Ebook Być lekarzem, być pacjentem mobi,epub

�cho­lo­gii i temu, jak wła­ści­wie po­stę­po­wać w re­la­cji z cho­ry­mi. Przed laty w cza­sie wstęp­nych eg­za­mi­nów na me­dy­cy­nę za­da­wa­no py­ta­nia, jak się roz­mna­ża roz­wie­lit­ka i któ­ry gen jest uszko­dzo­ny w ze­spo­le Do­wna, a nie za­wsze zwra­ca­no uwa­gę na pre­dys­po­zy­cje do za­wo­du i na to, czy dana oso­ba może być le­ka­rzem, czy ma do tego po­wo­ła­nie. Bo by­cie le­ka­rzem to nie tyl­ko za­wód, ale też sta­łe uzu­peł­nia­nie wie­dzy, po­stę­po­wa­nie zgod­ne z ety­ką, wraż­li­wość na cu­dze cier­pie­nie oraz sta­łe słu­że­nie cho­re­mu czło­wie­ko­wi. Czę­sto w mych kon­tak­tach ze stu­den­ta­mi i na szpi­tal­nych po­ran­nych od­pra­wach z asy­sten­ta­mi pod­kre­śla­łem, że le­ka­rzem jest się za­wsze - przez dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny na dobę, sie­dem dni w ty­go­dniu, dwa­na­ście mie­się­cy w roku - od zło­że­nia przy­się­gi Hi­po­kra­te­sa aż po kres ży­cia. Nie wol­no też nig­dy za­po­mi­nać, że na­wet w bez­na­dziej­nych, ter­mi­nal­nych sta­nach jest lek, któ­ry cho­re­mu po­da­je się przez ucho. Ten lek to NA­DZIE­JA. W książ­ce Być le­ka­rzem, być pa­cjen­tem pod­kre­śla się, jak wiel­ką rolę od­gry­wa wie­dza, ale tak­że ser­ce i sto­su­nek le­ka­rza do cho­re­go czło­wie­ka. Hin­du­ska mak­sy­ma mówi, że je­że­li nie mo­żesz zo­stać kró­lem, zo­stań le­ka­rzem, przy­wra­ca­jąc zdro­wie i da­ro­wu­jąc ser­ce. Wte­dy cho­rzy będą wdzięcz­ni za le­cze­nie, za ser­ce zaś będą za­wsze win­ni, bo dar ser­ca to praw­dzi­wie kró­lew­ski dar. Za tę książ­kę dzię­ku­je­my zna­ko­mi­te­mu Woj­cie­cho­wi Eichel­ber­ge­ro­wi i Wy­daw­nic­twu Czar­na Owca. prof. dr hab. n. med. Je­rzy Woy-Woj­cie­chow­ski Pre­zes Pol­skie­go To­wa­rzy­stwa Le­kar­skie­go PRZEDMOWA Profesora Cezarego Szczylika Pierw­sze wra­że­nie - wresz­cie ktoś to opi­sał! Opi­sał dwa świa­ty funk­cjo­nu­ją­ce obok sie­bie. Świat cho­re­go i świat le­ka­rza. Świa­ty, któ­rym w pol­skiej rze­czy­wi­sto­ści nie dane jest się spo­tkać, gdyż oba nie są na­uczo­ne sztu­ki po­ro­zu­mie­nia. Pa­cjent boi się cho­ro­by i wszyst­kie­go co się z nią wią­że - szpi­ta­la, in­wa­zyj­nej dia­gno­sty­ki, le­ka­rzy, pie­lę­gnia­rek i sa­lo­wych. A le­karz? Współ­cze­sna Pol­ska po od­zy­ska­niu nie­pod­le­gło­ści, uwol­nie­niu się z ty­ra­nii na­ka­zo­we­go my­śle­nia bu­rzy do­tych­cza­so­we ste­reo­ty­py. Ste­reo­typ dar­mo­wej opie­ki me­dycz­nej, nie­omyl­no­ści le­ka­rzy, wy­glą­du pa­cjen­tów ,,opa­ko­wa­nych" we wszech­obec­ne sza­ro-nie­bie­skie szpi­tal­ne pi­ża­my, iden­tycz­ne z tymi w wię­zie­niach i woj­sku. Ale nie tyl­ko to wspo­mi­nam z tej już za­mierz­chłej prze­szło­ści. Pa­mię­tam moje aka­de­mic­kie pod­ręcz­ni­ki - wie­le z nich przy­po­mi­na­ło tre­ścią książ­ki te­le­fo­nicz­ne; za­ku­wa­nie ty­się­cy ter­mi­nów, nazw or­ga­nów, nie­zli­czo­nych przy­cze­pów mię­śni i wię­za­deł. Roz­sze­rzo­ne i skró­co­ne za­le­ce­nia ba­da­nia le­kar­skie­go, pod­mio­to­we­go, przed­mio­to­we­go. Wszyst­kie­go się na­uczy­łem, do­sta­łem wy­bit­nie do­bre oce­ny Gdy po raz pierw­szy sta­ną­łem przy łóż­ku cho­re­go, zda­łem so­bie spra­wę, że całe to aka­de­mic­kie wy­po­sa­że­nie jest nie­kom­plet­ne. Brak mi ję­zy­ka po­ro­zu­mie­nia, brak mi wie­dzy o dru­gim świe­cie, o świe­cie cho­re­go i cier­pią­ce­go pa­cjen­ta. Dziś wiem też, że to ja po­wi­nie­nem być pro­fe­sjo­nal­nie przy­go­to­wa­ny do roz­mo­wy z moim pa­cjen­tem, że to dla mnie - stu­den­ta, a póź­niej le­ka­rza - po­win­ny ist­nieć pod­ręcz­ni­ki przy­go­to­wu­ją­ce do pra­cy z cho­rym. Pod­ręcz­ni­ków dla cho­rych o tym, jak się przy­go­to­wać do roz­mo­wy z le­ka­rzem, nie ma. To po mo­jej stro­nie, po na­szej le­kar­skiej stro­nie, jest przy­go­to­wa­nie się do pra­cy z pa­cjen­tem, do roz­mów o bólu, stra­chu, wsty­dzie, sa­mot­no­ści. Może też Pań­stwo nie uwie­rzy­cie, ale po prze­czy­ta­niu spi­su tre­ści sta­nę­ło mi przed ocza­mi moje całe za­wo­do­we ży­cie, bli­sko czter­dzie­ści lat pra­cy. Czter­dzie­ści lat i świa­do­mość że nikt ta­kie­go pod­ręcz­ni­ka do­tych­czas nie na­pi­sał. Prze­cież ten pod­ręcz­nik po­wi­nie­nem do­stać wła­śnie czter­dzie­ści lat temu. Z pew­no­ścią był­bym lep­szym le­ka­rzem. I uczu­cie ulgi, ka­thar­sis. Woj­ciech Eichel­ber­ger z Ire­ną Sta­ni­s�