Ebook Cień Jedwabnego szlaku mobi,epub

ach. W ko­mo­rze gro­bo­wej, wśród gór wy­ry­tych w mie­dzi i miast z ka­mie­ni szla­chet­nych ce­sarz pły­wa w trum­nie w kształ­cie ło­dzi po rtę­cio­wej rze­ce, któ­ra wpa­da do rtę­cio­we­go mo­rza pod noc­nym nie­bem upstrzo­nym per­ło­wy­mi gwiaz­da­mi. Tak więc po śmier­ci usta­no­wił ce­sarz sa­mo­wy­star­czal­ne lu­strza­ne kró­le­stwo, nad któ­rym spra­wo­wał ab­so­lut­ną kon­tro­lę. Mia­sta z klej­no­tów mia­ły ist­nieć na wie­ki, od­bi­ja­jąc echem trwa­łość nie­bios. We­wnętrz­ne bra­my i przej­ścia, w któ­rych ukry­to na­ła­do­wa­ne ku­sze, za­mknę­ły gra­ni­ce jego po­śmiert­ne­go pań­stwa. Ce­sarz od­gro­dził się mu­ra­mi od prze­szło­ści i przy­szło­ści. Po­dob­nie jak Hu­ang­di, praw­do­po­dob­nie był z po­cho­dze­nia bar­ba­rzyń­cą, ale Chi­ny no­szą jego imię. Lam­py za­si­la­ne fo­czym tłusz­czem oświe­tla­ją­ce jego gro­bo­wiec mia­ły pło­nąć wiecz­nie. ? ? ? Hu­ang zna­lazł mnie przed ho­te­lem i od tam­tej pory nie­ustan­nie się tam po­ja­wiał. Za­sta­na­wia­łem się, cze­go chce. Jego bez­dź­więcz­ną an­gielsz­czy­znę prze­ry­wa­ły wy­bu­chy man­da­ryń­skie­go; wło­sy wy­ra­sta­ły mu tak ni­sko nad czo­łem, że nie­mal sty­ka­ły się z brwia­mi. Hu­ang za­pro­sił mnie do sie­bie, że­bym po­znał jego ro­dzi­nę, ale wca­le jej tam nie za­sta­łem. Ja­kaś in­ten­syw­na, ją­trzą­ca ener­gia nie da­wa­ła mu spo­ko­ju. Sie­dząc na twar­dym jak ka­mień obi­ciu krze­sła w swo­im trzy­po­ko­jo­wym miesz­ka­niu, po­dzie­lił się ze mną ob­se­sją, w któ­rej prze­ja­wia­ła się daw­na am­bi­cja jego na­ro­du. - Nie chcę, żeby moje ży­cie po­zo­sta­wa­ło wciąż na tym sa­mym po­zio­mie. Mam wiel­kie ma­rze­nie. Chcę, żeby moje ży­cie prze­bie­ga­ło tak! I tak! - Dło­nią po­ka­zy­wał wzno­szą­ce się scho­dy. - Na każ­dym stop­niu chcę za­tknąć fla­gę! W górę, w górę z ni­cze­go, aż do śmier­ci. Stac­ca­to gło­su Hu­an­ga roz­brzmie­wa­ło w miesz­ka­niu, gdzie jego ko­bie­ty zo­sta­wi­ły po so­bie woń sma­żo­ne­go ole­ju i kil­ka roz­rzu­co­nych la­lek. - Mój oj­ciec ma­wiał, że wszyst­ko ma swój po­rzą­dek: naj­pierw wy­kształ­ce­ po­tem pra­ca, po­tem ro­dzi­na, po­tem przy­ja­cie­le. Ale na pierw­szym miej­scu jest wy­kształ­ce­nie! Je­steś jak drze­wo, mó­wił. Pi­cie, pa­le­nie, ha­zard to ga­łę­zie, któ­re na­le­ży ob­ciąć. Obe­tnij je, a wy­ro­śniesz wy­so­ko. - Hu­ang wy­pro­sto­wał się dum­nie, choć miał za­le­d­wie metr sześć­dzie­siąt wzro­stu. - Te­raz czy­ha na nas wie­le nie­bez­pie­czeństw. Na­sze spo­łe­czeń­stwo zmie­ni­ło się w bar­dzo krót­kim cza­sie. Lu­dzie uza­leż­nia­ją się od ha­zar­du. Sta­rzy prze­gry­wa­ją tyl­ko kil­ka ju­anów (po­tocz­nie kuai), ale mło­dzi tra­cą wszyst­ko. Wszę­dzie wy­ra­sta­ją sa­lo­ny ma­sa­żu, na­zy­wa­ne sa­lo­na­mi pięk­no­ści. To zwy­kłe bur­de­le. - Po jego wiej­skiej twa­rzy prze­biegł gry­mas i znik­nął. - To przez współ­cze­sny Za­chód, przez szyb­kie zmia­ny. - Tak - wy­mam­ro­ta­łem, czu­jąc się od­po­wie­dzial­ny. W po­przed­nim po­ko­le­niu taka sy­tu­acja była nie do po­my­śle­nia. Te­raz co noc w moim po­ko­ju ho­te­lo­wym dzwo­nił te­le­fon i szcze­bio­tli­wy ko­bie­cy głos ofe­ro­wał amo, ma­saż. - Oj­ciec prze­strze­gał mnie przed tym. Ob­ser­wo­wał mo­ich przy­ja­ciół. Je­śli sza­no­wa­li ro­dzi­ców, oj­ciec ich apro­bo­wał. Je­śli nie sza­no­wa­li, mó­wił, że są jak wil­ki, wy­rzą­dza­ją szko­dę du­cho­wi i po­wi­nie­nem ze­rwać z nimi sto­sun­ki. Przez nich two­je ser­ce za­cho­ru­je, mó­wił. Hu­ang miał ob­se­sję na punk­cie ojca, prze­śla­do­wa­ne­go pod­czas re­wo­lu­cji kul­tu­ral­nej za po­sia­da­nie ksią­żek. - Wy­ła­ma­li mu ręce ze sta­wów, za­ło­ży­li na gło­wę bła­zeń­ską czap­kę i ka­za­li w niej cho­dzić. - Z ust Hu­an­ga wy­rwał się drżą­cy chiń­ski śmiech. - Te­raz oj­ciec wró­cił do domu. Jest na eme­ry­tu­rze; osiadł w swo­jej ro­dzin­nej wsi. - W tej wio­sce, gdzie go prze­śla­do­wa­li? - Tak. Ale on wró­cił do drzew, do pły­ną­cej wody, do ga­ze­ty. Owszem, oj­ciec wró­cił na wieś, ale zo­sta­wił syna, w któ­rym pło­nę­ło żar­li­we pra­gnie­nie sa­mo­do­sko­na­le­nia. Jak za cza­sów Mao Hu­ang zgło­sił się nie­daw­no na ochot­ni­ka i po­ma­gał rol­ni­kom, zbie­ra­jąc wa­rzy­wa do umo­co­wa­ne­go na ple­cach wor­ka. - To na ni