Ebook Czas nadziei mobi,epub

­re zer­k­nę­ły ku niej z lę­kli­wą cie­ka­wo­ścią. Uśmiech­nę­ła się w taki sam spo­sób, jak uśmie­cha­ła się przez po­przed­nie ćwierć­wie­cze do swo­ich ma­łych pa­cjen­tów i do ich stro­ska­nych ro­dzi­ców. - W każ­dym ra­zie wy­cho­dzę ze szpi­ta­la - po­wie­dzia­ła. - Wra­cam do domu. - Och, to do­sko­na­le - po­wie­dzia­ła ko­bie­ta le­żą­ca pod oknem. Po­zo­sta­łe ucie­szy­ły się tak­że. Ucie­szy­ły się szcze­rze i ze wzglę­du na Sta­ni­sła­wę, i ze wzglę­du na sie­bie. Wie­dzia­ły, że na­wet je­śli stan jest bez­na­dziej­ny, na­le­ży ro­bić wszyst­ko, aby jak naj­dłu­żej ,,być u sie­bie". Ze sobą. A jak naj­kró­cej w pla­ców­ce. Umie­ra­nie jest pro­ce­sem i prze­ży­ciem zbyt in­tym­nym, by pra­gnę­ło się dzie­lić go z in­ny­mi. Je­śli nie ma wyj­ścia, trze­ba przy­najm­niej sta­rać się, by brak tej in­tym­no­ści trwał jak naj­kró­cej. Wie­czo­rem Sta­ni­sła­wa Drze­wiec­ka we­szła do po­ko­ju pie­lę­gnia­rek. Sie­dzia­ła w nim tyl­ko Sio­stra Zmo­ra. Pa­trzy­ła w ekran te­le­wi­zo­ra po­gry­za­jąc sło­ne pa­lusz­ki. - Czy mo­gła­bym pro­sić o Re­la­dorm - po­wie­dzia­ła Sta­ni­sła­wa. Spo­dzie­wa­ła się od­mo­wy. Wie­dzia­ła, że bez zle­ce­nia le­ka­rza pro­wa­dzą­ce­go pie­lę­gniar­kom nie wol­no wy­da­wać pa­cjen­tom żad­nych le­ków, a już zwłasz­cza - le­ków psy­cho­tro­po­wych. Sio­stra Zmo­ra spoj­rza­ła jed­nak na dok­tor Drze­wiec­ką bez gnie­wu czy ura­zy. Wsta­ła, otwo­rzy­ła szaf­kę i wy­ję­ła tek­tu­ro­we pu­de­łecz­ko z żą­da­nym le­kiem. - Nie może pani za­snąć? - Nie mogę. Sio­stra Zmo­ra wy­ję­ła ta­blet­kę, po­da­ła Sta­ni­sła­wie, na­la­ła wody do szklan­ki. - Może chce pani po­pa­trzeć w te­le­wi­zor? Była to naj­bar­dziej za­ska­ku­ją­ca pro­po­zy­cja, ja­kiej kto­kol­wiek i kie­dy­kol­wiek mógł­by się spo­dzie­wać od Sio­stry Zmo­ry. Ona sama zda­wa­ła się być nią zdu­mio­na. Pa­cjen­ci mo­gli prze­cież oglą­dać te­le­wi­zję na pół­pię­trze, gdzie spe­cjal­nie dla nich wy­sta­wio­no apa­rat oraz usta­wio­no kil­ka­na­ście krze­seł. Po­kój pie­lę­gnia­rek oraz po­kój le­kar­ski były ro­dza­ja­mi ma­lut­kich, ale moc­no ob­wa­ro­wa­nych twierdz, za­zwy­czaj zde­cy­do­wa­nie i kon­se­kwent­nie bro­nio­nych przed cho­ry­mi. - Chęt­nie po­sie­dzę chwi­lę z sio­strą - po­wie­dzia­ła Sta­ni­sła­wa. - Za­pa­rzyć her­ba­tę? Zmo­ra nie była ani tro­chę mniej chmur­na i ani tro­chę mniej oschła niż zwy­kle, ale Sta­ni­sła­wie zu­peł­nie to nie prze­szka­dza­ło. Prze­ciw­nie, mia­ła wra­że­nie, że ze wszyst­kich osób znaj­du­ją­cych się na od­dzia­le, a może na­wet w szpi­ta­lu, czy wresz­cie na ca­łym świe­cie ona naj­bar­dziej po­trze­bu­je w tej chwi­li i w tej sy­tu­acji to­wa­rzy­stwa tej brzyd­kiej, opry­skli­wej i nie­sym­pa­tycz­nej pie­lę­gniar­ki. Przy­po­mnia­ła so­bie afo­ryzm prze­czy­ta­ny daw­no temu w książ­ce an­giel­skie­go fi­lo­zo­fa Cli­vea Le­vi­sa: ,,Przy­jaźń ro­dzi się wów­czas, gdy dwie oso­by z ogrom­ny­mi trud­no­ścia­mi i z na wpół zro­zu­mia­łym beł­ko­tem lub w tem­pie, któ­re wy­da­je się zdu­mie­wa­ją­ce, od­kry­wa­ją sie­bie na­wza­jem. I na­tych­miast znaj­du­ją się ra­mię przy ra­mie­niu w ogrom­nym krę­gu sa­mot­no­ści". Ostat­nią przy­ja­ciół­kę Sta­ni­sła­wa mia­ła w szko­le pod­sta­wo­wej. Po­tem mie­wa­ła już tyl­ko ko­le­żan­ki oraz bliż­sze, dal­sze i bar­dzo da­le­kie zna­jo­me. Nie po­tra­fi­ła wy­ja­śnić, dla­cze­go tak się sta­ło. Czy ona nie po­tra­fi­ła od­kryć ni­ko­go, kto miał­by po­dob­ną wi­zję świa­ta, czy nikt nie chciał i nie umiał dzie­lić z nią jej wi­zji świa­ta. Do­pie­ro tego wie­czo­ra, jed­ne­go z trzy­stu czy może aż czte­ry­stu, któ­re - ja­ko­by - po­zo­sta­ły jej do prze­ży­cia, mia­ła wra­że­nie, że ta­kie od­kry­cie może mieć miej­sce. Sio­stra Zmo­ra na­la­ła wodę z elek­trycz­ne­go czaj­ni­ka, wrzu­ci­ła do kub­ka to­reb­kę z her­ba­tą. Po­da­ła pa­cjent­ce. - Pani wie­dzia­ła, praw­da? - spy­ta­ła Sta­ni­sła­wa. Świa­do­mie uży­ła zwro­tu pani, za­stę­pu­jąc nim tra­dy­cyj­nie i za­wsze do­tych­czas sto­so­wa­ny: sio­stro. Dzię­ki temu zmie­nia­ły się ich wza­jem­ne od­nie­sie­nia. Prze­sta­wa­ły być wo­bec sie­bie pie­lę­gniar­ką i pa­cjent­ką. Sta­wa­ły się dwie­ma ko­bie­ta­mi, dwoj­giem lu­dzi po­łą­czo­nych