Ebook Cedrowe orzechy mobi,epub

­bie­diew zbie­ra po ba­ra­kach ta­kie ,,bez­pri­zor­ny­je" sie­ro­ty jak on i ma je od­dać do ja­kie­goś ru­skie­go ,,died­do­mu", czy­li sie­ro­ciń­ca. Od­tąd Mar­ci­nek, włó­cząc się po Ka­je­nie, na wi­dok Le­bie­die­wa brał nogi za pas i cho­wał się przed nim, gdzie się dało. I z tego stra­chu przed sie­ro­ciń­cem chło­piec bał się na­wet zgło­sić po kar­tecz­kę na te dwa­dzie­ścia deka chle­ba. Co więc jadł, czym się ży­wił? A czym się dało, co mu je­sien­na taj­ga dała, głów­nie pod­mar­z­łe już grzy­by, opa­dłe ce­dro­we orze­chy, ko­ra­lo­we, sy­cą­ce czer­wo­ne ja­go­dy brusz­ni­cy, wy­grze­by­wa­ne z zie­mi ole­iste ko­rze­nie ,,sa­ran­ki", ki­ście czar­ne­go bzu i cierp­kie ja­go­dy cze­rem­chy. Cza­sa­mi ja­kaś li­to­ści­wa ba­ra­ko­wa ko­bie­ta za­pro­si­ła go na cho­chlę cie­płej zupy. Czę­sto wę­dro­wał też Mar­ci­nek da­le­ko od ba­ra­ków, aż na po­rę­bę, gdzie po­ma­gał ro­bot­ni­kom ścią­gać ob­ci­na­ne ga­łę­zie i spa­lać je na wiel­kim ogni­sku. Nig­dy ni­ko­go o je­dze­nie nie pro­sił, ale naj­czę­ściej, wła­śnie tam, na po­rę­bie, znaj­do­wa­ła się ja­kaś li­to­ści­wa du­sza, któ­ra odła­ma­ła dla nie­go ka­wa­łe­czek chle­ba czy kub­kiem go­rą­cej her­ba­ty po­czę­sto­wa­ła. Sy­be­ryj­ska zima zja­wi­ła się na­gle, od razu śnież­na i mroź­na. A wraz z jej na­dej­ściem za­czę­ła się dla Mar­cin­ka praw­dzi­wa bie­da. Nie miał się w co ubrać i cze­go wzuć na nogi. To, że wy­glą­dał jak ob­szar­pa­niec, ni­ko­mu spe­cjal­nie nie prze­szka­dza­ło, bo wszy­scy ba­ra­ko­wi, w tym do­ro­śli, wy­glą­da­li po­dob­nie. Mar­ci­nek ze swo­je­go pol­skie­go ubran­ka wy­rósł, zno­sił też wszyst­ko po star­szym bra­cie Jul­ku. Je­śli się gdzieś wy­bie­rał, choć­by po su­che ga­łę­zie do taj­gi, czy zna­leźć coś do je­dze­nia, owi­jał po­strzę­pio­ne trze­wi­ki szma­ta­mi i mo­co­wał sznur­kiem. A gdzie tu w zi­mie zna­leźć coś do je­dze­nia, kie­dy mróz i kop­ny śnieg po pa­chy? A że­brać i pro­sić Mar­ci­nek wciąż się nie na­uczył, po pro­stu się wsty­dził. A jeść trze­ba. I Mar­ci­nek, mimo pierw­sze­go śnie­gu i zimy, wy­pa­trzył coś do je­dze­nia. Na ba­gnach, tak zwa­nych ,,kocz­kach", gdzie w le­cie moż­na było być wcią­gnię­tym w to­piel bez­den­ną, ro­sła i owo­co­wa­ła ,,klu­kwa", sy­be­ryj­ska krze­wia­sta bo­rów­ka, o wiel­kich jak agrest, gra­na­to­wych, o kwa­śnym sma­ku ja­go­dach. I ,,mo­rosz­kę" też tam moż­na było spod śnie­gu wy­grze­bać. Też kwa­śna do osko­mi­ny, krze­wią­ca się jak brusz­ni­ca, ko­lo­rem do po­rzecz­ki po­dob­na. O te błot­ne ja­go­dy to­czył Mar­ci­nek boje z rów­nie głod­ny­mi, zla­tu­ją­cy­mi się na ,,kocz­ki" pta­szy­ska­mi. A wy­pra­wiał się tam Mar­ci­nek nie­mal co­dzien­nie i one też sta­no­wi­ły głów­ne jego po­ży­wie­nie. ,,A kie­dy Bi­ru­sę lód ze­tnie, to może do Czu­wa­szek się wy­bio­rę i naj­mę się tam do ja­kiejś ba­busz­ki do ro­bo­ty; su­szu jej do pie­ca z taj­gi przy­wlo­kę, wody przy­nio­sę, co mi każe, to będę ro­bił. A tam to już na pew­no ko­men­dant mnie nie znaj­dzie i do <> nie od­pra­wi". Tak so­bie cza­sa­mi zzięb­nię­ty i wy­głod­nia­ły Mar­ci­nek prze­my­śli­wał. Aż tu kie­dyś, pod­czas ko­lej­nej wy­pra­wy na ,,kocz­ki", za­stał go wie­czór, a do tego gę­stym śnie­giem po­pró­szy­ło. Mar­ci­nek ze­brał się do po­wro­tu za­błą­dził! A noc­ny ,,błąd" nie tyl­ko małe dziec­ko zwie­dzie. Jak dłu­go chło­piec błą­dził po tych ,,kocz­kach", trud­no po­wie­dzieć. Ale miał szczę­ście, bo choć le­d­wie żywy, w mrocz­nej za­wiei do­strzegł przed sobą za­rys ba­ra­ku. Po­pła­kał się z ra­do­ści, bo wie­dział, że jest w Ka­je­nie. Nie był to jed­nak jego ba­rak. Mar­ci­nek był tak sla­by, że da­lej nie mógł zro­bić kro­ku. Do­wlókł się do oszro­nio­nych ba­ra­ko­wych drzwi, dra­pał w nie jak psi­na i ło­mo­tał pię­ścia­mi, bo już gło­su nie mógł z sie­bie wy­do­być. ,,Żeby nie spa­li, żeby mnie tyl­ko ktoś usły­szał" - mo­dlił się w my­ślach. I usły­szał. Cała licz­na ro­dzi­na Sta­ni­szów aku­rat sie­dzia­ła przy sto­le i szy­ko­wa­ła się do ko­la­cji. Naj­młod­sze dzie­cia­ki nie­cier­pli­wi­ły się naj­bar­dziej, bo dzi­siaj, jak rzad­ko, ko­la­cja za­po­wia­da­ła się ob­fi­ta i na­resz­cie so­bie pod­je­dzą. Ob­fi­ta z tej oka­zji, bo naj­star­szy ze Sta­ni­szów, Ju­l