Ebook Amelia i Kuba. Stuoki Potwór mobi,epub

sz­ta­no­wymi wło­sami spię­tymi w kitkę na czubku głowy spoj­rzała na niego czuj­nie znad tabletu z grą. -- O-o! -- Tylko na chwilę wysze­dłem! -- powie­dział przez zaci­śnięte zęby Kuba. -- Na krótką chwi­leczkę. -- Zosta­wi­łeś otwarty kom­pu­ter, więc to twoja wina. Kuba ruszył w jej stronę. Mi rzu­ciła tablet na miękki dywan i wystrze­liła jak z kata­pulty w kie­runku drzwi. Ze zwin­no­ścią, o jaką trudno podej­rze­wać dziew­czynkę w tym wieku, odbiła się od łóżka, od ściany i o cen­ty­me­try minęła brata. -- Nie licz na litość, mały potwo­rze! -- Kuba odwró­cił się i ruszył w pogoń. Mi dobrze wie­działa, że w miesz­ka­niu nie ma szans. Dla­tego dopa­dła drzwi wej­ścio­wych, prze­krę­ciła zamek i szarp­nię­ciem otwo­rzyła je na oścież. Nie wybie­gła jed­nak na klatkę scho­dową, bo przej­ście było zata­ra­so­wane. Na wycie­raczce stał niski i kor­pu­lentny stary męż­czy­zna, taki mniej wię­cej w wieku rodzi­ców, z błysz­czącą łysiną i wielką torbą prze­wie­szoną przez ramię. -- Witam panią bar­dzo ser­decz­nie! -- zaczął entu­zja­stycz­nie. -- Zanim pani odmówi, niech pani wysłu­cha mojej oferty do końca! Mi otwo­rzyła usta i wga­piła się w obcego. Była zbyt zasko­czona, by odma­wiać. Zresztą nie miała poję­cia, o co cho­dzi. -- Mam pani do zaofe­ro­wa­nia te oto wspa­niałe koce z mery­no­sów. -- Męż­czy­zna wycią­gnął z wiel­kiej torby puchaty koc w kolo­rze kawo­wym. -- Już za chwilę ten koc może się stać pani nie­od­łącz­nym towa­rzy­szem popo­łu­dnio­wych her­ba­tek i miłych wie­czor­ków przed tele­wi­zo­rem. -- Że jak? -- wydu­siła z sie­bie Mi. -- Że wła­śnie tak. -- Męż­czy­zna pró­bo­wał zaj­rzeć do miesz­ka­nia, popra­wia­jąc jed­no­cze­śnie błysz­czącą mary­narkę. -- Natu­ralne i eko­lo­giczne cie­pło bez opłat dla sil­nej i nie­za­leż­nej kobiety. -- Hę? -- Fason mary­narki tego faceta koja­rzył się Mi bar­dziej z cyr­kiem niż z ele­gan­cją. Wycią­gnęła jed­nak rękę, żeby dotknąć koca. -- Nie doty­kaj! -- ostrzegł ją Kuba. -- Dosta­niesz wysypki. Mi cof­nęła rękę. No tak, prze­cież ma uczu­le­nie na sierść kotów i psów. A kto wie, czym są te całe mery­nosy. -- Mery­nosy są hipo­aler­giczne -- zapew­nił szybko sprze­dawca. -- Bada­nia prze­pro­wa­dzone przez ame­ry­kań­skich naukow­ców udo­wod­niły rów­nież dzia­ła­nie wyszczu­pla­jące oraz likwi­du­jące zmarszczki. Ten nie­sa­mo­wity koc ofe­ruję pań­stwu za jedyne dzie­więć­set dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć zło­tych i -- uniósł palec, pod­kre­śla­jąc napię­cie tej pauzy -- dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć gro­szy. -- Koc za tysiaka? -- upew­nił się Kuba. -- Ba, ale to nie wszystko. Jeśli kupią pań­stwo ten nie­zwy­kły koc w pro­po­no­wa­nej cenie, dodam drugi koc zupeł­nie gra­tis za jedyne sto dzie­więt­na­ście zło­tych i -- uniósł palec -- dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć gro­szy. -- Gra­tis to jest za darmo. Jak pan tu wszedł? -- Dosko­nała oferta zawsze znaj­dzie drogę do wła­ści­wego klienta. -- W dłoni męż­czy­zny poja­wiła się wizy­tówka. -- Gdyby byli pań­stwo - -- Nie jeste­śmy wła­ści­wymi klien­tami. -- Kuba zamknął drzwi przed nosem domo­krążcy. -- Co za natręt. Trzeci raz go tu widzę. Wizy­tówka sfru­nęła na pod­łogę, obok kapci taty. -- To nie było miłe -- zauwa­żyła Mi. -- Otwo­rzy­łaś mu -- rzu­cił oskar­ży­ciel­skim tonem Kuba. -- Nie otwo­rzy­łam mu. -- Mi wzru­szyła ramio­nami. -- Ucie­ka­łam przed tobą. -- A, wła­śnie. -- Kuba zła­pał ją za łokieć. -- Dzięki za przy­po­mnie­nie. * * * Ame­lia popra­wiała rysu­nek sukni. Dodała fal­banki wokół dekoltu i pasek w talii. Kle­men­tyna nie miała ani tro­chę racji. Wpraw­dzie Ame­lia zaczęła ryso­wać tę suk­nię po inter­ne­to­wym wyzna­niu Kuby, ale to był cał­ko­wity przy­pa­dek. Tak, na pewno! Z otwar­tego lap­topa leciała pio­senka: -- Kocham cię, la, la, la. Kocham cię, la, la, la. O tobie śnię, la, la, la. To cała ja, twa Cele­brytka, która nagrała tę pio­senkę, miesz­kała w Zamku, dwie klatki dalej. Ame­lia nie lubiła tego utworu. Nie­stety od tygo­dnia trudno było go unik­nąć, bo poja­wiał się wszę­dzie: w radiu, w tele­wi­zji, w inter­ne­cie. Wstała, wyłą­czyła muzykę i klap­nęła na łóżko. Mate­rac pod nią zapisz­czał prze­raź­li­wie i pod­sko­czył. -- Oj, Imbir! -- Ame­lia zerwała się na równe nogi. -- Prze­pra­szam. Roz­bu­dzony w tak bez­ce­re­mo­nialny spo­sób pies zesko­czył z łóżka, posłał jej pełne pre­ten­sji spoj­rze­nie i, obra­żony, wyszedł z pokoj