Ebook Co mówią kości mobi,epub

�nej kryp­cie w Lon­dy­nie podzie­li­łam się z kole­żanką uwagą: ,,Ni­gdzie nie mogę zna­leźć lewej nogi". Kole­żanka, rzecz jasna, kazała mi roz­glą­dać się dokład­niej, ponie­waż ludzie na ogół mają dwie nogi. Jak się jed­nak oka­zało, nie w tym wypadku. Sir Joh­nowi Fra­se­rowi odstrze­lono nogę z działa pod­czas wiel­kiego oblę­że­nia Gibral­taru w 1782 roku, w trum­nie nie było więc czego szu­kać. Za to jed­nego możemy być pewni: o ile w życiu dość dobrze dajemy sobie radę bez koń­czyny czy jed­nego lub dwóch pal­ców, to po powierzchni ziemi ni­gdy nie cho­dził czło­wiek pozba­wiony głowy. Tak więc każdy szkie­let ma lub też miał czaszkę. I jest to część ciała, na któ­rej zna­le­zie­niu zwy­kle szcze­gól­nie nam zależy. Kiedy w począt­kach kariery antro­po­loga pra­co­wa­łam w Lon­dy­nie, pew­nego razu w moje ręce tra­fiły szczątki, które przy­pra­wiły mnie o spory ból głowy. Któ­re­goś poranka skon­tak­to­wała się ze mną poli­cja szu­ka­jąca pomocy w ,,dość nie­ty­po­wej" spra­wie. Choć prze­cież w naszym zawo­dzie w ogóle nie tra­fiają się sprawy typowe. Nie­mal każde śledz­two ma w sobie jakiś dzi­waczny, w ten czy inny spo­sób odbie­ga­jący od normy ele­ment. Poli­cja popro­siła, abym przy­je­chała na miej­sce i przyj­rzała się pozo­sta­ło­ściom szkie­letu wyko­pa­nego w ogródku i spo­czy­wa­ją­cego obec­nie w lokal­nej kost­nicy. Zespół zaj­mu­jący się sprawą zebrał się w jed­nym z tych sza­rych, pozba­wio­nych cech szcze­gól­nych pomiesz­czeń, tak czę­sto znaj­du­ją­cych się w komi­sa­ria­tach poli­cji. Dostar­czają tam w obfi­tych ilo­ściach her­batę, a przy odro­bi­nie szczę­ścia można się też zała­pać na kanapkę z beko­nem. Szcze­góły refe­ro­wał jeden z doświad­czo­nych ofi­ce­rów śled­czych. Jak się oka­zało, na lokal­nym poste­runku bez zapo­wie­dzi poja­wiła się pod­eks­cy­to­wana, sym­pa­tyczna dama w doj­rza­łym wieku, która oświad­czyła sier­żan­towi dyżur­nemu, że jeśli poli­cja pod­nie­sie kilka płyt chod­ni­ko­wych w ogródku na tyłach pobli­skiej par­te­ro­wej posia­dło­ści, natrafi na ludz­kie ciało. Kobietę zatrzy­mano, a zespół tech­ni­ków poli­cyj­nych wyru­szył na prze­szu­ka­nie. W trak­cie prze­słu­cha­nia dama wyja­śniła, że jakieś dwa­dzie­ścia lat wcze­śniej zaj­mo­wała się star­szą panią, które miesz­kała pod tym adre­sem. Pew­nego dnia opie­kunka weszła do miesz­ka­nia i natknęła się na swoją pod­opieczną, która leżała mar­twa na pod­ło­dze. Jak zeznała, wpa­dła w panikę i nie wie­dząc, co dalej zro­bić, pogrze­bała ją w ogródku, ponie­waż nie chciała mieć kło­po­tów z poli­cją. Wła­ści­cie­lowi pose­sji powie­działa, że star­sza pani zacho­ro­wała i zabrano ją do domu opieki, sama zaś zajęła się sprzą­ta­niem posia­dło­ści. Jej opo­wieść nie do końca jed­nak wyja­śniała, dla­czego przez kilka lat po śmierci star­szej pani pobie­rała jej eme­ry­turę, co rów­nież, o dziwo, w owym cza­sie nikogo nie zain­te­re­so­wało. W posia­dło­ści miesz­kał już inny loka­tor, na pewien czas prze­nie­siono go więc w inne miej­sce i tech­nicy sądowi przy­stą­pili do pracy. Do ogródka wycho­dziło się przez prze­su­wane szklane drzwi, wprost na patio wyło­żone sza­rymi beto­no­wymi pły­tami. Ich pod­nie­sie­nie oka­zało się nie­trudne i nie­spełna pięt­na­ście cen­ty­me­trów pod powierzch­nią ziemi tech­nicy natra­fili na pierw­szą kość. Na tym eta­pie poli­cja posta­no­wiła do mnie zadzwo­nić. Dokład­nie prze­ko­pano oko­licę i wydo­byto kom­pletny zestaw zeszkie­le­to­wa­nych szcząt­ków - wła­ści­wie nie­mal kom­pletny, ponie­waż bra­ko­wało czaszki. Kiedy poin­for­mo­wa­łam o tym poli­cję, naj­pierw zapy­tano mnie, czy jestem pewna tego, co mówię. Może ją prze­oczy­łam? Nie kry­łam wzbu­rze­nia w reak­cji na suge­stię, że nie dość rze­tel­nie wyko­na­łam pracę, a być może nawet nie wiem, jak wygląda czaszka, moja odpo­wiedź była więc raczej cierpka. Jak można prze­oczyć coś, co ma wiel­kość piłki fut­bo­lo­wej? Nie, z pew­no­ścią jej nie prze­oczy­łam. Wszyst­kie czę­ści szkie­letu od czwar­tego kręgu szyj­nego w dół były w kom­ple­cie, ale głowy i trzech naj­bliż­szych jej krę­gów z całą pew­no­ścią bra­ko­wało. W kost­nicy potwier­dzi­łam, że pozba­wiony głowy szkie­let nale­żał do star­szej kobiety, któ­rej cechy odpo­wia­dały opi­sowi poten­cjal­nej ofiary, także pod wzglę­dem szcze­gó­łów, takich jak dotknięte artre­ty­zmem dło­nie i stopy oraz pro­teza bi