Ebook Artystyczna uczciwość mobi,epub

a do wy­bit­nej pro­fe­sor­ki for­te­pia­nu, Ka­zi­mie­ry Tre­te­ro­wej, po­je­cha­ła ze mną mama i Pla­tów­na. Prze­słu­cha­nie wy­pa­dło bar­dzo do­brze i by­łam, rzecz ja­sna, szczę­śli­wa z tego po­wo­du. Po przy­jeź­dzie do Boch­ni do­wie­dzia­łam się, że oj­ciec nie żyje. Był to dla mnie szok i nie chcia­łam w to uwie­rzyć. Wy­je­chał prze­cież na wa­ka­cje zdro­wy, pe­łen jak zwy­kle opty­mi­zmu i ra­do­ści ży­cia! Ma­mu­sia otrzy­ma­ła in­for­ma­cję, że stan ojca jest cięż­ki. Nasi zna­jo­mi, któ­rzy po­je­cha­li z nią na­tych­miast po ojca na Ma­zu­ry, do­pie­ro w dro­dze po­wie­dzie­li jej o tej tra­ge­dii. Oka­za­ło się, że oj­ciec z przy­ja­ciół­mi zbie­ra­li grzy­by, któ­re ugo­to­wa­li na ko­la­cję. Wśród nich były tak­że tru­ją­ce. Wiem z re­la­cji mo­jej sio­stry cio­tecz­nej, że oj­ciec miał peł­ną świa­do­mość tego, co się sta­ło. Była po­trzeb­na na­tych­mia­sto­wa po­moc, ale wy­spa, na któ­rej roz­bi­li na­mio­ty, le­ża­ła na ubo­czu szla­ków tu­ry­stycz­nych i mi­nę­ły dłu­gie go­dzi­ny, za­nim zo­sta­li za­uwa­że­ni i prze­wie­zie­ni do szpi­ta­la w Pi­szu. Tam je­dy­nym ra­tun­kiem mo­gła być trans­fu­zja, ale szpi­tal nie miał do­sta­tecz­nej ilo­ści krwi zga­dza­ją­cej się z gru­pą krwi ojca. Je­stem prze­ko­na­na, że gdy­bym po­je­cha­ła z oj­cem na wa­ka­cje, spo­tkał­by mnie ten sam los, po­nie­waż uwiel­biam grzy­by i z pew­no­ścią zja­dła­bym je bez wa­ha­nia. Śmierć ojca zmie­ni­ła wszyst­ko w moim ży­ciu. Moja wia­ra w moż­li­wo­ści me­dy­cy­ny zo­sta­ła za­chwia­na. Za­czę­łam ćwi­czyć na for­te­pia­nie od kil­ku do kil­ku­na­stu go­dzin dzien­nie i sta­ra­łam się za­mknąć wy­łącz­nie w świe­cie mu­zy­ki. Tyl­ko to mia­ło dla mnie sens i zna­cze­nie. Była to uciecz­ka od trud­nej dla mnie rze­czy­wi­sto­ści. W OGRO­DZIE DOMU RO­DZIN­NE­GO W BOCH­NI - Jak uda­ło się je­de­na­sto­let­niej dziew­czyn­ce prze­ko­nać ro­dzi­ców, by mimo wy­ty­czo­nej przez nich dro­gi pani na­uki, czy­li w efek­cie koń­co­wym me­dy­cy­ny, po­zwo­li­li na szko­łę mu­zycz­ną? - Oj­ciec nie­zbyt po­waż­nie trak­to­wał moje za­mia­ry pój­ścia do szko­ły mu­zycz­nej, zresz­tą to wszyst­ko mia­ło roz­strzy­gnąć do­pie­ro prze­słu­cha­nie. Zmarł w dniu, w któ­rym za­pa­dła de­cy­zja co do mo­jej na­uki. Mama zaś są­dzi­ła, że po ukoń­cze­niu re­no­mo­wa­ne­go li­ceum w Boch­ni - do śred­niej szko­ły mu­zycz­nej w Kra­ko­wie cho­dzi­łam rów­no­le­gle - wy­bio­rę jed­nak stu­dia me­dycz­ne. - Jaka de­cy­zja za­pa­dła po prze­słu­cha­niu? - Taka, że rze­czy­wi­ście mogę przy­stą­pić do eg­za­mi­nu do śred­niej szko­ły mu­zycz­nej na wy­dział in­stru­men­tal­ny w kla­sie for­te­pia­nu. Skon­tak­to­wa­łam się z dy­rek­to­rem pod­sta­wo­wej szko­ły mu­zycz­nej w Kra­ko­wie i uzgod­ni­łam z nim, w ja­kich ter­mi­nach będę zda­wa­ła po­szcze­gól­ne przed­mio­ty. W cią­gu roku za­li­czy­łam sie­dem lat tej szko­ły, a na­stęp­nie po zda­niu eg­za­mi­nu wstęp­ne­go roz­po­czę­łam na­ukę w Pań­stwo­wej Śred­niej Szko­le Mu­zycz­nej w Kra­ko­wie, oczy­wi­ście do­jeż­dża­jąc z Boch­ni. - Skąd u dziew­czyn­ki tyle de­ter­mi­na­cji? - Wów­czas ma­rzy­łam o tym, by zo­stać pia­nist­ką. Bar­dzo chcia­łam się uczyć w szko­le mu­zycz­nej i zda­ny po­zy­tyw­nie eg­za­min do kla­sy for­te­pia­nu był po­cząt­kiem speł­nia­nia się tych ma­rzeń. Te­raz cze­ka­ła mnie cięż­ka pra­ca, ale ra­dość z moż­li­wo­ści re­ali­za­cji ma­rzeń wy­zwa­la­ła we mnie ogrom­ną ener­gię i siły. W tym okre­sie nie opu­ści­łam żad­ne­go kon­cer­tu w Fil­har­mo­nii Kra­kow­skiej, choć po jego za­koń­cze­niu trze­ba było w nocy wra­cać po­cią­giem do Boch­ni. Czę­sto pod­czas tych kon­cer­tów dy­ry­gen­tem był Je­rzy Ka­tle­wicz. Wie­dzia­łam, że jego ro­dzin­nym mia­stem jest Boch­nia i że miesz­ka­li tam jego ro­dzi­ce. Fakt, że nie po­cho­dził z Kra­ko­wa lub War­sza­wy, do­da­wał mi od­wa­gi w my­śle­niu, że moż­na osią­gnąć w ży­ciu am­bit­ne cele, na­wet je­że­li miej­scem uro­dze­nia nie jest me­tro­po­lia. Jed­nak na­le­ży przy­znać, że mło­dzień­cze oba­wy do­ty­czą­ce mo­jej ad­ap­ta­cji w śro­do­wi­sku kra­kow­skim oka­za­ły się słusz­ne. Do­pie­ro w otwar­tym i bar­dzo no­wo­cze­snym w my­śle­niu Wro­cła­wiu czu­ję się świet­nie, jak­by to było moje ro­dzin­n