Ebook Czy mnie się wydaje, czy tu jest bardzo gorąco? mobi,epub

iach i wszystkim, co niezwiązane z mężem i dziećmi, zaczynając od nich samych, ich pragnień, aspiracji, a nawet, w niektórych przypadkach, ich wyglądu A co można powiedzieć o jeszcze wcześniejszych epokach, kiedy okres płodności wynosił tyle samo co średnia długość życia (w czasach imperium rzymskiego kobiety nie dożywały 35 lat, a w wieku XVII zaledwie 28 procent z nich doczekiwało menopauzy)? Przed rewolucją francuską, kiedy status kobiety zależał głównie od jej wyglądu, atrakcyjności i zdolności łóżkowych, menopauzę uznawano za śmierć za życia: zbiegała się ona w czasie nie tylko z ogólnym spadkiem formy fizycznej i rozrodczej, ale również ze społecznym wykluczeniem. Uważano bowiem, że macierzyństwo jest główną, jeżeli nie jedyną, misją kobiety. Nawet lekarze nie wiedzieli, jak rozgryźć menopauzę, choć już w dziełach Hipokratesa i Arystotelesa znajdziemy wzmianki o ,,ustaniu miesiączkowania". Wierzyli oni, że jajnik jest żeńskim jądrem filtrującym kobiece nasienie. W średniowieczu przyczyn menopauzy upatrywano w guzie macicy. Wiele dzieł z pogranicza średniowiecza i renesansu opisuje - zarówno za pomocą słów, jak i obrazów - kobiety w okresie menopauzy jako złe czarownice. W XVIII wieku traktowano menopauzę jako tragiczny atak na wygląd fizyczny i kobiecą seksualność, a publikacje naukowe wspominały o niej tylko przy okazji krwotoków i problemów z miesiączkowaniem. Sto lat później medycy uważali, że krew, której ciało nie pozbyło się w okresie płodności, odkłada się w postaci tłuszczu i że to właśnie jest przyczyną przybierania na wadze kobiet w starszym wieku. Powoli zaczęto dostrzegać również inne objawy, takie jak zmiany charakteru. W wieku XIX Colombat de lIs?re opisywał kobietę menopauzalną tymi oto słowami: ,,Przypomina zdetronizowaną królową albo raczej boginię opuszczoną przez swoich wiernych, których może zwabić wyłącznie swoją pomysłowością i talentem". Na początku XX wieku uważano, że menopauza to ,,kara za przewinienia kobiet", i doradzano rezygnację z wszelkiej ekscytacji seksualnej, by uniknąć nagromadzenia krwi w mózgu. Sam Zygmunt Freud twierdził, że kobiety w okresie przekwitania są ,,kłótliwymi i upartymi, podłymi i sadystycznymi neurotyczkami". Dopóki w roku 1906 nie odkryto hormonó To pozwoliło na ogromny postęp w bardzo krótkim czasie. Dzisiaj, w naszym XXI wieku - w innych zakątkach świata wciąż istnieją kultury, które hołdują prastarym tradycjom - pierwsze objawy przekwitania zbiegają się w czasie z poczuciem spełnienia: osobistego, fizycznego, rodzinnego, zawodowego, społecznego. Kobiety menopauzalne to kobiety z ambicjami, oczekiwaniami i planami. Kobiety atrakcyjne i aktywne. Kobiety z przyszłością. Wystarczy tylko na nas spojrzeć. Jednocześnie im bardziej zaawansowana staje się jakaś kultura, tym większy nacisk kładzie ona na bycie młodym lub wyglądanie młodo. Zwłaszcza w przypadku kobiet, choć coraz częściej dotyczy to również mężczyzn. Dlatego właśnie strach przed starością jest w świecie zachodnim większy, a wraz z nim większe stają się trudności w pogodzeniu się z nadejściem klimakterium. Niektóre badania pokazują jednak, że szczęście nie jest pochodną młodości, lecz raczej czymś nabytym z wiekiem. Gdy pojawiają się fizyczne objawy menopauzy, uprzykrzające nam życie (jeżeli im na to pozwolimy), część mózgu odpowiedzialna za przetwarzanie emocji, czyli ciało migdałowate, staje się również mniej wrażliwa na stresujące lub negatywne sytuacje. Naukowcy mówią o rezerwie emocjonalnej, mającej wyrównać fizyczne zużycie organizmu, i o większej zdolności do podejmowania decyzji oraz radzenia sobie z emocjami. Matka Natura, mówiąc krótko, jest naprawdę mądra. Zanim jednak osiągniemy ten stan zen, musimy się zmierzyć z codziennymi wyzwaniami: nasze dzieci są jeszcze małe ze względu na późne macierzyństwo i rozwój nauki; jesteśmy o krok od kierowniczych stanowisk; czujemy na sobie presję nieubłaganego i często nierealnego kanonu urody; walczymy z ciągle niewielkim zaangażowaniem mężczyzn w obowiązki domowe; musimy się opiekować starszymi lub niedołężniejącymi CO CIĘ CZEKA ZA ROGIEM? Nic dziwnego, że często nie możemy znaleźć chwili, by spojrzeć w kalendarz i policzyć, ile dni upłynęło od ostatniej menstruacji. Albo żeby skupić się na interpretacji sygnałów, jakie wysyła nam ciało. Machamy na to ręką, ,,to pewnie stres", i idziemy dalej, jak gdyby nigdy nic. Pewnie czytasz tę książkę w niedzielę wieczorem, w biegu, gdzieś między znalezieniem sposobu, jak zabronić nastoletniej córce zakładania twoich szpilek, a wyprowadzeniem Lopeza, choć przecież twoje dzieci i mąż przysięgali, że będą zajmować się psem, a już po trzech miesiącach obowiązek ten spadł na ciebie. Wzdychasz głęboko, zdej