Ebook Bój się i działaj mobi,epub

je­śli mam na coś ocho­tę, nie mogę tyl­ko usiąść na mo­jej sta­rej roz­kła­da­nej wer­sal­ce (pa­mię­ta­ją­cej wszyst­kie pierw­sze razy mo­jej cór­ki) i cze­kać, aż przy­je­dzie ku­rier z pacz­ką z na­pi­sem: ,,Ostroż­nie, nie rzu­cać, w środ­ku speł­nie­nie ma­rze­nia". Sama mu­szę być tym ku­rie­rem i sama mu­szę so­bie tę pacz­kę przy­go­to­wać. Choć tak bar­dzo mi się nie chce, za­bra­kło mle­ka do kawy i w do­dat­ku nie mam pra­wa jaz­dy na do­staw­cza­ki. Nie zli­czę, ile razy koń­czy­łam wia­do­mo­ści do mo­ich Czy­tel­ni­czek tym wła­śnie ha­słem. Za każ­dym ra­zem to­wa­rzy­szy­ła mi oba­wa, że to taki wy­świech­ta­ny fra­zes, że to ta­kie ,,wszyst­ko bę­dzie do­brze " i że nic za tym nie idzie. A prze­cież idzie, tłum­nie, dwój­ka­mi! I ja wiem o tym do­sko­na­le, bo nie tyl­ko znam to z teo­rii, ale też zda­łam eg­za­min prak­tycz­ny. Bój się i dzia­łaj. Czy­li po­dej­mij wy­zwa­nie i się­gnij po to, co dla Cie­bie waż­ne. Uda się? Su­per! Nie uda? Trud­no. Ale da­łaś so­bie szan­sę. A wiesz, co jest naj­lep­sze? Aku­rat so­bie mo­żesz dać śmia­ło mi­lion dru­gich szans, co bar­dzo Ci po­le­cam. Daję so­bie 1000 no­wych szans, a gdy licz­nik zbli­ża się do re­se­tu­ję go. To moja de­cy­zja. Jest coś ta­kie­go w nas sa­mych, że gdy o czymś za­de­cy­du­je­my, tak się sta­nie. Gdy po­dej­mie­my de­cy­zję z całą sta­now­czo­ścią i pew­no­ścią, na ja­kie nas stać, ży­cie za­cznie się zmie­niać. Bo tak chce­my. Moje ży­cie to mi­lion dru­gich szans da­wa­nych sa­mej so­bie. By­cie wy­ro­zu­mia­łą dla sie­bie. Dla mo­ich doł­ków, zło­ści, sza­leństw, chciejstw. Dla nie­uda­nych ak­cji, in­we­sty­cji w rze­czy i lu­dzi, któ­re to­tal­nie po­ka­zu­ją, jaka je­stem na­iw­na i że my­ślę ser­cem, nie mó­zgiem. To nie tak, że ktoś mi po­wie: ,,je­steś su­per", to nie ha­sła mo­ty­wa­cyj­ne, któ­re dzia­ła­ją, choć czę­ściej nie. To nie mą­dre książ­ki, mą­drzy lu­dzie. To ja sama sie­bie zmie­niam i to ja sama spra­wiam, że moje ży­cie idzie mniej wię­cej ta­kim to­rem, jaki wy­bra­łam. I to jest cho­ler­nie cięż­ka pra­ca, a nic samo nie przy­cho­dzi. NIC! Na wszyst­ko trze­ba pra­co­wać i to na­praw­dę z uwa­gą, z ener­gią, z po­my­słem. Chcesz coś zro­bić? Masz wszyst­ko, cze­go po­trze­bu­jesz. Gło­wę, ręce i czas. To wy­star­czy. Go­to­wa? Star­tu­je­my! . Chcesz coś zro­bić? Masz wszyst­ko, cze­go po­trze­bu­jesz. Gło­wę, ręce i czas. To wy­star­czy. MO­NI­KA PRYŚ­KO Ży­cie nie jest stre­su­ją­ce samo w so­bie Stres po­cho­dzi ze spo­so­bu, w jaki re­agu­jesz na to, co się dzie­je. Mówi się, że ży­cie to 10% tego, co się dzie­je, i 90% tego, w jaki spo­sób na to re­agu­jesz. Od­czu­wa­my nie­po­kój na myśl o pew­nych sy­tu­acjach, tyl­ko dla­te­go, że nie je­ste­śmy przy­go­to­wa­ne. Nie lu­bi­my nie­spo­dzia­nek! Ale spraw­dzi­łam, że rze­czą, któ­ra na­praw­dę po­ma­ga ra­dzić so­bie ze stre­sem, jest zlo­ka­li­zo­wa­nie go, na­zwa­nie tego, co po­wo­du­je nie­po­kój i kiep­skie sa­mo­po­czu­cie. Nie­ste­ty, nie ma tu dróg na skró­ty: żeby umieć ro­zu­mieć swo­je lęki, trze­ba po­znać sie­bie bli­żej. Bo jak masz mo­ni­to­ro­wać swo­je uczu­cia, je­śli nie wiesz, skąd się bio­rą? Wiesz, co ja ro­bię, gdy czu­ję stres i zwią­za­ną z tym pre­sję? Gdy czu­ję, że za dużo dzie­je się w moim ży­ciu i za­czy­nam tra­cić kon­tro­lę, za­czy­nam pa­ni­ko­wać i w mo­jej gło­wie co­raz czę­ściej po­ja­wia­ją się czar­ne sce­na­riu­sze, sia­dam z kart­ką i ołów­kiem i za­pi­su­ję so­bie rze­czy, któ­re mogę zro­bić w ra­zie kry­zy­su. Ro­bię li­stę moż­li­wo­ści, po­tem czy­tam ją dwa razy i czu­ję się na nowo przy­go­to­wa­na do ży­cia. Waż­ne jest też, by pa­mię­tać, że nie za­wsze mo­że­my pa­no­wać nad emo­cja­mi. Na­wet do­bre przy­go­to­wa­nie i świa­do­mość sie­bie nie uchro­nią nas w 100% przed na­szy­mi wła­sny­mi uczu­cia­mi. Co wte­dy? Trze­ba je za­ak­cep­to­wać. Zro­zu­mie­nie swo­ich emo­cji to klucz do suk­ce­su, bo na­wet je­śli nie mo­żesz być w peł­ni od nich wol­na, to bę­dziesz umia­ła so­bie wy­tłu­ma­czyć, skąd się bio­rą, i nie bę­dziesz za­sko­czo­na. Jest jesz­cze jed­na rzecz, któ­ra za­le­ży tyl­ko od nas. Nie wiem, czy zda­jesz so­bie spra­wę, ale są rze­czy, któ­ry­mi nie trze­ba się przej­mo­wać, póki się nie za­dzie­ją. Ist­nie­ją spra­wy, któ­ry­mi nie ma się co przej­