Ebook Bezgłośna formacja mobi,epub

Per­cha po wy­da­niu ko­men­dy do za­nu­rze­nia. Okręt wy­rów­nał i strzał­ka na głę­bo­ko­ścio­mie­rzu wska­za­ła do­kład­nie licz­bę stu stóp. Dave ma­chi­nal­nie za­ob­ser­wo­wał, że cały ma­newr zo­stał prze­pro­wa­dzo­ny płyn­nie i pre­cy­zyj­nie. Ży­wił tyl­ko na­dzie­ję, że tak samo bę­dzie w wa­run­kach bo­jo­wych, w sy­tu­acji, ja­kiej ża­den z nich jesz­cze nie do­świad­czył - ata­ku nie­przy­ja­cie­la, zde­ter­mi­no­wa­ne­go, by po­słać ich na dno. - Mówi ka­pi­tan. - Za­ło­ga uci­chła, kie­dy Dave z cen­tra­li za­czął przez in­ter­kom po­da­wać in­for­ma­cje o sy­tu­acji. Po­wia­do­mił ich bez­ce­re­mo­nial­nie, że okrę­ty na­wod­ne, któ­re prze­trwa­ły pierw­szy atak Ja­poń­czy­ków, ucie­ka­ły te­raz peł­ną parą na po­łu­dnie, gdzie ist­nia­ła na­dzie­ja na do­łą­cze­nie do sił bry­tyj­skich i ho­len­der­skich w po­bli­żu Jawy i po­wstrzy­ma­nie na­tar­cia nie­przy­ja­cie­la, prą­ce­go na­przód przez Po­łu­dnio­wo-Wschod­nią Azję jak bu­rza ognio­wa gna­na sil­nym wia­trem. - Z na­szych jed­no­stek w tym re­jo­nie po­zo­sta­ły tyl­ko okrę­ty pod­wod­ne - oznaj­mił. - Gdy­by­śmy zdo­ła­li do­rwać do­sta­tecz­nie dużo jed­no­stek nie­przy­ja­cie­la, to spo­wol­ni­li­by­śmy na­pór jego sił w kie­run­ku po­łu­dnio­wym i od­cią­ży­li­by­śmy na­sze siły bro­nią­ce Fi­li­pin. Nie mo­że­my li­czyć na żad­ną po­moc. Je­ste­śmy zda­ni tyl­ko na sie­bie. Mamy roz­kaz pa­tro­lo­wać re­jon wzdłuż wschod­nie­go wy­brze­ża Lu­zo­nu do akwe­nu na pół­noc od For­mo­zy2. Po­win­ni­śmy na­tra­fić tam na wie­le stat­ków. Ale prze­po­wied­nia ka­pi­ta­na nie spraw­dzi­ła się. Przez cały ty­dzień Perch pa­tro­lo­wał wy­zna­czo­ny re­jon, jed­nak wszyst­kie do­strze­żo­ne nie­przy­ja­ciel­skie jed­nost­ki znaj­do­wa­ły się za da­le­ko i pły­nę­ły zbyt szyb­ko, by okręt pod­wod­ny mógł je za­ata­ko­wać. W koń­cu Perch po­rzu­cił opu­sto­sza­ły akwen i omi­nąw­szy pół­noc­ny kra­niec For­mo­zy, skie­ro­wał się cie­śni­ną mię­dzy wy­spą i kon­ty­nen­tal­ny­mi Chi­na­mi na po­łu­dnie, by za­jąć po­zy­cję przy wy­brze­żu Chin po­łu­dnio­wych, na wy­so­ko­ści Kwang­tun­gu. Po­cząt­ko­wo Dave za­cho­wy­wał ostroż­ność i utrzy­my­wał okręt na głę­bo­kich wo­dach, w któ­rych Perch mógł wy­ko­rzy­stać swój je­dy­ny spo­sób obro­ny przed nie­przy­ja­ciel­ski­mi nisz­czy­cie­la­mi. Ale po pię­ciu dniach bez­owoc­ne­go krą­że­nia wzdłuż izo­ba­ty dwu­stu­me­tro­wej na za­chód od ła­wi­cy Ve­re­ker po­sta­no­wił wejść po­mię­dzy zdra­dli­we wy­pły­ce­nia uj­ścia rze­ki Per­ło­wej. Była Wi­gi­lia Bo­że­go Na­ro­dze­nia. Perch na jed­nym die­slu, ła­du­jąc aku­mu­la­to­ry, le­ni­wie su­nął po spo­koj­nej, za­mu­lo­nej wo­dzie Mo­rza Po­łu­dnio­wo­chiń­skie­go. W od­le­gło­ści dwu­dzie­stu mil łuna świa­tła od­bi­ja­ją­ca się od ni­skiej po­kry­wy chmur za­zna­cza­ła po­ło­że­nie Hong­kon­gu, któ­ry tego wła­śnie dnia zo­stał za­ję­ty przez ar­mię ja­poń­ską. - So­nar mel­du­je o od­gło­sach śrub pra­cu­ją­cych na na­mia­rze trzy zero pięć. Mel­du­nek z po­mo­stu prze­rwał Daveowi gniew­ne roz­pa­mię­ty­wa­nie prze­pięk­ne­go i nie­gdyś cy­wi­li­zo­wa­ne­go por­tu, któ­ry tak czę­sto od­wie­dzał w szczę­śliw­szych cza­sach, a któ­ry te­raz bez­li­to­śni, okrut­ni na­jeźdź­cy za­pew­ne ob­ró­ci­li w ru­inę. - Wszyst­kie ma­szy­ny cała na­przód - po­le­cił. - Ster pra­wo trzy zero pięć. Perch za­dy­go­tał od wi­bra­cji wy­wo­ła­nych przez czte­ry wiel­kie die­sle, pcha­ją­ce okręt z pręd­ko­ścią sie­dem­na­stu wę­złów w kie­run­ku nie­wi­docz­ne­go jesz­cze celu. - Ob­sa­dzić sta­no­wi­ska tor­pe­do­we! - krzyk­nął Dave w luk kio­sku. - So­nar mel­du­je, że cel jest te­raz na na­mia­rze trzy je­den zero. Zna­czy­ło to, że nie­przy­ja­ciel­ski sta­tek zmie­nił kurs w pra­wo i za­czął od­da­lać się od Per­cha. Dave na­tych­miast po­le­cił po­ło­żyć okręt na kur­sie trzy dwa pięć, by spró­bo­wać zna­leźć się w punk­cie zbież­nym. Wy­si­la­jąc wzrok w oku­la­rach noc­nej lor­net­ki, zdo­łał doj­rzeć za­ma­za­ną syl­wet­kę za­ciem­nio­ne­go stat­ku - głę­bo­ko za­nu­rzo­ne­go frach­tow­ca o no­śno­ści oko­ło dzie­się­ciu ty­się­cy ton. Przy­glą­dał się jed­no­st­ce przez dłuż­szą chwi­lę i nie za­o