Ebook Bankier anarchista pdf

ędzie się rozrastać. Nie stanie się to jednak za sprawą ,,Orpheu", który po wydaniu drugiego numeru plajtuje. Na przygotowany numer trzeci nie ma już pieniędzy. Wydawca Antonio Ferro wycofuje się, a Mario de Sa Carneira, najbliższy przyjaciel i powiernik Fernanda, nagle rozstaje się z tym światem. Dla przyszłego autora ,,Księgi niepokoju" jest to ciężki cios. Ale ponownie rzuca się w wir pracy literackiej. Dla periodyku ,,Portugal Futurista" (,,Portugalia Futurystyczna") pisze manifest futurystyczny zatytułowany ,,Ultimatum". Podpisuje go hete-ronimem - Alvara de Camposa. W języku angielskim wydaje tomik poetycki zawierający 35 sonetów. Książka natrafia na odzew w Wielkiej Brytanii. Pojawiają się recenzję na łamach ,,Timesa" i ,,Glasgow Heralda". W 1921 roku ukazują się dwa kolejne zbiory anglojęzyczne: ,,English Poems I i II" oraz ,,English Poems III". Jego wiersze zamieszczają angielskie czasopisma (np. ,,The Athenaeum"). Coraz więcej pisze jednak w ojczystym języku. W lizbońskim piśmie ,,Contemporanea" (,,Współczesność") zamieszcza mocno nasycone patriotycznymi uczuciami poematy: ,,Portugalskie morze" i ,,Lizbona ponownie odwiedzona". W 1924 roku do spółki z poetą Ruyem Vazem zakłada pismo ,,Athena", gdzie drukuje wiersze oraz szkice i eseje. Podpisuje je heteroni-mami. Pismo przestaje wychodzić w 1925 roku, po wypuszczeniu na rynek pięciu numerów. W 1929 roku na łamach pisma ,,Presenca" (,,Obecność") zamieszcza po raz pierwszy fragment ,,Księgi niepokoju", autorstwa heteronima Bernarda Soaresa. Inne jego utwory z tego okresu to ,,Sklep tytoniowy" i ,,Bezkrólewie". W 1934 roku ukazuje się jego jedyna, wydana za życia, książka w języku portugalskim. Jest nią ,,Przesłanie" (,,Mensagem"), tom poezji przypominającej wielkie postaci z historii Portugalii i dzieje tego kraju będącego kiedyś ,,panem mórz". Dzieło zostaje wyróżnione przez Sekretariat Propagandy Narodowej. 30 listopada 1935 roku Pessoa umiera w szpitalu. Chyba nie bał się śmierci, skoro w podpisanym własnym nazwiskiem wierszu ,,Śmierć według mnie", zamieścił takie słowa: Śmierć według mnie to zakręt drogi. Umrzeć - wymykać się spojrzeniu. Słucham i słyszę jak odchodzisz, Trwając jak ja przy swym istnieniu. Ziemia jest przecież z nieba cała. Kłamstwu wszak nikt nie uwił gniazda. Każdy tu kiedyś się odnalazł Swiadom, że droga w krąg i prawda (przeł. Grażyna Misiorowska, ,,Poezja", nr 1/1990) Na krótko przed śmiercią, w liście do Adolfa Casaisa Monteiry, wyjaśnia genezę i znaczenie heteronimów. Pozostawia po sobie kufer pełen rękopisów Obliczono, że były nim 27 543 zapisane kartki. Jeszcze do dzisiaj nie wydano ich wszystkich, chociaż stopniowo publikowana spuścizna po autorze przyniosła mu uznanie w wielu krajach, a w Portugalii zaszczytne miano - bagatela! - największego poety narodowego. W 1985 roku zwłoki Pessoy przeniesiono do XVI-wiecznego kościoła hieronimitów w Lizbonie, gdzie spoczął obok największych bohaterów portugalskiej historii i literatury: podróżnika Vasco da Gamy oraz poety Luisa de Camoesa. Miał rację kiedy mówił, że troskę o spuściznę pozostawia potomnym. Sam nie dbał zbytnio o publikację utworów. Zżerała go gorączka tworzenia. I potomni nie zawiedli go, a może - nie zawiedli ,,ich"? Bo przecież Fernando Pessoa to także odrębne osobowości: Alberto Caeiro, Ricardo Reis, Alvaro de Campos, Bernardo Soares - żeby wymienić te najważniejsze ,,rozdwojenia jaźni". A może była to po prostu sprytna, a zarazem dość oryginalna mistyfikacja? I my, na polskim gruncie, mieliśmy swoisty heteronim w osobie Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Autor ,,Zaczarowanej dorożki", na początku lat 20., będąc studentem Wydziału Filologii Angielskiej Uniwersytetu Warszawskiego, napisał rozprawę semestralną o twórczości dawnego poety angielskiego Morrisa Gordona Cheatsa. Przedstawił jego utwory, napisane w kunsztownej, starej angielszczyźnie oraz dokładną biografię. Sęk w tym, ż żaden Cheats nie istniał! Heteronim ten drogo kosztował Gałczyńskiego, bo relegowano go z uczelni. W obcych skórach ,,Znów (...) spaceruję po tych samych uliczkach dzielnicy Baixa, które Bernardo Soares nazywał swoim wszechświatem. Mam wrażenie, że od czasów bohatera >>Księgi niepokoju>> Fernanda Pessoy, a więc od ponad pół wieku, nie zmieniło się tu wiele. Te same domy, stare szyldy, krzyki przekupek i sprzedawców losów, zgrzytające tramwaje. Staram się nie zauważać nieuniknionych przejawów nowoczesności. Wyobrażam sobie, że jest, powiedzmy rok 1930, zaczyna się normalny lizboński dzień i za chwilę ujrzę lekko przygarbioną, szczupłą sylwetkę mężczyzny o smutnej twarzy, zdążającego do pracy. Kierowany tą myślą, skręcam w ulicę Złotników". Tak pisał w 1989 roku miłośnik twórczości Pessoy, Cezary Długosz, w swoim lizbońskim dzienniku, opubli