Ebook Bitwa o Atlantyk 2 mobi,epub

pełniając paliwo z okrętów podwodnych pełniących funkcję zbiornikowców, stacjonujących 300 mil na wschód od Bermudów, doprowadziła do największej masakry w ciągu pierwszych 4 miesięcy 1942 roku. W przybliżeniu, niemieckie okręty podwodne zatopiły wówczas 82 statki handlowe, łącznie ton brutto przy wschodniej granicy morskiej, wraz z 55 statkami o wyporności ton w rejonie Bermudów w styczniu, lutym, marcu i kwietniu. Żaden z tych statków nie poruszał się w konwojach, a bardzo niewiele z nich, jak dotąd, dysponowało uzbrojoną Strażą Marynarki Wojennej. W ciągu tych samych 4 miesięcy zatopiono tylko 14 U-bootów i 5 włoskich okrętów podwodnych (3 spośród niemieckich zatopiły siły Stanów Zjednoczonych), a 80 nowowybudowanych dołączyło do floty podwodnej. Już w lutym 1942 roku U-booty zaczęły kierować się do zatokowej granicy morskiej (Zatoka Meksykańska, kanał Jukatan i zachodnie wody kubańskie) oraz w rejon karaibskiej granicy morskiej21, która obejmuje resztę morza z wyjątkiem Kanału Panamskiego. Między 1 marca a 1 lipca U-booty zatopiły na tych 2 akwenach kolejnych 160 do 170 statków o łącznym tonażu wynoszącym w przybliżeniu Czerwiec 1942 roku był przez cały czas korzystny dla U-bootów i fatalny dla aliantów. W Zatoce Meksykańskiej i na Karaibach, koło Kanału Panamskiego oraz na wschodnich podejściach na Karaiby okręty podwodne zatopiły 69 statków, łącznie ton. Na całym Atlantyku, w Arktyce i na Morzu Śródziemnym utracono 121 statków o tonażu Była to naprawdę tragiczna sytuacja. Wielka Brytania zaczęła tracić zaufanie do Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, a szczególnie do jej możliwości ochrony statków handlowych na macierzystych wodach. Południowoamerykańskie republiki zaś zaczęły martwić się czy ich wielki sąsiad jest wystarczająco silny by pokonać Hitlera. Zbiornikowce stanowiły tak duży udział w zatopionych statkach, że trzeba było wprowadzić surową reglamentację paliw na rynku wewnętrznym, a dostawy paliwa niezbędne dla celów militarnych w Europie i na Pacyfiku były zagrożone. Obie marynarki wojenne zorientowały się już na samym początku wojny, że zwykłe wyszkolenie nie było wystarczające by kwalifikowało marynarzy do polowania na okręty podwodne i niszczenia ich; potrzebny był specjalny trening nie tylko w taktyce, ale i w posługiwaniu się radarami, sonarami, zrzucaniu bomb głębinowych, bombardowaniu z powietrza i używaniu różnorodnej innej broni. Natura wojny przeciwko okrętom podwodnym, nuda długich i bezowocnych patroli (tylko 1 U-Boot zatopiony przez Królewską Marynarkę Wojenną i 2 przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych w czerwcu 1942 roku), powodowała że najlepsi specjaliści łatwo spalali się i potrzebowali odświeżającego treningu. Po stronie brytyjskiej admirałowie sir Percy Noble i sir Max Horton, kolejni dowódcy na żywotnych Zachodnich Podejściach, byli zwolennikami powołania specjalnych ośrodków szkoleniowych, podobnie jak po stronie amerykańskiej byli nimi admirałowie King i Ingersoll oraz sekretarz Frank Knox. Te ośrodki szkoleniowe, zarówno brytyjskie, jak i amerykańskie, były szeroko otwarte dla przedstawicieli innych marynarek wojennych; ośrodki takie w Stanach Zjednoczonych zajęły się szkoleniem przedstawicieli państw Ameryki Łacińskiej i marynarek wojennych innych krajó Najważniejszym ze wszystkich środków i kroków podjętych przez Stany Zjednoczone w walce z U-bootami było wydłużenie dróg konwojowania wzdłuż wybrzeża z Halifaxu na Key West, przez Karaiby do Kanału Panamskiego i Trynidadu, a w końcu do Brazylii. Dopiero w połowie maja zebrano dosyć niszczycieli, jednostek patrolowych i motorowych trałowców, by zapewnić eskortę konwojów kierujących się na południe. Transkaraibskie konwoje rozpoczęły się w lipcu z pomocą kilku kanadyjskich korwet i osłony z powietrza eskadry Hudsonów23 brzegowego dowództwa Połączony system lokalnych i ekspresowych konwojów ustanowiono w sierpniu; w październiku 1942 roku ta sieć została przedłużona do głównych portów w północnej Brazylii. Wynik tych działań dowiódł, że admirał King i inni, którzy wierzyli w system konwojów, jako najlepszą metodę ochrony statków handlowych, mieli rację. Pomiędzy 7 lipca a 7 grudnia1942 roku zatopiono tylko 39 statków z 527 przybrzeżnych i karaibskich konwojów, złożonych łącznie z statków. Jednak Niemcy nadal budowali U-booty szybciej niż Brytyjczycy i Amerykanie mogli je zatapiać. Siły Stanów Zjednoczonych zatopiły 12, a Brytyjczycy i Kanadyjczycy 46 nieprzyjacielskich okrętów podwodnych w ciągu 6 ostatnich miesięcy 1942 roku, a w tym czasie Niemcy ukończyli budowę 121 nowych. We wrześniu 1942 roku północne transatlantyckie konwoje, kiedy znalazły się poza zasięgiem osłony z powietrza, zaczęły znowu ponosić straty. Utraty statków w tych konwojach u