Ebook Czas zapłaty mobi,epub

wy­mu­sić na sę­dzim otwar­cie sej­fu. Jak wi­dać - po­skut­ko­wa­ło. Drzwicz­ki sej­fu otwar­to, w środ­ku było pu­sto. Na­past­nik go opróż­nił, po czym do­ko­nał eg­ze­ku­cji ofiar. Oj­ciec Faw­cet­ta był bu­dow­lań­cem i sę­dzia od dziec­ka maj­ster­ko­wał, ani na chwi­lę nie roz­sta­jąc się z młot­kiem. Wciąż coś bu­do­wał i po­pra­wiał - a to nowy ga­nek z tyłu cha­ty, a to al­ta­nę czy szo­pę na na­rzę­dzia. Gdy dzie­ci były małe, a mał­żeń­stwo kwi­tło, cał­ko­wi­cie wy­pa­tro­szył i od­no­wił sta­rą ro­dzin­ną re­zy­den­cję w cen­trum Ro­ano­ke, bio­rąc na sie­bie obo­wiąz­ki głów­ne­go wy­ko­naw­cy i spę­dza­jąc każ­dy week­end na dra­bi­nie. Po la­tach wy­re­mon­to­wał loft, któ­ry naj­pierw stał się jego mi­ło­snym gniazd­kiem, a po­tem do­mem. Dla nie­go przy­bi­ja­nie, pi­ło­wa­nie i wy­ci­ska­nie z sie­bie siód­mych po­tów było te­ra­pią umy­sło­wą i uciecz­ką od stre­su­ją­cej co­dzien­no­ści. Sam za­pro­jek­to­wał cha­tę w kształ­cie li­te­ry A i w cią­gu czte­rech lat nie­mal w ca­ło­ści wła­sno­ręcz­nie ją zbu­do­wał. Jed­na ścia­na w su­te­re­nie była za­bu­do­wa­na ele­ganc­kim re­ga­łem z drew­na ce­dro­we­go, na któ­re­go pół­kach sta­ły opa­słe księ­gi praw­ni­cze. Frag­ment re­ga­łu otwie­rał się, da­jąc do­stęp do spryt­nie ukry­te­go we wnę­ce sej­fu. Te­raz ten frag­ment zna­le­zio­no otwar­ty, sejf był od­cią­gnię­ty metr od ścia­ny i opróż­nio­ny. Sta­lo­wo-oło­wia­na szaf­ka na czte­rech dwu­na­sto­cen­ty­me­tro­wych kół­kach zo­sta­ła wy­pro­du­ko­wa­na przez fir­mę Vul­can Safe Com­pa­ny w Ke­no­sha w Wi­scon­sin i sprze­da­na przez in­ter­net sę­dzie­mu Faw­cet­to­wi. Zgod­nie ze spe­cy­fi­ka­cją pro­du­cen­ta sejf miał sto sie­dem­na­ście cen­ty­me­trów wy­so­ko­ści, dzie­więć­dzie­siąt je­den cen­ty­me­trów sze­ro­ko­ści i sto je­den cen­ty­me­trów głę­bo­ko­ści, co da­wa­ło użyt­ko­wą po­jem­ność nie­co po­nad ćwierć me­tra sze­ścien­ne­go. Sejf wa­żył dwie­ście trzy­dzie­ści ki­lo­gra­mów, kosz­to­wał dwa ty­sią­ce sto do­la­rów i po od­po­wied­nim uszczel­nie­niu był ognio­od­por­ny, wo­do­od­por­ny oraz - przy­najm­niej teo­re­tycz­nie - od­por­ny na wła­ma­nia. Żeby otwo­rzyć drzwicz­ki, na­le­ża­ło wpro­wa­dzić sze­ścio­cy­fro­wy kod na szy­fra­to­rze. Agen­tów FBI na­tych­miast za­sta­no­wi­ło, po co sę­dzie­mu fe­de­ral­ne­mu za­ra­bia­ją­ce­mu sto sie­dem­dzie­siąt czte­ry ty­sią­ce do­la­rów rocz­nie po­trzeb­ny był tak za­awan­so­wa­ny tech­nicz­nie i prze­myśl­nie ukry­ty sejf. W chwi­li śmier­ci miał pięt­na­ście ty­się­cy do­la­rów na oso­bi­stym kon­cie ban­ko­wym, sześć­dzie­siąt ty­się­cy na jed­no­pro­cen­to­wej lo­ka­cie ban­ko­wej, pięt­na­ście ty­się­cy do­la­rów w ob­li­ga­cjach i czter­dzie­ści sie­dem ty­się­cy w fun­du­szu in­we­sty­cyj­nym, któ­ry od bli­sko dzie­się­ciu lat nie przy­no­sił żad­nych zy­sków. Do tego do­cho­dził fun­dusz eme­ry­tal­ny i do­dat­ko­we pro­fi­ty, ja­kie przy­słu­gu­ją wy­so­kim urzęd­ni­kom fe­de­ral­nym. Nie miał pra­wie żad­nych dłu­gów, więc jego sy­tu­ację fi­nan­so­wą moż­na było uznać za do­brą. Ale głów­nym za­bez­pie­cze­niem Faw­cet­ta było sta­no­wi­sko. Kon­sty­tu­cja po­zwa­la­ła mu pia­sto­wać je do koń­ca ży­cia, więc pen­sja mia­ła cha­rak­ter do­ży­wot­ni. Ro­dzi­na żony po­sia­da­ła całe fury ak­cji ban­ków, ale sę­dzia od po­cząt­ku nie mógł się na­wet do nich zbli­żyć, a se­pa­ra­cja jesz­cze bar­dziej go od nich od­da­li­ła. W su­mie moż­na go było uznać za do­brze sy­tu­owa­ne­go i za­bez­pie­czo­ne­go na sta­rość, ale na pew­no nie za kre­zu­sa. I dla­te­go nie na­le­żał do lu­dzi po­trze­bu­ją­cych prze­myśl­nie ukry­te­go sej­fu, by trzy­mać w nim swo­je skar­by. Więc co sę­dzia trzy­mał w sej­fie? Albo in­a­czej mó­wiąc - cze­mu zgi­nął? Póź­niej­sze prze­słu­cha­nia człon­ków ro­dzi­ny i przy­ja­ciół wy­ka­za­ły, że nie miał kosz­tow­nych hob­by, nie ko­lek­cjo­no­wał zło­tych mo­net ani rzad­kich bry­lan­tów - ni­cze­go, co wy­ma­ga­ło­by ta­kich za­bez­pie­czeń. Poza im­po­nu­ją­cą ko­lek­cją kart z ba­se­bal­li­sta­mi, zgro­ma­dzo­ną w mło­do­ści, nic nie wska­zy­wa­ło na to, by sę­dzia w ogó­le miał skłon­ność do zbie­rac­twa. Cha­ta była tak głę­bo­ko