Ebook Bukareszt. Kurz i krew mobi,epub

, że le­d­wo gów­niarz od­rósł od zie­mi, a taki jest upar­ty. ­Moż­na było na nim po­le­gać, więc szewc cza­sem wrę­czał mu pa­kun­ki. -Pa­mię­taj, nie ma cię, nikt cię nie wi­dzi. Bie­gniesz, ile sił w tych two­ich no­gach-pa­ty­kach. Jak cię zła­pią - nie wiesz, o co cho­dzi. Bę­dziesz nie­ostroż­ny, to nas po­sa­dzą. Chło­pak parę razy umknął po­li­cji, ale był za bar­dzo na­rwa­ny, rzu­cał się jak ryba wy­rzu­co­na na brzeg. Le­d­wo skoń­czył pięt­na­ście lat, a już w cza­sie straj­ku tak gar­dło­wał na uli­cy o ry­chłym zwy­cię­stwie so­cja­li­zmu, że go wsa­dzi­li. Po­tem było z gór­ki: gdzieś pro­te­sto­wał - krat­ki; gdzieś coś za­no­sił - krat­ki; roz­da­wał ko­mu­ni­stycz­ne bro­szu­ry - krat­ki. -Gno­ju, zgni­jesz w pier­dlu - mó­wi­li straż­ni­cy, trza­ska­jąc drzwia­mi celi. Kraj go­to­wał się w ogniu fa­szy­stow­skich ha­seł: ,,Ru­mu­nia dla Ru­mu­nów!", ,,Wiel­ka Ru­mu­nia!", ,,Precz z Ży­da­mi!". A chło­pak jeź­dził po kra­ju z tor­ba­mi peł­ny­mi ulo­tek. Na­mie­rzy­li go szyb­ko, agi­ta­to­ra i bun­tow­ni­ka. Kie­dy wy­bu­chła woj­na, a do Bu­ka­resz­tu wkro­czył We­hr­macht, chło­pak grał ze zło­dzie­jasz­ka­mi w sza­chy. Król Ka­rol II ab­dy­ku­je - gnoj­ka tłu­ką w cia­snej celi w Ji­la­vie. Ru­muń­scy żoł­nie­rze wy­krwa­wia­ją się pod Sta­lin­gra­dem, a on zno­wu w ciu­pie. A po­tem wiel­ki prze­wrót, fa­szy­stow­ski rząd zo­sta­je oba­lo­ny, Ru­mu­nia prze­cho­dzi w ręce Sta­li­na - i ten chły­stek, któ­ry w nic tak nie wie­rzy jak w so­cja­lizm, wy­cho­dzi na wol­ność. I wspi­na się po stop­niach po­li­tycz­nej ka­rie­ry. Za­wsze na dru­gim pla­nie, od­da­ny se­kre­ta­rzo­wi ge­ne­ral­ne­mu Ghe­or­ghiu-De­jo­wi, nie rzu­ca się w oczy. Ani wy­kształ­co­ny, ani szcze­gól­nie bły­sko­tli­wy. Mier­ny i wier­ny. Ide­al­ny. Ła­two bę­dzie nim ste­ro­wać, uzna­ją ci na sa­mej gó­rze i po śmier­ci Ghe­or­ghiu-Deja na­masz­cza­ją go na sta­no­wi­sko pierw­sze­go se­kre­ta­rza. I tak bo­so­no­gi chło­pak ze Scor­ni­ce­şti sta­je się przy­wód­cą par­tii. W 1968 roku z wy­so­ko­ści pa­ła­co­we­go bal­ko­nu skan­du­je prze­mó­wie­nie wy­mie­rzo­ne w Zwią­zek Ra­dziec­ki, naj­więk­sze­go wro­ga kra­ju. Ru­mu­ni, któ­rzy za­wsze byli pod­le­gli, Ru­mu­ni, któ­rzy za­wsze byli dła­wie­ni, dziś oświad­cza­ją, że są go­to­wi sta­wić czo­ło każ­de­mu za­gro­że­niu, choć­by mia­ła nim być po­tęż­na obca ar­mia. Nie ma gra­nic duma ru­muń­ska i nie ma gra­nic mi­łość do czło­wie­ka, któ­ry stoi na bal­ko­nie, wy­ma­chu­je pię­ścią i nie boi się ni­cze­go. Co za nie­zwy­kły ge­niusz ze zwy­kłej ru­muń­skiej ro­dzi­ny, za­chwy­ca­ją się ga­ze­ty. Na co dzień przy­wód­ca kra­ju, w wol­nych chwi­lach tak­że psz­cze­larz i my­śli­wy. O, tu na zdję­ciu ma pod sto­pa­mi ubi­te­go przez sie­bie niedź­wie­dzia. Tu­taj gra w siat­ków­kę, w grach zręcz­no­ścio­wych jest dość nie­zręcz­ny, ale u boku ame­ry­kań­skie­go pre­zy­den­ta spraw­nie za­pro­wa­dza świa­to­wy ład. Ga­ze­ty do­no­szą: przy­wód­ca bawi w do­bo­ro­wym to­wa­rzy­stwie kró­lo­wej an­giel­skiej i Mysz­ki Miki. W brat­niej Ko­rei Pół­noc­nej słu­cha pio­se­nek na cześć swo­je­go kra­ju, raj­skich tre­li wy­do­by­wa­ją­cych się z ust bie­lo­nej śpie­wacz­ki. W urzę­dach wi­szą por­tre­ty: przy­wód­ca obej­mu­ją­cy dzie­cię pod czu­łym okiem sta­ro­żyt­nych wo­dzów, Tra­ja­na i De­ce­ba­la. Bie­dzą się za­stę­py li­te­ra­tów, jak od­dać jego za­słu­gi dla świa­ta, jego ge­niusz. Może Bóg Ziem­ski bę­dzie do­brym okre­śle­niem? Ge­niusz Wszech Cza­sów? Ach, od­po­wied­nie dać rze­czy sło­wo. Ale wiel­ki przy­wód­ca cią­gle jest ma­łym chłop­cem ze Scor­ni­ce­şti, któ­ry kształ­cił się na szew­ca. Do­brze wie, czym jest wieś, i dla­te­go za­mie­rza ją zli­kwi­do­wać. On, któ­ry no­sił wodę ze stud­ni, po­sta­na­wia prze­pro­wa­dzić chło­pów do blo­ków z be­to­nu. Za­miast wsi mają być mia­sta. Za­miast ma­łych dom­ków - blo­ko­wi­ska. Chło­piec, któ­ry do­rósł daw­no temu, ale wciąż się jąka i ner­wo­wo po­ły­ka po­wie­trze, a rę­ka­mi wy­ma­chu­je, jak­by chciał po­fru­nąć, sta­je nad mapą sto­li­cy i po­ka­zu­je: ,,Tę dziel­ni­cę zbu­rzyć. Te ko­ścio­ły prze­su­nąć. Wzgó­rze spłasz­czyć, zie­mię prze­nieść". On, któ­ry miesz­kał nie­opo­dal rze­ki, prze­su­wa ko­ry­to Dym­bo­wi­cy i