Ebook Boginie zła, czyli kobiety okrutne, żądne władzy i występne mobi,epub

d­na­le­zio­no. Gdy­by tych dwo­je wy­gra­ło, przy­pusz­czal­nie nasz dzi­siej­szy świat był­by inny. Czy lep­szy? Na to py­ta­nie nikt nie po­tra­fi od­po­wie­dzieć. Naj­traf­niej­sze po­świę­co­ne Kle­opa­trze epi­ta­fium po­cho­dzi od Ka­sju­sza Dio­na: ,,Znie­wo­li­ła dwóch naj­więk­szych Rzy­mian swych cza­sów, a za przy­czy­ną trze­cie­go znisz­czy­ła samą sie­bie". LU­KRE­CJA BOR­GIA (1480-1519) Ś w i ę t a n i e r z ą d n i c a Pierwszy, który porównał kobietę do kwiatu, był wielkim poetą, ale następny był cymbałem. He­in­rich He­ine Wło­scy Bor­gio­wie z po­wo­du de­pra­wa­cji i prze­wrot­no­ści rzu­ci­li po­sęp­ny cień na cza­sy, w któ­rych żyli, sta­jąc się ich naj­bar­dziej bu­dzą­cy­mi od­ra­zę bo­ha­te­ra­mi. Za pa­pie­ża Alek­san­dra VI Bor­gii Ko­ściół się­gnął dna upodle­nia, a wraz z jego sy­nem, Ce­za­rem, do sys­te­mu rzą­dze­nia we­szły oszu­stwo i wy­stę­pek. Nie prze­szka­dza to nie­któ­rym hi­sto­ry­kom na­zy­wać ich kon­tro­wer­syj­ny­mi oraz twier­dzić, że pierw­szy z nich był wiel­kim pa­nu­ją­cym, dru­gi zaś nie­ustra­szo­nym wo­dzem. Ro­dri­go Bor­gia wy­wo­dził się z drob­nej hisz­pań­skiej szlach­ty. Swo­je ży­cio­we suk­ce­sy za­wdzię­czał stry­jo­wi Al­fon­so­wi, bi­sku­po­wi Wa­len­cji, póź­niej­sze­mu pa­pie­żo­wi Ka­lik­sto­wi III. To on we­zwał bra­tan­ka do Rzy­mu, mia­no­wał go no­ta­riu­szem apo­stol­skim, a póź­niej kar­dy­na­łem. Jego eks­ce­len­cja zwią­zał się z rzym­ską kur­ty­za­ną, Va­noz­zą Ca-ta­nei, z któ­rą spło­dził czwo­ro dzie­ci: Ce­za­ra, Ju­ana, Lu­kre­cję i Jo­fre­go. Kar­dy­nał cał­kiem jaw­nie żył ze swo­ją ko­chan­ką i uzna­wał swo­je dzie­ci. Nie jest to wła­ści­wie od­osob­nio­ny przy­pa­dek w XV - i XVI-wiecz­nym Rzy­mie, cho­ciaż więk­szość kar­dy­na­łów i pa­pie­ży czy­ni­ła to samo dużo bar­dziej dys­kret­nie. Lu­kre­cja uro­dzi­ła się 18 kwiet­nia 1480 roku w Rzy­mie, a gdy do­ro­sła, sta­ła się ko­bie­tą wy­uz­da­ną i do cna ze­psu­tą, dla wła­snych ce­lów go­to­wą do po­peł­nie­nia zbrod­ni. Wy­cho­wa­nie otrzy­ma­ła bar­dzo sta­ran­ne; w klasz­to­rze świę­te­go Syk­stu­sa uczy­ła się ję­zy­ków, ry­sun­ku, mu­zy­ki i tań­ca. Ze sta­ro­daw­nych prze­ka­zów i por­tre­tów (szcze­gól­nie tego naj­sław­niej­sze­go, pędz­la Pin­tu­ric­chia) wy­wnio­sko­wać mo­że­my, że nie była zbyt pięk­na, cho­ciaż trud­no ją na­zwać brzyd­ką. Była śred­nie­go wzro­stu, mia­ła ciem­ną kar­na­cję, nie­co wy­łu­pia­ste bla­do­zie­lo­ne oczy i cof­nię­ty pod­bró­dek oraz dłu­gie zło­ci­ste wło­sy. Gdy ukoń­czy­ła 11 lat, sta­ła się kar­tą prze­tar­go­wą w rę­kach żąd­ne­go wła­dzy ojca. Ro­dri­go Bor­gia za­rę­czył ją z dwo­ma na­raz hisz­pań­ski­mi szlach­ci­ca­mi z moż­nych ro­dów, przy czym je­den nic nie wie­dział o dru­gim. Nie bę­dąc pew­nym, z ja­kim ro­dem chce zwią­zać swo­ją po­li­ty­kę, Ro­dri­go pra­gnął za­bez­pie­czyć się na wszyst­kich fron­tach. Osta­tecz­nie ża­den z nich nie zo­stał mę­żem Lu­kre­cji, kie­dy bo­wiem ukoń­czy­ła 12 lat, jej oj­ciec wło­żył na gło­wę pa­pie­ską tia­rę, przy­braw­szy imię Alek­san­dra VI (11 sierp­nia 1492 roku). Par­tie, któ­re mo­gły być do­bre dla cór­ki kar­dy­na­ła, nie były ta­kie dla cór­ki pa­pie­ża. Od­szko­do­wa­nie w wy­so­ko­ści kil­ku ty­się­cy zło­tych du­ka­tów sku­tecz­nie za­mknę­ło usta za­wie­dzio­nym kan­dy­da­tom, a 12 czerw­ca 1493 roku Lu­kre­cja po­ślu­bi­ła dwu­dzie­sto­sied­mio­let­nie­go wdow­ca, Gio­van­nie­go Sfo­rzę, pana na Pe­sa­ro. Ta­kie­go we­se­la Rzym nie wi­dział od da­wien daw­na. Baj­ko­wy ślub stał się jed­nym z naj­bar­dziej eks­cy­tu­ją­cych wy­da­rzeń koń­ca XV stu­le­cia. Z ca­łej Eu­ro­py ścią­gnę­li przed­sta­wi­cie­le naj­za­moż­niej­szych ro­dów i kró­lew­skich dwo­rów. W uro­czy­sto­ściach wzię­ły udział wszyst­kie rzym­skie ma­tro­ny, ka­pi­to­liń­scy no­ta­ble, kor­pus dy­plo­ma­tycz­ny i dwu­na­stu kar­dy­na­łów. No i oczy­wi­ście sam pa­pież. Na uli­cach od Por­ta del Pop­po­lo aż do Wa­ty­ka­nu zgro­ma­dzi­ło się ty­sią­ce lu­dzi. Wszy­scy pra­gnę­li zo­ba­czyć no­wo­żeń­ców. Pan­na mło­da ubra­na była w suk­nię o fan­ta­zyj­nym kro­ju, z bar­dzo dłu­gim tre­nem, któ­ry nio­sła czar­no­skó­ra druż­ka. Wie­czo­rem w pry­wat­nych apar­ta­men­tach ,,ojca świę­te