Ebook Armia o świcie mobi,epub

łodego oficera ze służb kwatermistrzowskich, jak przebiega załadunek, ten odparł: ,,Nie wiem, ale moje ciężarówki radzą sobie dobrze". Patton zapisał w dzienniku: ,,To jest dobra odpowiedź. Jeśli każdy robi swoje, wykonywane są zadania na pozór niemożliwe. Kiedy myślę, jak wspaniała jest moja praca i zdaję sobie sprawę, kim jestem, czuję zadziwienie. Po zastanowieniu się stwierdzam jednak: kto może mi dorównać? Nie znam nikogo takiego". Była to sprawiedliwa samoocena ze strony człowieka, który przygotowywał się do tej chwili przez ostatnie cztery dekady, od dnia, w którym przybył do West Point jako student pierwszego roku. Minęło ponad ćwierć wieku od momentu, w którym zaznał upajającego uczucia walki i sławy w czasie ekspedycji karnej do Meksyku w 1916 roku. Na krótko stał się bohaterem narodowym, kiedy zabił trzech banditos i przytroczył ich ciała do stopni swego samochodu niczym trofea łowieckie. W czasie Wielkiej Wojny, w wieku 32 lat, został tymczasowo pułkownikiem i stał się pionierem wojsk pancernych. Potem jednak, w ogarniętej letargiem międzywojennej US Army, jego kariera zdawała się dobiegać końca. W wieku 50 lat, przeczytawszy klasyczną pracę Fullera Generalship: Its Diseases and Their Cures, Patton płakał rzewnymi łzami, okazało się bowiem, że spośród stu wielkich przedstawionych w książce dowódców osiemdziesięciu dziewięciu było od niego młodszych. Teraz miał 56 lat i jego godzina w końcu nadeszła. Patton był pełen paradoksów i zawsze miało tak pozostać. Wyrachowane maniery mieszały się u niego ze spontanicznymi, surowymi wybuchami emocji. Oczytany, mówiący płynnie po francusku, był uprzywilejowanym dzieckiem z bogatej rodziny. Potrafił też jednak zachowywać się brutalnie, wulgarnie i wręcz głupio. Obszerne studia z zakresu historii i sztuki wojennej streścił w krótkim manifeście: ,,Atakuj agresywnie wszędzie i wszystkimi siłami". W ciągu niecałych trzech lat miał stać się najsławniejszym amerykańskim dowódcą XX wieku. Jego nazwisko, jak wcześniej Jeba Stuarta i Phila Sheridana, przywoływało na myśl buńczuczność i werwę kawalerzysty. Po czterech latach już nie żył. W nekrologu w New York Times znalazło się idealne epitafium: ,,Nie był on człowiekiem pokoju"48. ,,Dajcie mi generałów, którym sprzyja fortuna", powiedział niedługo wcześniej Roosevelt pewnemu brytyjskiemu oficerowi. Podczas spotkania w Gabinecie Owalnym w poprzednie popołudnie prezydent przenikliwie ocenił Pattona jako człowieka, który ma szczęście i jest o tym przekonany. ,,Patton to sama radość", napisał Roosevelt po wizycie. Generał tymczasem w typowy dla siebie sposób rozwodził się z niezadowoleniem nad faktem, że prezydent nie zdołał wygłosić bardziej bojowej przemowy do admirała Hewitta, w którego stanowczość wciąż powątpiewał. ,,To wielki polityk, ale niekoniecznie wielki dowódca wojskowy", zapisał Patton w dzienniku po opuszczeniu Białego Domu49. Wielki dowódca wojskowy nie musiał też być wielkim politykiem, co Patton pokazał kilkukrotnie podczas przygotowań do Operacji Torch. Gdy Hewitt szykował okręty, generał czynił to samo z podległymi mu wojskami, narzucając swoją wolę wszystkiemu i wszystkim na swej drodze. Siły, które miały znaleźć się pod jego komendą w trakcie Operacji Torch, składały się z trzech dywizji, skompletowanych z użyciem innych jednostek. Były to 9. i 3. Dywizja Piechoty oraz 2. Dywizja Pancerna. Osiem innych dywizji ogołocono na potrzeby sił inwazyjnych z tak wielkiej liczby ludzi i sprzętu, że uzupełnienie ich zabrało sześć miesięcy. Przez ostatnie dwa tygodnie Patton odwiedzał rejony pośrednie rozrzucone po Wirginii i Karolinie Północnej, dokonując inspekcji oddziałów i ,,czyniąc żelaznymi dusze" żołnierzy50. Pewien dowódca wspominał później, że wiedział, kiedy miała miejsce wizyta Pattona, bo zaszczycone przez generała jednostki zawsze meldowały, że różni oficerowie ,,trafili do aresztu po tym, jak ściągnęli na siebie jego gniew". 14 października Patton rozesłał identyczne listy wszystkim podległym mu starszym oficerom. ,,Jeżeli nie odniesienie sukcesu, nie chcę widzieć was żywych. Nie widzę sensu w tym, by przetrwać klęskę, jestem też pewny, że jeśli wszyscy ruszymy do bitwy z takim samym zdecydowaniem, to zwyciężymy, będziemy żyć długo i zyskamy jeszcze więcej chwały"51. Wznosząc toast podczas obiadu w jednej z baz, Patton oznajmił: ,,Za nasze żony. Ach, jakże piękne będą to wdowy". Jego porada dla 9. Dywizji w kwestii sposobu pokonania Niemców brzmiała: ,,Złapcie tych strachliwych sukinsynów za nos i kopcie ich w jaja". Innym mówił o mordowaniu ,,całych mas huńskich bękartów". Kiedy w Forcie Bragg przemawiał do żołnierzy 2. Dywizji Pancernej, którymi niegdyś dowodził, po policzkach zaczęły spływać mu łzy i zszedł z mównic