Człowiek z Sankt Petersburga - Audiobook mp3

wdra­pa­ła się na kla­pę ni­skie­go że­la­zne­go skła­dzi­ku, w któ­rym prze­cho­wy­wa­no drew­no, a stam­tąd na dach z fa­li­stej bla­chy, któ­rym kry­ta była przy­bu­dów­ka z na­rzę­dzia­mi. Przy­bu­dów­ka przy­le­ga­ła do wo­zow­ni, ta z ko­lei do pral­ni. Char­lot­te sta­nę­ła na pal­cach i pod­cią­gnę­ła się w górę na po­kry­ty płyt­ka­mi spa­dzi­sty dach pral­ni. Obej­rza­ła się do tyłu: Be­lin­da po­dą­ża­ła w ślad za nią. Char­lot­te prze­su­wa­ła się po­wo­li wzdłuż da­chu, chwy­ta­jąc się pal­ca­mi i opie­ra­jąc obu­ty­mi sto­pa­mi o kant da­chów­ki, aż do­tar­ła do szczy­to­wej ścia­ny głów­ne­go bu­dyn­ku. Wte­dy wczoł­ga­ła się na samą górę i usia­dła okra­kiem na da­chu pral­ni. Po chwi­li zna­la­zła się tam rów­nież Be­lin­da. - Czy to nie jest nie­bez­piecz­ne? - spy­ta­ła. - Wcho­dzę tędy od dzie­wią­te­go roku ży­cia. W ścia­nie szczy­to­wej, tuż nad nimi znaj­do­wa­ło się okno sy­pial­ni, któ­rą wspól­nie za­miesz­ki­wa­ły dwie po­ko­jów­ki. Okno się­ga­ło pra­wie sa­me­go szczy­tu opa­da­ją­ce­go stro­mo na obie stro­ny da­chu głów­ne­go bu­dyn­ku. Char­lot­te wy­pro­sto­wa­ła się i zaj­rza­ła do środ­ka. W po­ko­ju nie było ni­ko­go. Wdra­pa­ła się na pa­ra­pet i sta­nę­ła na nim. Prze­chy­li­ła się w lewo, prze­rzu­ci­ła rękę i nogę przez skraj da­chu i wspię­ła się na górę. Ob­ró­ci­ła się i po­mo­gła Be­lin­dzie zro­bić to samo. Przez mo­ment le­ża­ły nie­ru­cho­mo, pró­bu­jąc zła­pać od­dech. Char­lot­te przy­po­mnia­ła so­bie po­wta­rza­ne w jej obec­no­ści in­for­ma­cje: da­chy Wal­den Hall zaj­mo­wa­ły łącz­nie po­wierzch­nię czte­rech akrów. Trud­no było w to uwie­rzyć, do­pó­ki nie we­szło się tu na górę i nie zo­ba­czy­ło, jak ła­two moż­na za­błą­dzić wśród po­kry­tych da­chów­ką gór i do­lin. Z punk­tu, w któ­rym się zna­la­zły, moż­na było do­trzeć do każ­de­go miej­sca na da­chu, ko­rzy­sta­jąc ze spe­cjal­nych przejść, dra­bin i szy­bów prze­zna­czo­nych dla ekip kon­ser­wa­tor­skich, któ­re każ­dej wio­sny po­ja­wia­ły się tu­taj, aby wy­czy­ścić i po­ma­lo­wać ryn­ny oraz wy­mie­nić po­ła­ma­ne da­chów­ki. Char­lot­te wsta­ła. - Chodź, da­lej jest już cał­kiem ła­two - po­wie­dzia­ła. Na na­stęp­ny dach wcho­dzi­ło się po dra­bi­nie, po­tem była kład­ka, a na­stęp­nie kil­ka drew­nia­nych stop­ni pro­wa­dzą­cych do ma­łych, kwa­dra­to­wych drzwi­czek umiesz­czo­nych w ścia­nie. Char­lot­te otwo­rzy­ła je i wczoł­ga­ła się do środ­ka. Zna­la­zła się w swo­jej kry­jów­ce. Było to ni­skie po­miesz­cze­nie bez okien, o po­chy­łym stro­pie i pod­ło­dze z nie­he­blo­wa­nych de­sek. Do­ty­ka­jąc jej nie­ostroż­nie ręką, moż­na było so­bie wbić drza­zgę. We­dług ro­ze­zna­nia Char­lot­te to po­miesz­cze­nie wy­ko­rzy­sty­wa­no kie­dyś jako skła­dzik, te­raz w każ­dym ra­zie wszy­scy o nim za­po­mnie­li. Drzwicz­ki z dru­giej stro­ny pro­wa­dzi­ły do nie­uży­wa­nej od lat gar­de­ro­by przy po­ko­ju dzie­cin­nym. Char­lot­te od­kry­ła to miej­sce, kie­dy mia­ła osiem albo dzie­więć lat. Przy­da­wa­ło jej się od cza­su do cza­su, gdy dla za­ba­wy kry­ła się przed pil­nu­ją­cy­mi ją opie­ku­na­mi - za­ba­wy, w któ­rą, jak się jej zda­wa­ło, mu­sia­ła się ba­wić przez całe swo­je ży­cie. Na pod­ło­dze le­ża­ły po­dusz­ki i pu­deł­ko za­pa­łek, w sło­ikach sta­ły świecz­ki. Na jed­nej z po­du­szek le­żał znisz­czo­ny i sfla­cza­ły plu­szo­wy pie­sek, któ­re­go scho­wa­ła tu­taj osiem lat temu, kie­dy Ma­ria, gu­wer­nant­ka, za­gro­zi­ła, że wy­rzu­ci go na śmiet­nik. Na ma­łym, wy­trza­śnię­tym nie wia­do­mo skąd sto­li­ku stał pęk­nię­ty wa­zon wy­peł­nio­ny kred­ka­mi, a obok le­żał czer­wo­ny skó­rza­ny piór­nik. W Wal­den Hall co roku prze­pro­wa­dza­no in­wen­ta­ry­za­cję i Char­lot­te świet­nie pa­mię­ta­ła, jak och­mi­strzy­ni, pani Bra­ith­wa­ite, skar­ży­ła się, że z domu giną naj­prze­róż­niej­sze rze­czy. Be­lin­da wci­snę­ła się do środ­ka i Char­lot­te za­pa­li­ła świecz­ki. Wy­ję­ła książ­ki zza sta­ni­ka i spoj­rza­ła na ich ty­tu­ły. Pierw­szy z nich brzmiał Le­karz do­mo­wy, dru­gi Hi­sto­ria po­żą­da­nia. Książ­ka me­dycz­na wy­da­wa­ła się bar­dziej obie­cu­ją­ca. Sia­dła na po­dusz­ce i otwo­rzy­ła ją. Be­lin­da przy­sia­dła obok niej z wi­