Ebook Amerykańska broń pancerna II Wojny Światowej mobi,epub,pdf

S Army. Dzię­ki nim ame­ry­kań­skie od­dzia­ły mo­gły po­dej­mo­wać wal­kę na od­le­głych wy­spach na bez­kre­snych wo­dach Pa­cy­fi­ku, za­ję­tych przez woj­ska ja­poń­skie­go ce­sar­stwa. Po­dob­ną rolę ode­gra­ły na eu­ro­pej­skim te­atrze woj­ny, gdzie woj­skom ame­ry­kań­skim i alianc­kim przy­szło for­so­wać licz­ne prze­szko­dy wod­ne, czę­sto wy­ko­rzy­sty­wa­ne przez jed­nost­ki nie­miec­kie jako za­po­ry, wzdłuż któ­rych or­ga­ni­zo­wa­no obro­nę. Rozdział 1 Wczesne czołgi średnie W le­cie 1919 roku De­par­ta­ment Uzbro­je­nia US Army za­czął roz­wa­żać po­mysł uży­cia czoł­gów śred­nich, przy­sto­so­wa­nych do wy­ko­rzy­sty­wa­nia i po­więk­sza­nia wy­ło­mów, po­czy­nio­nych w nie­przy­ja­ciel­skich li­niach przez wła­sne czoł­gi cięż­kie. Była to kon­cep­cja wpro­wa­dzo­na przez ar­mię bry­tyj­ską, któ­ra pod ko­niec I woj­ny świa­to­wej z po­wo­dze­niem uży­ła w tym celu 15-to­no­wych, uzbro­jo­nych w ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we czoł­gów śred­nich Mk A Whip­pet. Aż do póź­nych lat 20. US Army czę­sto ko­pio­wa­ła bry­tyj­skie in­no­wa­cje w dzie­dzi­nie bro­ni pan­cer­nej. Pod­chwy­ce­nie bry­tyj­skiej idei czoł­gu śred­nie­go przez Ame­ry­ka­nów za­owo­co­wa­ło bu­do­wą je­dy­ne­go pro­to­ty­pu 23-to­no­we­go (w to­nach ame­ry­kań­skich, czy­li to­nach krót­kich, rów­nych 907,18 kg) czoł­gu M1921, prze­wie­zio­ne­go na pró­by na po­li­gon w Aber­de­en w sta­nie Ma­ry­land na po­cząt­ku 1922 roku. Eg­zem­pla­rze pro­to­ty­po­we mają na celu za­pre­zen­to­wa­nie wy­glą­du i kon­struk­cji po­jaz­du, a nie prze­te­sto­wa­nie me­tod pro­duk­cyj­nych, dla­te­go zwy­kle są bu­do­wa­ne ręcz­nie. Ich masa jest wy­ra­żo­na w przy­bli­że­niu; masa bo­jo­wa to cię­żar po­jaz­du z peł­nym ła­dun­kiem pa­li­wa i amu­ni­cji. M1921 był bar­dzo po­dob­ny do bry­tyj­skie­go czoł­gu śred­nie­go D, znaj­du­ją­ce­go się wte­dy w fa­zie opra­co­wy­wa­nia i uzbro­jo­ne­go w za­in­sta­lo­wa­ną w wie­ży bry­tyj­ską ar­ma­tę 6-fun­to­wą (57 mm) i dwa ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we 7,62 mm (0,3 cala). Po M1921 po­wstał dru­gi, nie­mal taki sam pro­to­typ czoł­gu śred­nie­go M1922, ce­chu­ją­cy się ukła­dem za­wie­sze­nia bry­tyj­skiej kon­struk­cji. Za­rów­no M1921, jak i M1922 zbu­do­wa­no w pań­stwo­wej wy­twór­ni zbro­je­nio­wej na Rock Is­land. Pro­ble­my z gaź­ni­ko­wy­mi sil­ni­ka­mi pro­to­ty­po­wych czoł­gów M1921 i M1922 spo­wo­do­wa­ły, że nie­co póź­niej, w 1925 roku, De­par­ta­ment Uzbro­je­nia po­le­cił za­sto­so­wać w tych po­jaz­dach spe­cjal­nie za­pro­jek­to­wa­ny ben­zy­no­wy sil­nik typu Pac­kard. Po wpro­wa­dze­niu tej i in­nych po­mniej­szych zmian kon­struk­cji nada­no nowe ozna­cze­nie - czołg śred­ni T1; sym­bol ,,T" ozna­czał po­jazd te­sto­wy. W stycz­niu 1928 roku Ko­mi­sja ds. Uzbro­je­nia US Army, w któ­rej zna­leź­li się przed­sta­wi­cie­le wojsk lą­do­wych, za­in­te­re­so­wa­ni wy­ko­rzy­sta­niem tego po­jaz­du, oraz sek­cji tech­nicz­nej Biu­ra Sze­fa Uzbro­je­nia, za­re­ko­men­do­wa­ła stan­da­ry­za­cję czoł­gu śred­nie­go T1 z 4-oso­bo­wą za­ło­gą, na­da­jąc mu ozna­cze­nie czołg śred­ni M1. W tym cza­sie li­te­ra ,,M" ozna­cza­ła stan­dar­do­wy, za­apro­bo­wa­ny do pro­duk­cji mo­del bro­ni lub po­jaz­du. Za­le­ce­nie to po­cząt­ko­wo przy­ję­to, lecz anu­lo­wa­no je już kil­ka mie­się­cy póź­niej. Po re­zy­gna­cji z pro­jek­tu czoł­gu M1 US Army zgło­si­ła za­po­trze­bo­wa­nie na ko­lej­ny czołg śred­ni, któ­re­go masa nie prze­kra­cza­ła­by 15 t, czy­li li­mi­tu no­śno­ści mo­stów pon­to­no­wych oraz więk­szo­ści ów­cze­snych ame­ry­kań­skich mo­stów dro­go­wych. W od­po­wie­dzi na to De­par­ta­ment Uzbro­je­nia zle­cił w 1929 roku fir­mie Ja­me­sa Cun­nin­gha­ma bu­do­wę 4-oso­bo­we­go pro­to­ty­po­we­go mo­de­lu czoł­gu śred­nie­go T2. Była to po­więk­szo­na wer­sja 7,5-to­no­we­go czoł­gu lek­kie­go T1, przed­sta­wio­ne­go US Army przez tę fir­mę w 1927 roku. T2 wy­róż­niał się eks­pe­ry­men­tal­nym dzia­łem 47 mm w wie­ży i współ­o­sio­wym ka­ra­bi­nem ma­szy­no­wym 12,7 mm (0,5 cala). W przo­dzie ka­dłu­ba znaj­do­wa­ła się rów­nież ar­ma­ta 37 mm o ogra­ni­czo­nej ru­cho­mo­ści lufy w płasz­czyź­nie po­zio­mej. A po­nie­waż owa ka­dłu­bo­wa ar­ma­ta utrud­nia­ła wy­ko­rzy­sta­nie uzbro­je­nia głów­ne­go w w