Bostończycy

począć. To najgorszy aspekt powrotu: człowiek odradza się na nowo i musi zacząć od początku, choć nawet nie wie, co go tu przyniosło. Niektórzy chcieli ją zatrzymać na zimę w Bostonie, lecz nie zniosłaby tego, tu nie miała cienia wątpliwości. Może wynajmie dom w Waszyngtonie; słyszał o tym miasteczku? Powstało pod jej nieobecność. Zresztą Olive nie życzy sobie siostry w Bostonie i jasno dała to do zrozumienia. Tyle z niej pożytku, że nie bawi się w subtelności. W chwili gdy czyniła ostatnią uwagę, Basil Ransom podniósł się z fotela, młoda dama weszła bowiem do salonu i przystanęła, słysząc słowa siostry. Wbiła w gościa przenikliwe spojrzenie i na jej ustach pojawił się cień uśmiechu, z lekka tylko mącąc chłodny wyraz twarzy, jakby wątły promyk księżyca spoczął na murze więziennym. - Gdyby to była prawda - oznajmiła - nie poprosiłabym pana o wybaczenie za to, że kazałam mu czekać. Głos miała niski i przyjemny - o ujmującym brzmieniu - i wyciągnęła rękę do gościa, który uroczyście zapewnił (czując się poniekąd współwinnym nietaktu pani Luny), iż niezmiernie miło mu ją poznać. Zauważył, że dłoń panny Chancellor jest zarazem zimna i wiotka; ledwie musnęła go palcami, nie wywierając żadnego nacisku. Pani Luna złożyła tę poufałość na karb łączącego ich pokrewieństwa, mimo iż niewiele o nich wiedział. Wyraziła przekonanie, że nie wiedział dotąd o jej, pani Luny, istnieniu, choć z właściwą sobie południową galanterią temu zaprzeczył. Ale na nią już czas, powóz nadjechał, a tymczasem niech Olive przedstawi własną wersję. - Powiedziałam mu, że wyznajesz radykalizm, a ty możesz mnie przedstawić jako skończoną Izebel1, jeśli taka twoja wola. Spróbuj go zreformować, przyjechał wszak z Missisipi, więc błądzi na pewno. Wrócę bardzo późno, idziemy do teatru i kolację zjemy dość wcześnie. Do widzenia, panie Ransom - ciągnęła i narzuciła biały szal z piór, który podkreślał jasną barwę jej włosów i porcelanowy odcień cery. - Liczę, że trochę pan tu zabawi, aby samemu nas ocenić. Musi pan poznać Newtona; to kochany brzdąc i chętnie zasięgnęłabym pańskiej rady na jego temat. Zostaje pan tylko do jutra? Niesłychane! Cóż, proszę mnie odwiedzić w Nowym Jorku, na pewno spędzę tam część zimy. Przyślę panu bilecik, nie wymiga się pan tak łatwo. Tym razem ustąpię pierwszeństwa siostrze. Olive, może weźmiesz go na swoje zebranie? - Nie darowała siostrze przytyku, że wygląda, jakby sposobiła się do rejsu. - Cieszę się, że nie wyznaję poglądów, które zabraniałyby się mi stroić! - rzuciła na odchodne. - Ci, którzy nie chcą uchodzić za frywolnych, przywiązują ogromną wagę do własnego ubioru! 1 Izebel, Jezabel - postać biblijna ze Starego Testamentu. Jest symbolem kobiety bez skrupułów, rozwiązłej, zdeprawowanej, niegodziwej, zuchwałej. ROZDZIAŁ 2 Jakkolwiek było w istocie, wygląd panny Chancellor zdawał się zadawać kłam naganie. Ubrana była w prostą, ciemną suknię bez żadnych ozdób, a jej proste, bezbarwne włosy tkwiły na uwięzi, w przeciwieństwie do puszczonych samopas pukli siostry. Natychmiast usiadła i gdy pani Lunie usta się nie zamykały, zamarła ze wzrokiem wbitym w podłogę i nie patrzyła ani na siostrę, ani na Basila Ransoma. Młody człowiek mógł więc jej się przyjrzeć swobodnie i zaraz odkrył, że jest poruszona i stara się to ukryć. Głowił się nad przyczyną, nie wiedząc jeszcze tego, co miał odkryć niebawem, a mianowicie, że Olive przypomina w swej naturze czółno na wzburzonych falach oceanu. Nawet po wyjściu siostry siedziała ze spuszczonym wzrokiem, jakby czary jakieś nie pozwalały jej go podnieść. Wiedz, czytelniku, że panna Olive Chancellor, którą zaprezentuję bliżej w toku naszej opowieści, ulegała napadom chorobliwej nieśmiałości i stroniła wówczas nawet od własnego odbicia w lustrze. Jeden z owych napadów nastąpił teraz z przyczyn bliżej nieokreślonych, przy czym poufałość pani Luny dolała jeszcze oliwy do ognia. Na całym świecie ze świecą można było szukać osoby bardziej poufałej od niej i siostra mogłaby ją za to znienawidzić, gdyby nie odmówiła sobie prawa do nienawiści wobec bliźnich. Basil Ransom był młodzieńcem nad wyraz inteligentnym, lecz świadomym braku doświadczenia. Wzbraniał się przed pochopnymi osądami, ale nie darował sobie dwóch lub trzech jakże cennych dla dżentelmena przyjętego ostatnimi czasy w poczet nowojorskiej palestry i poszukującego zatrudnienia. W myśl jednego z tych osądów ludzie z grubsza dzielą się na tych, którzy niczym się nie przejmują, i tych, którzy przejmują się wszystkim. Szybko spostrzegł, że panna Chancellor należy do drugiej kategorii. Miała to wypisane na delikatnej twarzy, a jemu zrobiło się jej żal, zanim jeszcze zamienili choć słowo. On z