Ebook Caterina mobi,epub

�ć o naturze wiary, o zaufaniu do Boga i ludzi, a także o cudzie, który może sprawić, że życie ludzkie całkowicie się zmienia. Wiolena bowiem poświęca swoje życie, aby odkupić grzechy innych - przyp. tłum.) 12 Alessandra i Antonio Socci należą do wspólnoty ruchu Komunia i Wyzwolenie - Comunione e Liberazione - przyp. tłum. Ja i Caterina ,,Nie miłujemy, jeśli wcześniej nie byliśmy kochani". św. Augustyn Caterina jest przepiękna. Zawsze była blaskiem i dumą rodziny, od najmłodszych lat. Dobra, urocza i cichutka dziewczynka. Jej ciemne oczy bacznie obserwowały świat spod długich rzęs wyłaniających się spod kędzierzawych włosów. Caterina jest kwiatem i owocem pewnej historii. Historii chrześcijańskiej. Zanim opowiem o tym, co wydarzyło się w kolejnych godzinach po moim krzyku, w czasie, kiedy pędziliśmy zrozpaczeni do Florencji, nakreślę - co w moim przekonaniu jest konieczne - jak wzrastała Caterina. Proszę mi więc wybaczyć tę pozorną dywagację i prześledzić z uwagą jej przebieg, bo jest to wielka i piękna historia. W niej, jak w życiu mojego ulubionego (cytowanego) poety, zmieszało się niebo z ziemią. Caterina narodziła się ze spotkania nieba i ziemi. Ziemia jest toskańska, a precyzyjniej mówiąc chodzi o region Chianti, gdzie przez dekady moi przodkowie - najpierw dziadek, potem ojciec - pracowali w pocie czoła na kawałek chleba jako górnicy. Ziemia, nad którą unosi się zapach wieków chrześcijaństwa. Tu, u podnóża zamku w Monteriggioni, nieopodal romańskiego kościoła w Abbadia a Isola13, urodziła się Alessandra. Wśród łagodnych wzgórz ozdobionych średniowiecznymi wieżami zapuściłem głębokie korzenie. Na pamięć znam tutejsze zapachy i barwy, wszystkie kościoły parafialne, retabulum ołtarzy, lasy i winnice, aż po wszystkie odcienie każdej pory roku i I cyprysy, i gaje oliwne. Splendor Toskanii. Błękitne niebo wdarło się do życia mojego i dziewczyny, którą poślubiłem dzięki grupie przyjaciół z krzykliwego Mediolanu z lat siedemdziesiątych. Dzięki Opatrzności zakwitła nasza przyjaźń, młodość, zakochaliśmy się w naszej ziemi i naszych świętych. U źródła tej historii jest wielki ojciec i mistrz: ks. Luigi Giussani14. W punkcie, gdzie styka się nasza ziemia i owo błękitne niebo, zakwitł kwiat, któremu na imię Caterina, jak nasza wielka Święta z niebios i ziemi. Nigdy nie poznalibyśmy się z Alessandrą, a co za tym idzie nie pobralibyśmy się, gdybyśmy się nie spotkali w tej wspaniałej ,,małej paczce" przyjaciół, szekspirowskiej ,,bandzie ­braci", ­wokół Andrei i Dado, Lorenza czy Ornelli, wysłanych do Sieny przez don Giussaniego. ,,Od teraz aż do końca świata będą nas wspominać. Nas niewielu. Nas nielicznych szczęśliwych. Naszą bandę braci. Bo ktokolwiek ze mną przelał krew swoją, jest mi bratem"15. Kiedy 14 września 1980 roku Jan Paweł II odwiedził Sienę, wówczas jako studenci ze wspólnoty Komunii i Wyzwolenia rozciągnęliśmy gigantyczny transparent na il Campo, rynku miasta. Wypisaliśmy na nim jedno ze zdań św. Katarzyny: ,,Jeśli staniecie się tym, kim powinniście być, rozpalicie ogień we Włoszech"16. Papieżowi wyraźnie musiało się to spodobać, bo jeszcze tego samego dnia w jednym ze swoich przemówień przytoczył te słowa Świętej. My, dwudziestolatkowie, odczytaliśmy ten gest jako wyzwanie i rodzaj misji powierzonej nam wówczas przez Ojca Świętego. Nieprzypadkowo cztery lata później z Alessandrą umieściliśmy ten sam cytat św. Katarzyny na ślubnych zaproszeniach. Nieprzypadkowo również nasza pierworodna córka miała otrzymać imię Świętej: Zawsze w sercu nosiła swoją patronkę. Bo święci patroni to rzecz poważna, jak nauczył nas Péguy17. Tam, w górze, ponad nami, mają swoje ,,obowiązki" względem powierzanych ich opiece dzieci18. Ale Caterina jest nie tylko owocem tego chrześcijańskiego splotu wydarzeń. Ona sama, najpierw jako nastolatka, a później młoda kobieta, z entuzjazmem i przekonaniem przylgnęła do swojej patronki, wnosząc do tej relacji piękno oraz wyjątkowość własnej osoby i swojego śpiewu. To Caterina, przez swoją wrażliwość, w 2008 roku pomogła mi wrócić w objęcia wspólnoty, po tym, jak na krótki czas i z powodów prawdę mówiąc błahych oddaliłem się od niej (nigdy jednak sercem). Ona, studentka uniwersytetu we Florencji, dyskretnie dbała o moje miejsce w szeregach wychowanków don Giussianiego. Była pewna, że powrócę. Jak się okazało, czekał na mnie również sam don Giussani. Caterina wiedziała, że był dla mnie jak Dzień przed jego śmiercią, 22 lutego 2005 roku, zatelefonowałem do Cateriny, by poinformować ją, że jego stan pogorszył się i że już odchodzi do Następnego dnia podzieliła się ze mną swoimi uczuciami w liście: Dziękuję, Tatusiu, za wiadomość. Nie potrafię niczego robić... Wczoraj wieczorem wyd