Ebook Cztery strony szczęścia mobi,epub

Monika Joanna Lempart Cztery strony szczęścia Miłość, czas, zdrowie, cel Projektant okładki Katarzyna Warmuz (C) Monika Joanna Lempart, 2020 (C) Katarzyna Warmuz, projekt okładki, 2020 Miłość, czas, zdrowie oraz cel, to cztery aspekty naszego życia, które mogą mieć wpływ na nasze szczęście. Wiersze zawarte w tomiku pokazują, że szczęście możemy odnaleźć w naszej codzienności, jeśli tylko przyjrzymy się jej z uwagą. ISBN 978-83-8221-680-6 Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero Spis treści Cztery strony szczęścia Pamięci mojej kochanej Babci Miłość Wojenna dziewczyna Portret samobójcy Zakochani Adam i Ewa Ostatnia prosta Nocą... Nadzieja Próba porozumienia Czas Krzyż Senne miasteczko Sens Zawsze Być sobą Dziecko Sławnym być Listy 44 Zdrowie Koronawirus i inne Stan wojenny Cel Wena Zła chwila Codzienność Opowiedz mi, Jezu Radość Szczęście Dobry dzień DEDYKACJA: Mój pierwszy tomik poezji pragnę zadedykować: wszystkim moim przyjaciołom, a w szczególności Kasi, na którą zawsze mogę liczyć i która nigdy mnie nie zawiodła; Natalii, która zawsze potrafiła mnie wesprzeć oraz zmotywować do działania; moim kochanym rodzicom, bez których nie byłoby mnie tu i którym zawdzięczam więcej, niż mogą sobie wyobrazić; mojemu kochanemu rodzeństwu: Oli, Agnieszce i Łukaszowi -- za to, że jesteście lustrem, w którym każdego dnia mogę zobaczyć lepszą wersję siebie; Martonowi, Francisowi i Ani -- za każdą rozmowę z wami, za każde wasze dobre słowo, za to, że nigdy we mnie nie zwątpiliście; mojemu kochanemu dziadkowi, który jest dla mnie autorytetem i wzorem do naśladowania; całej rodzinie Kuś i Lempart -- bo lepszej rodziny nie mogłabym sobie wymarzyć; oraz tym, którzy mogą mnie nawet nie pamiętać, ale przyczynili się do tego, że potrafię być sobą i pisać wiersze prosto z serca. DZIĘKUJĘ! Pamięci mojej kochanej Babci Babciu, popatrz -- kwitną łąki. Idzie wiosna. Byłaś mi przyjaciółką, słońca promieniem w deszczowe dni, oddechem rosy o poranku, nadzieją byłaś mi. Twe życie nie było usłane różami, nie raz gubiłaś drogę i sens. Lecz nigdy, przenigdy się nie poddałaś, i o tym będzie ten wiersz. Już jako mała dziewczynka poznałaś oblicza wojny. Choć miałaś tak wiele do przejścia, to w środku wciąż byłaś wolna. Wierzyłaś w Boga jak nikt i miałaś z nim piękną relację. Dla Ciebie Bóg to nie pan, a tylko dobry przyjaciel. Miałaś w sobie tak wiele kolorów, szczęścia i blasku. Twój uśmiech promienny jak zorza, jak śpiew słowika o brzasku. Kochałaś morze, a w jego falach odnajdywałaś spokój. Dlatego nad morze mnie zabierałaś w wakacje każdego roku. Lecz przede wszystkim umiałaś być sobą i nigdy się kłamstwem nie zasłaniałaś. Choć mogłaś zrobić to z wielką łatwością, to robić tego nie chciałaś. W ostatnie dni, zanim odeszłaś, cierpiałaś, jakby ktoś od szczęścia Cię odgrodził. Lecz mimo bólu i strachu z Twej buzi nigdy uśmiech nie schodził. Teraz, gdy Cię już nie ma, wspominam nasz spacer radosny: -- Babciu, popatrz -- kwitną łąki. -- Tak, kochanie, idzie Miłość Wojenna dziewczyna Liście z drzew spadają cicho tak. Krople deszczu tańczą na mej dłoni. Słońce nagle gaśnie, czuję strach. Wiatr oddechem gładzi moje skronie. Obiecałeś, że mnie nigdy nie zostawisz, że będziemy razem zmieniać świat. Teraz widzę, jak łatwo coś stracić, kiedy wokół, gdzie był spokój, płonie ognia ż Trzymam w ręku bukiet pelargonii. Gasną moje oczy, niknie blada twarz. Nagle znów się budzę, a Ty na mnie patrzysz. Mówisz, że mnie kochasz, i dotykiem znaczysz. Ja nie wybierałam nigdy swego losu i nie pomyślałam, że się skończy tak. Wojenną dziewczyną pośród zła patosu zostałam wybrana, by odmienić świat. Nie zdążyłam nawet siebie poznać, spełnić swoich marzeń i uwierzyć w sny. W moich myślach, teraz, gdy już koniec, na bezkresnej łące tylko ja i Ty. I nagły strach, przechodzą mnie dreszcze. Wiem, że zaraz umrę, choć nie wiem, kim jestem. Nie wiem, kim Portret samobójcy Użyto wielu odcieni, żeby wyglądał prawdziwie. Oczy koloru nieba, a w nich błysk, odbicie gwiazd. Złote włosy, jak zboża kłosy, i lekko zadarty nos. Dość wysoki jak na swój wiek, szczupły, ubrany na czarno, czyli zwyczajnie dość. Mówili, że się zakochał. Mówili, że go rzuciła. Mówili, że chyba zwariował. Mówili, że jak to, przecież był tak młody. Malarz, kończąc swój obraz, przyjrzał się mu z bliska i stwierdził: ,,brakuje mi czegoś", więc portret ten zwieńczył dopiskiem: ,,Maluję bezbarwne obrazy, spokojne, bez krzyku i skazy. Odeszłaś, nie mówiąc ni razu, że chcesz zamieszkać w jednym z obrazów". Zakochani Nie pasujemy do siebie wcale: on słucha rocka, ja tańczę balet. On nosi ubrania w ciemnych kolorach, ja w wielobarwnych gustuję strojach. On na gitarze gra w kawiarence, ja piruety na scenie kręcę. Nie pasujemy do siebie wcale, ale kochamy się ponad miarę... Adam i Ewa My, z prochu stworzeni na podobieństwo Boże -- rajscy przybysze malowani chwilą. Koniec darmowego fragmentu książki. Zachęcamy do zakupu pełnej wersji.