Ebook Dama w niesławie mobi,epub

scilla spojrzała na Weronikę, starając się nie pokazać po sobie rosnącej nadziei. - Dlaczego miałby wybrać właśnie mnie? Może nie myśli o małżeństwie? Z pewnością co innego mu w głowie, na przykład parlament. Sądzę, że moja postawa i maniery nie zrobią na nim najmniejszego wrażenia. - Nonsens. Benbridge zapewnia, że tytuł księcia Reighland napawa go pełnym trwogi szacunkiem, a powszechne zainteresowanie - zachwytem. Czy mogłoby być inaczej? Nawet w najśmielszych snach nie spodziewał się zostać kimś więcej niż zwyczajnym posiadaczem ziemskim. I oto nagle, w ciągu jednego roku, umierają jego ojciec, stryj i kuzyn, a on trafia do pierwszych salonów Londynu. To doprawdy tragiczna historia - zakończyła z radosnym uśmiechem. Weronika niemal śliniła się na myśl o tym wielce pożądanym, naiwnym arystokracie. - To rzeczywiście tragedia - przyznała Priscilla - zważywszy na to, że jego kuzyn miał zaledwie trzy lata. Z pewnością minie co najmniej rok, zanim książę otrząśnie się z żałoby po stracie rodziny. Bez wątpienia na razie nie myśli o małżeństwie. Naszła ja refleksja, że choć książę Reighland był w żałobie po stracie chłopca, który poprzedzał go w drodze do tytułu, to najwyraźniej nie wycofał się całkowicie z życia towarzyskiego, skoro brał udział w londyńskich balach. - Wręcz przeciwnie. Chodzą słuchy, że szuka żony i po zakończeniu sezonu chce powrócić do swych posiadłości z nową księżną Reighland. Przekonał się, jakie skutki może spowodować zbytnia opieszałość w powołaniu na świat spadkobiercy. Przecież gdy jego stryj umierał w podeszłym wieku, jego syn był małym dzieckiem. Posiadłości ziemskie Reighlandów są położone tak daleko, że tam nie można liczyć na zbyt ożywione życie towarzyskie. Skoro nowy książę znalazł się w Londynie, to bardzo rozsądnie postanowił skorzystać z okazji, by wybrać sobie żonę. - To jednak zupełnie co innego niż hodowla zwierząt na dalekiej północy - zauważyła Priscilla. Słyszała, że książę znacznie lepiej radził sobie z końmi niż z ludźmi i że niezręczność Jego Wysokości obejmowała również kontakty z płcią piękną. No cóż, księciu można bardzo wiele wybaczyć, szczególnie jeśli chciało się korzystnie wyjść za mąż, pomyślała z ironią. Przyjrzała się Reighlandowi przez całą długość sali i musiała przyznać, że kompletnie nie przystawał do jej wyobrażeń. Nie potrzebował tytułu, by onieśmielać innych. Był wyjątkowo wysokim i postawnym mężczyzną o szerokich barkach. Opadające na twarz gęste czarne włosy sięgały równie gęstych i czarnych brwi. Cień na szczęce dowodził, że lokaj księcia musiał ostrzyć brzytwę więcej niż raz dziennie. Gdyby się uśmiechał, być może wyglądałby mniej ponuro. Otaczające go rozchichotane debiutantki wyglądały przy nim niemal jak karlice. Dzięki Bogu było ich tyle, że Priscilla mogła zniknąć w tłumie. Miała nadzieję, że po prezentacji jej twarz, jako jedna z wielu, natychmiast ucieknie mu z pamięci i będzie mogła spokojnie wrócić do domu i zaszyć się w swoim pokoju. - Zrób coś, żeby zwrócić jego uwagę. - Weronika szturchnęła ją wachlarzem. - A może ja mam mówić za ciebie? Priscilla uznała, że byłoby to jeszcze bardziej krępujące niż narzucanie jej księciu przez ojca. No dobrze, pomyślała. Skoro Benbridgeowi i macosze tak bardzo zależało na tym, by ten wieczór stał się pamiętnym wydarzeniem, to dostaną to, czego chcieli. Już ona postara się uczynić go do tego stopnia niezapomnianym, że nie będą mieli wyboru i wywiozą ją z Londynu, aby uniknąć wstydu. Wreszcie została doprowadzona przed oblicze księcia Reighland. Z bliska robił wrażenie jeszcze wyższego niż z oddali, ucieszyła się więc, że to miało być ich jedyne spotkanie, bo bliższe kontakty z nim mogły być naprawdę przerażające. Nie podniosła głowy dopóty, dopóki gospodarze przyjęcia nie zwrócili się do honorowego gościa z propozycją przedstawienia mu lady Benbridge i lady Priscilli. Głos Reighlanda huknął gdzieś w górze, ponad czubkiem głowy Priscilli. - Jak się pani miewa? - Doskonale, Wasza Wysokość, dziękuję. - Melodyjny głos Weroniki zabrzmiał niemal jak gruchanie synogarlicy. Priscilla złożyła przepisowy, głęboki ukłon, podniosła głowę i spojrzała na twarz księcia. Następnie uśmiechnęła się i zarżała. Wszyscy osłupieli. Zapadła martwa cisza, a na twarzy Weroniki odmalowała się autentyczna zgroza. Priscilla dziwiła się, że macocha nie poprosiła Benbridgea, by wezwał karetę. Spodziewała się, że opuszczą salę balową w najwyższym pośpiechu, i przygotowała się w duchu na nieustające wyrzuty, wygłaszane ostrym tonem podczas drogi do domu. Nikt się nie poruszył. Priscilla, która wywołała konsternację, nie wiedziała, jak zareagować n