Ebook Dezinformacja mobi,epub

lat. Fak­ty ni­g­dy nie sta­ły się re­dak­cją z praw­dzi­we­go zda­rze­nia - wciąż ba­zo­wa­ły głów­nie na ze­wnętrz­nych źró­dłach - ale do­ro­bi­ły się gru­py nie­złych dzien­ni­ka­rzy, z któ­rych kil­ku zy­ska­ło sta­tus roz­po­zna­wal­nych i wpły­wo­wych. Mi­chał był jed­nym z nich. Two­rzył dla nie­du­żej gru­py - użyt­kow­ni­cy, któ­rzy mie­li gdzieś am­bit­ne dzien­ni­kar­stwo, za­wsze sta­no­wi­li więk­szość. To z my­ślą o nich pro­fi­lo­wa­no ofer­tę por­ta­lu. In­for­ma­cje z ży­cia gwiazd i gwiaz­de­czek, wszel­kiej ma­ści po­rad­nic­two, tro­chę spor­tu, mo­to­ry­za­cji - wszyst­ko w for­mie pap­ki, nie­wy­ma­ga­ją­cej na­wet śred­nich kom­pe­ten­cji in­te­lek­tu­al­nych. Mi­chał nie za­sta­na­wiał się, co było pierw­sze - przy­sło­wio­we jaj­ko czy kura. Czy to oni ,,wy­pro­du­ko­wa­li" in­ter­nau­tę kre­ty­na, czy je­dy­nie wy­szli na­prze­ciw jego ocze­ki­wa­niom. To było aka­de­mic­kie roz­wa­ża­nie, tym­cza­sem li­czył się fakt, że na ta­kim od­bior­cy za­ra­biał por­tal. A że za­ra­bia­nie za­wsze sta­no­wi­ło nad­rzęd­ny cel fir­my - i w tym za­kre­sie czy­nio­no wszyst­ko, aby zwięk­szyć efek­tyw­ność - par­cie na wła­sne tre­ści z cza­sem dra­ma­tycz­nie osła­bło. Wła­ści­ciel fir­my - duży nie­miec­ki kon­cern - uznał, że ma gdzieś wzglę­dy wi­ze­run­ko­we, i prze­stał in­te­re­so­wać go udział Fak­tów w pu­blicz­nej de­ba­cie. Ze­spół mógł wy­brać do­wol­ną li­nię re­dak­cyj­ną - byle się sprze­da­ła. Przy mi­ni­mal­nych na­kła­dach. Tak za­czę­ło się pi­sa­nie o spra­wach po­waż­nych - po­li­tycz­nych, spo­łecz­nych, oby­cza­jo­wych - w for­mu­le in­fo­ta­in­men­tu, hy­bry­dy łą­czą­cej roz­ryw­kę z in­for­ma­cją. Po­wierz­chow­nie, sen­sa­cyj­nie, byle jak, byle dużo. Już przed pię­ciu laty dział han­dlo­wy prze­rósł re­dak­cję - 95 pro­cent przy­cho­dów fir­my po­cho­dzi­ło z re­klam umiesz­cza­nych na stro­nie głów­nej i we­wnątrz pu­bli­ko­wa­nych ma­te­ria­łów. Taki ob­rót spra­wy był za­tem nie­unik­nio­ny, choć - mimo wszyst­ko - nie spo­dzie­wa­no się go w Fak­tach tak szyb­ko. Ko­lej­ny sym­bo­licz­ny mo­ment na­stą­pił rok póź­niej - gdy pod­czas jed­ne­go z pod­su­mo­wań oka­za­ło się, że re­dak­cja ser­wi­sów ko­bie­cych ow­szem, na­dal pi­sze wła­sne tek­sty, ale trzy czwar­te z nich to zle­ce­nia od re­kla­mo­daw­ców. To już na­wet nie no­si­ło zna­mion dzien­ni­kar­stwa. Eki­pa, któ­ra mia­ła za­po­cząt­ko­wać re­wo­lu­cję, za­czę­ła się wy­kru­szać. A miej­sca do­świad­czo­nych dzien­ni­ka­rzy zaj­mo­wa­li ,,mło­dzi gniew­ni". Ich luki warsz­ta­to­we po­ra­ża­ły, rosz­cze­nio­wa po­sta­wa - przy jed­no­cze­snym bra­ku am­bi­cji - wpra­wia­ła Mi­cha­ła w zdu­mie­nie i nie­smak. Fru­stru­ją­ca była ko­niecz­ność współ­pra­cy z ta­ki­mi ludź­mi. ,,Źle ci, to odejdź" - na­ma­wia­ła Berę żona. To był ku­szą­cy sce­na­riusz, ale Mi­cha­ło­wi bra­ko­wa­ło od­wa­gi. Osta­tecz­nie miał do­brą pen­sję, etat, u sze­fo­stwa wy­tar­go­wał sta­no­wi­sko re­dak­to­ra se­nio­ra, co ozna­cza­ło, że od cza­su do cza­su mógł zro­bić coś wła­sne­go, du­że­go, ,,wy­cho­dzo­ne­go", nie oglą­da­jąc się na re­dak­cyj­ną ,,bie­żącz­kę". Te re­por­ter­skie wy­pa­dy były jego od­skocz­nią, wen­ty­lem bez­pie­czeń­stwa, sku­tecz­nie po­pra­wia­ły sa­mo­oce­nę. Do cza­su. Czte­ry lata temu, je­sie­nią, Bera był już pe­wien, że to jego ostat­ni rok w Fak­tach - w grud­niu za­mie­rzał zło­żyć wy­po­wie­dze­nie. Tyle że wte­dy świat za­czął sta­wać na gło­wie. Re­zy­gna­cja z bez­piecz­nej po­sa­dy ,,u Niem­ca" prze­sta­ła być do­brym po­my­słem. Te­raz by­ła­by wręcz fa­tal­nym. - Je­bań­cy! - Mi­chał za­klął pod no­sem. Znów po­czuł nad­wyż­kę ener­gii - tym ra­zem zło­ści na po­li­ty­ków. Wszedł do ła­zien­ki i sta­nął przed umy­wal­ką. Od­krę­cił zim­ną wodę i ochla­pał nią czo­ło. Raz, dru­gi, trze­ci. Wciąż w nim bu­zo­wa­ło. ,,Szko­da, że nie mogę wyjść i po­bie­gać" - po­my­ślał. Wie­dział, że go­dzin­ny jog­ging do­brze by mu zro­bił. Dzie­sięć ki­lo­me­trów zwy­kle wy­star­cza­ło, by się wy­ci­szyć. Ale nie miał na to cza­su. Prze­tarł twarz jed­no­ra­zo­wym ręcz­ni­kiem, któ­ry ro­ze­rwał mu się w dło­ni. ,,Są co­raz gor­szej ja­ko­ści" - za­uwa­żył, wrzu­ca­jąc zmię­