Ebook Ania ze Złotego Brzegu mobi,epub

żalem myślę o powro­cie. - Ja też, ale prze­cież tylko uda­wa­ły­śmy, że mamy po pięt­na­ście lat. Musimy pamię­tać o naszych rodzi­nach. Ależ te bzy pachną! Czy przy­szło ci kie­dy­kol­wiek do głowy, Diano, że w zapa­chu kwit­ną­cych bzów jest coś nie cał­kiem przy­zwo­itego? Gil­bert śmieje się, kiedy o tym mówię. Też je bar­dzo kocha, ale ja mam zawsze wra­że­nie, że pamię­tają one o jakiejś tajem­nicy. Bar­dzo słod­kiej tajem­nicy. - Ich zapach jest za mocny do domu. Zawsze tak uwa­ża­łam. - Diana pod­nio­sła talerz z resztą cia­sta cze­ko­la­do­wego, popa­trzyła nań z tęsk­notą, potrzą­snęła głową i wło­żyła do koszyka z wyra­zem wiel­kiej god­no­ści oso­bi­stej i poświę­ce­nia na twa­rzy. - Czyż nie byłoby to śmieszne, Diano, gdy­by­śmy teraz, w dro­dze do domu, spo­tkały nasze wła­sne pięt­na­sto­let­nie osóbki bie­gnące Dróżką Zako­cha­nych? Dianę prze­jęły ciarki. - Nie, nie przy­pusz­czam, żeby to było śmieszne, Aniu. Ojej, nie zauwa­ży­łam, że się tak ściem­niło. Przy­jem­nie robi się różne rze­czy przy świe­tle dzien­nym, Szły w ciszy spo­koj­nie do domu przy świe­tle zachodu roz­pa­lo­nym nad sta­rymi wzgó­rzami, a w ich ser­cach pło­nęły dawne, gorące uczu­cia. Roz­dział III Ania zakoń­czyła tydzień pełen przy­jem­no­ści, zano­sząc ran­kiem następ­nego dnia kwiaty na grób Mate­usza, a po połu­dniu wsia­dła w Car­mody do pociągu jadą­cego do domu. Przez jakiś czas roz­my­ślała o wszyst­kich uko­cha­nych miej­scach, jakie pozo­sta­wiła za sobą, a następ­nie jej myśli pobie­gły w kie­runku tego, co cze­kało na nią u końca podróży. Jej serce śpie­wało cały czas, ponie­waż już wra­cała; do swego rado­snego domu, gdzie każdy, kto prze­szedł przez próg, wie­dział, że jest w miesz­ka­niu prze­peł­nio­nym śmie­chem, ze srebr­nymi kubecz­kami, zdję­ciami i nie­mow­lę­tami - cen­nymi istot­kami o krę­co­nych wło­sach i pulch­nych kolan­kach. Do domu, gdzie ser­decz­nie ją witają wszyst­kie pokoje, gdzie cier­pli­wie cze­kają na nią krze­sła i suk­nie w sza­fie, gdzie zawsze czci się wszel­kie rocz­nice i zacho­wuje szep­tane do uszek sekrety. Cudow­nie jest wra­cać do domu - myślała, wycią­ga­jąc z kie­szeni list od małego synka, z któ­rego śmiała się rado­śnie poprzed­niego wie­czoru, czy­ta­jąc go z dumą miesz­kań­com Zie­lo­nego Wzgó­rza. Pierw­szy list od jej dziecka! Cał­kiem zgrab­nie sfor­mu­ło­wany jak na sied­mio­latka, który zale­d­wie od roku uczęsz­czał do szkoły, choć orto­gra­fia Jema daleka była od popraw­nej, a w jed­nym rogu znaj­do­wał się kleks. Di pła­kała całą noc, ponie­waż Tommy Drew powie­dział, że spali jej lalkę w ogni­sku. Susan opo­wiada nam śliczne bajki wie­czo­rem, ale to nie to samo co Ty, Mamu­siu. Pozwo­liła mi pomóc siać kwiatki wczo­raj wie­czo­rem. Jakże mogłam być szczę­śliwa z dala od nich przez cały tydzień? - pomy­ślała prze­jęta wyrzu­tami sumie­nia kasz­te­lanka Zło­tego Brzegu. - Jak cudow­nie, że wysze­dłeś po mnie na sta­cję! - ucie­szyła się, wysia­da­jąc z pociągu w Glen St Mary pro­sto w ramiona męża. Nie wie­działa, czy Gil­bert wyj­dzie po nią na dwo­rzec, stale ktoś umie­rał lub się rodził, ale powrót do domu bez niego wyda­wał się Ani nie­moż­liwy. Miał na sobie przy­jemny, nowy jasno­szary gar­ni­tur (Bar­dzo się cie­szę, że wło­ży­łam tę fal­ba­nia­stą beżową bluzkę do brą­zo­wej gar­sonki, mimo że pani Linde uznała, że sza­leń­stwem jest ubie­rać się tak na podróż. W prze­ciw­nym wypadku nie wyglą­da­ła­bym tak ład­nie dla Gil­berta). Złoty Brzeg przy­wi­tał ich pełną ilu­mi­na­cją rado­snych japoń­skich lata­re­nek zwie­sza­ją­cych się z werandy. Ania pobie­gła rado­śnie ścieżką, wzdłuż któ­rej rosły nar­cyzy. - Złoty Brzegu, wró­ci­łam! - krzyk­nęła. Nagle wszy­scy ją oto­czyli, śmie­jąc się, krzy­cząc i gesty­ku­lu­jąc, a w tle uśmie­chała się Susan Baker. Dzieci trzy­mały w rącz­kach bukiety - spe­cjal­nie dla niej, nawet dwu­letni Shir­ley. - Och, jakie śliczne powi­ta­nie, cały Złoty Brzeg wygląda na szczę­śliwy! Jak cudow­nie, że rodzina wita mnie z taką rado­ścią! - Jeżeli jesz­cze kie­dyś sobie poje­dziesz, mamu­siu - powie­dział Jem z powagą - pójdę do szpi­tala i dam sobie wyciąć wyro­stek robacz­kowy. - Jak to zro­bisz? - zapy­tał Wal­ter. - Ciiiii! - Jem poro­zu­mie­waw­czo szturch­nął Wal­tera i tajem­ni­czo wyszep­tał - Wiem, że to boli, ale chcę nastra­szyć mamu­się, żeby już wię­cej nie wyjeż­dżała. Ania chciała zro­bić setki