nagle w potwora i wyrżnął po kolei, jedną po drugiej, pojęłyby to dopiero, gdy znikłoby już prawie całe stado. Ponieważ ufając mi, przestały zawierzać własnym instynktom. A to dlatego tylko, że prowadzę je po soczystych pastwiskach". Własne myśli wydały mu się dziwaczne. A może ten kościół z rosnącym pośrodku sykomorem jest zaklęty? Może dlatego przyśnił mu się ponownie ten sam sen i wywołał w nim teraz złość na owce, zawsze przecież tak wierne? Wypił jeszcze łyk wina, które zostało z wieczerzy, i otulił się szczelnie płaszczem. Wiedział, że za parę godzin, kiedy słońce sięgnie zenitu, skwar stanie się tak wielki, że uniemożliwi prowadzenie owiec przez otwarte pola. Latem o tej porze cała Hiszpania śpi, a upał trwa aż do wieczora. Przez cały ten czas pasterz będzie musiał dźwigać swój płaszcz na ramieniu. Lecz ilekroć zechce pozbyć się tego brzemienia, przypomni sobie w porę, że to dzięki niemu nie odczuwa chłodu wczesnego poranka. ,,W każdej chwili powinniśm