Ebook Dama w czerni mobi,epub

bez mrugnięcia okiem robili wszystko, co sobie umyśliła. Zwykle przybiegali do niej na skinienie palca. Aż dziw, że Arthur tak długo się opierał. Pozostał głuchy na jej prośby i zwyczajnie nie chciał się z nią zobaczyć. Cóż, minęło sporo czasu, a ludzie mówili, że bardzo się zmienił. Może to dlatego zaproszenia dawnej narzeczonej nie robiły już na nim wrażenia. Nikt nie wiedział, gdzie był i co się z nim działo, kiedy zaginął... - Mów, co chcesz - zaczęła zdecydowanie. - Ja w każdym razie nie zamierzam przyłożyć do tego ręki. To nie moja sprawa, więc nie widzę powodu, żeby się w nią mieszać. - Skoro Amberton postanowił unikać jej siostry, to widocznie miał ku temu powody. Nikt nie powinien go do niczego zmuszać, a już na pewno nie ona. - Swoją drogą, skąd ci w ogóle przyszło do głowy, że Arthur mnie posłucha? Wydaje ci się, że na mój widok nagle zmieni zdanie? - Niewykluczone. Zawsze bardzo cię lubił. I wiecznie z tobą o czymś rozprawiał. Nieraz musiałam go szukać, bo byliście tacy zajęci sobą, że zapominał o moim istnieniu. - Naprawdę? - Frances poczuła, że się rumieni. Czasem miała wrażenie, że Arthur świadomie szuka jej towarzystwa, ale tłumaczyła sobie, że to wyłącznie jej własne pobożne życzenia. - Starał się tylko być miły. - Oczywiście - warknęła Lydia. - Bo cóżby innego? Jednak uważam, że zachowywaliście się co najmniej nietaktownie. A mnie było z tego powodu przykro. - W takim razie przepraszam. Nie przypuszczałam, że masz nam to za złe. - Możesz mi to teraz wynagrodzić. - Wykluczone! - Jeśli nie chcesz zrobić tego dla mnie, pomyśl o Georgiem. Jak każdy mały chłopiec, powinien mieć ojca, a jeśli nie ojca, to przynajmniej ojczyma, nie uważasz? - Owszem, uważam - przyznała niechętnie Frances. Trzyletni siostrzeniec był jej oczkiem w głowie, a jego matka doskonale o tym wiedziała. Zresztą miała w tym względzie niesamowitą intuicję. Wyczuwała ludzkie słabości na odległość i bez żenady rozbiła z nich użytek. - No właśnie. Sama widzisz, chcę wyjść ponownie za mąż także ze względu nie niego. Nie zaprzeczysz, że człowiek z tytułem to idealny kandydat na ojczyma. Powinowactwo z wicehrabią to prawdziwe błogosławieństwo. Skorzystalibyśmy na tym wszyscy, także nasi biedni rodzice. Biedni rodzice? - obruszyła się Fran. Co ona znowu wygaduje? - Nie wiem, o czym mówisz. Co mają do tego mama i tata? - Jak to co? Spodziewali się pewnie, że obie wyjdziemy za mąż. Niestety nadal mieszkamy z nimi pod jednym dachem. Ja wróciłam, kiedy owdowiałam, a ty raczej nie masz widoków na zamążpójście. Nie są już najmłodsi. Zasługują na odrobinę spokoju na stare lata. Spójrzmy prawdzie w oczy, jesteśmy dla nich ciężarem. Gdybym wyszła za Arthura, byłoby im znacznie lżej. Im tak, ale Arthurowi niekoniecznie, skwitowała w duchu Frances. Lydia uraczyła ją przymilnym uśmiechem. - Gdybyś chciała, mogłabyś zamieszkać z nami w Amberton Castle. Georgie tak nie lubi swojej piastunki. Za to ciebie ubóstwia, a przecież niedługo będzie potrzebował guwernantki. Chyba że wolisz do końca życia bawić się kamykami z plaży. Tego już było za wiele. Przebrała się miarka. Fran podniosła się od stołu i spojrzała hardo na siostrę. - Dla twojej informacji, to nie jest zabawa. Wyrabiam biżuterię, która cieszy się sporym powodzeniem. I jestem w tym naprawdę dobra. W zeszłym tygodniu zarobiłam cztery funty. - Jak to ,,zarobiłaś"? - Normalnie. Tak jak to się zwykle robi. Zaniosłam kilka najlepszych sztuk do sklepu pana Horsmana, a on je ode mnie kupił. - Pana Horsmana? Tego jubilera? Czy to znaczy, że trudnisz się handlem? Frances nie myślała o tym dotąd w ten sposób, ale siostra trafiła w sedno. Z pewnością można było to tak ująć. Miała duszę artystki, uwielbiała zmieniać nieoszlifowane dżety w małe, błyszczące dzieła sztuki. A jeśli przy okazji mogła się na tym wzbogacić, tym lepiej. Może dzięki temu stanie się kiedyś niezależna i nie będzie musiała żyć zdana na czyjąś łaskę. Nie chciała być dla nikogo ciężarem, ani ,,wstydliwą komplikacją". Nie miałaby nic przeciwko temu, by zaczęto o niej mówić Frances Webster - rzemieślniczka, której rękodzieło można kupić we Whitby - zamiast - ta bieda stara panna z oszpeconą twarzą. - Owszem - odparła z satysfakcją. Sprzedawała swoje wyroby i była z tego dumna. - Rodzice o tym wiedzą? Natychmiast zrzedła jej mina. Siostra jak zwykle uderzyła tak, by dosięgnąć celu. Po wypadku matka i ojciec pozwalali Fran na znacznie więcej niż przedtem. Cieszyła się swobodą, o której innym pannom w jej wieku nawet się nie śniło. Chodziła własnymi ścieżkami, ale cierpliwość i tolerancja rodziców mogły się w końcu wyczerpać. Córce dżentelmena nie wolno przecież zarabiać na własne utrzymanie. To w