Ebook Boska komedia mobi,epub

ości, Jej ulegają i morza, i lądy; Jak inne bóstwa sprawuje swe rządy, Ciągle obmyśla zjawiska przewrotu, Sama konieczność nagli ją do lotu, Stąd często zmienia obrót kołowrotu. Ludzie w swych sądach wciąż ją na krzyż wleką, Zamiast ją chwalić, obelgami sieką; Ona tych obelg nie słyszy, przebywa Wśród pierworodnych duchów i szczęśliwa Własną błogością, swoje koło toczy. Tu w krąg kar większych nasza stopa wkroczy; Gwiazdy wschodzące, gdym wychodził w drogę, Już się zniżają po nocnym obiegu, Idźmy, tak długo ja czekać nie mogę>>. I szliśmy przez krąg do drugiego brzegu Tuż przy kipiącym źródle, skąd wynika Głębsze i szersze koryto strumyka; Wodę pleśń jakaś kryła starożytna, Fala jej więcej ciemna jak błękitna. Szliśmy przez nowe, coraz niższe schody, Ponad wybrzeżem tej czarniawej wody. Strumień ten smutny, spływając pod ścianę Brzegów ziejących nadgniłym wyziewem, Z wód ścieku tworzył bagno Styksem zwane. Gdy wszystko nowe wzrok oglądać pragnie, Spostrzegłem duchy zagrzęzłe w tym bagnie, Nagie, a twarz ich rozjątrzona gniewem. Tłukły się w gniewie nie tylko pięściami, Lecz głową, piersią, splecione barkami, Nawzajem siebie szarpały zębami>>. A mistrz rzekł do mnie: <>. -- <>. Taki hymn gardłem bełkotały duchy, Jak zajękliwi; a my szliśmy dalej, Obchodząc łukiem błotniste wybrzeże: Z tych, co ustami bagno połykali, Nie zdjąwszy wzroku, przyszliśmy pod wieżę. Pieśń VIII (Przeprawa. Argenti. Ku kręgowi VI. Walka o wstęp do miasta Dis.) Tak postępując wzdłuż błotnych wybrzeży, Wpierw nim przyszedłem pod wieżę wysoką, W szczyt jej z powodu dwóch małych płomieni Utkwiłem oczy; sygnał z drugiej wieży Jej odpowiadał, lecz w takiej przestrzeni, Że ledwo dobrze wytężone oko Mogło odróżnić jeden od drugiego. Więc się zwracając do mędrca mojego, Pytam: <>. A on: <>. Nikt szybszej strzały w powietrzu nie spotka, Jak mała ku nam szybowała łódka; Ten, co wioślarzem jej był i sternikiem, Wykrzyknął: <>. Mistrz mój z powagą rzekł do Flegijasza: <>. Jak człowiek, gdy się omylonym widzi, Gniew swój hamuje, omyłki się wstydzi, Tak i Flegijasz swój wybuch łagodzi. Wtem mnie Wirgili zawezwał do łodzi, Ta nie wprzód wagę uczuwać się zdała, Aż ciężar mego unosiła ciała. Gdyśmy płynęli przez te martwe brody, Cień obłocony wynurzył się z wody, Staje przede mną i pyta z hałasem: <> <> rzekłem. Cień na to z rozpaczą: <>. A ja: <<Żyj w płaczu, w wiekuistej męce! Choć tak zbrukało twe policzki błoto, Poznaję ciebie, przeklęta istoto>>. Wtenczas ku łodzi cień wyciągnął ręce, Lecz mistrz roztropny odepchnął natręta, Mówiąc: <> Potem rękoma objął mnie za szyję, W twarz mnie całował i rzekł: <>. <>, mówiłem, <<łódź szybko pomyka, Chciałbym zobaczyć tego tam grzesznika>>. Mistrz: <>. Patrzę, aż za nim po tej mętnej toni Błotniste duchy pędziły w pogoni; Za co niech jeszcze będzie Bogu chwała I pochwalone jego imię święte! Wszyscy krzyczeli: <> I duchów zgraja w skok za nim bieżała: Gnany floreńczyk, jakby szczuty psami, Ze złości szarpał, gryzł siebie zębami I legł znużony pod naciskiem zgrai, Jak pies gdy w sobie dech życia przyczai. Dość mówić o nim! Nowy jęk z uboczy Wpadł w ucho moje, wytężyłem oczy. Mistrz mówił: <