Ebook Anioł mobi,epub

i aukcję charytatywną na rzecz konferencji folklorystycznej, dzięki której znalazła się przecież w kuchni Patsy. Po raz ostatni spojrzała w stronę lasu. Chciała, by jej matka mogła zjawić się na wieczornym przyjęciu. - Nie tylko ze względu na mnie, mamo - wyszeptała. - Ze względu na ciebie. ROZDZIAŁ DRUGI Ogród Miejski Boston, Massachusetts 17 czerwca godz. Victor Sarakis nie pozwolił, by zatrzymała go ulewa. Nie mógł. Musiał ostrzec Keirę Sullivan. Krople deszczu rozpryskiwały się na asfaltowych alejkach w Ogrodzie Miejskim, wiktoriańskiej oazie w centrum Bostonu. Przyspieszył kroku, żałując, że nie wziął parasola lub choćby kurtki z kapturem. Ale nie miał daleko. Po wyjściu z ogrodu musiał już tylko przejść przez Charles Street i dojść Beacon Street do budynku stojącego tuż koło zwieńczonego złotą kopułą Massachusetts State House. Uda mu się. Musi się udać. Szare, stłumione światło i zadziwiająco silny deszcz wprawiły go w przygnębienie i jeszcze bardziej zaniepokoiły. - Keira nie może jechać do Irlandii. Zdziwił się, że wypowiedział te słowa na głos. Choć wielu ludzi nie uważało go za zupełnie zdrowego na umyśle, nigdy wcześniej nie mówił do siebie. - Nie może szukać kamiennego anioła. Był przemoczony do nitki. Będzie wyglądał jak szaleniec, kiedy zjawi się w eleganckim budynku, gdzie odbywa się aukcja, w której bierze udział Keira. Nie może pozwolić, by to go powstrzymało. Musi ją przekonać, by go wysłuchała. Powiedzieć jej, z czym będzie musiała się zmierzyć. Co chce ją dopaść. Zło. Czyste zło. Nie szaleństwo, nie grzech, ale zło. Victor musi ostrzec ją osobiście. Nie może powiadomić władz i zostawić im tej sprawy. Musi powstrzymać Keirę przed wyjazdem do Irlandii. Potem będzie się zastanawiał, jak poinformować policję. Co powiedzieć. - Victor. Wydawało mu się, że wiatr niesie jego imię. Ciepły, intensywny deszcz lał się strumieniami po jego twarzy, plecach, wlewał do butów. Zwolnił. - Victor. A więc głos nie był tylko wytworem jego wyobraźni. Spojrzał w stronę płytkiego stawu. Deszcz bębnił o lustro szarej wody. Słynne łódki z łabędziem na rufie były przycumowane na noc. Podczas burz w Ogrodzie Miejskim nie było nikogo. Żadnych świadków. Victor zaczął biec. Zastanawiał się, co ma robić. Mógł podążać alejkami w stronę Charles Street albo spróbować uciec przez płytki staw. Ale już wiedział, że nie ma ucieczki. - Victor. Zachwiał się. Nie mógł biec tak szybko. Nie był wysportowany, ale nie o to chodziło. Nie mógł prześcignąć takiego zła. Nie mógł prześcignąć wysłannika diabła. Nikt nie mógł. ROZDZIAŁ TRZECI Beacon Hill Boston, Massachusetts 17 czerwca godz. Nie po raz pierwszy w życiu Simon Cahill wdał się w dyskusję z upartym snobem. Tym razem w Bostonie, ale równie dobrze mógłby to zrobić w Nowym Jorku, San Francisco, Londynie albo Paryżu. Bywał we wszystkich tych miastach. I cenił sobie ciekawy spór, zwłaszcza z kimś tak nieznośnym i pretensjonalnym jak Lloyd Adler. Adler wyglądał na czterdzieści kilka lat. Miał na sobie dżinsy, pogniecioną czarną lnianą marynarkę i biały T-shirt. Siwiejące włosy związał w kucyk. Wskazał na akwarelę przedstawiającą kamienną irlandzką chatkę, która wisiała po drugiej stronie eleganckiego salonu. - Keira Sullivan przypomina raczej Tashę Tudor albo Beatrix Potter niż Picassa, nie sądzisz, Simon? Być może, ale Simona to nie obchodziło. Artystka, o której była mowa, powinna już się zjawić. Adler też zaczął narzekać z tego powodu, ale jej opieszałość nie powstrzymała kilku osób przed licytowaniem dwóch obrazów, które ofiarowała na aukcję. Na drugim była wróżka albo elf, czy coś w tym rodzaju, w magicznej dolinie. Dochód przeznaczono na konferencję o irlandzkim i irlandzko-amerykańskim folklorze w Bostonie i Cork. Keira Sullivan była nie tylko popularną ilustratorką, ale także wytrawną znawczynią tego folkloru. Simon nie przyjrzał się uważniej żadnemu z jej obrazów. Tydzień temu był w Armenii, ratował ludzi, którzy przeżyli niszczycielskie trzęsienie ziemi. Zginęło ponad sto osób. Mężczyźni, kobiety, dzieci. Głównie dzieci. Teraz był w garniturze - drogim garniturze - i pił szampana w salonie na parterze eleganckiej dziewiętnastowiecznej kamienicy z widokiem na park Boston Common. Pomyślał, że zasłużył na to, by wzięto go za snoba. - Beatrix Potter to ta od ,,Piotrusia Królika"? - Tak, oczywiście. Simon sięgnął po jeszcze jeden kieliszek szampana. Był niezły. Simon nie pozował na znawcę. Lubił to, co lubił, i nie przejmował się resztą. - Kiedy byłem dzieckiem, mama ozdobiła mój pokój scenami z ,,Piotrusia Królika" wyhaftowanymi krzyżykiem. - Słucham? - Haft krzyżykowy. No wiesz, liczysz te nitki i ... - Sim