Ebook Dogonić szczęście mobi,epub

nie jak o swojej drugiej matce. - Nigdy w życiu - odpowiedział. Jego wzrok prześlizgiwał się po jej sylwetce, wyrażając więcej niż słowa. Della uświadomiła sobie, że musi wyglądać na młodszą, niż była w rzeczywistości. Dzięki godzinom spędzanym w siłowni zachowała szczupłą sylwetkę, jej oczy zachowały blask, a skóra była pozbawiona zmarszczek. Berto podał spaghetti z małżami, a oni na chwilę zamilkli. To dobrze, pomyślała Della, bo nasza rozmowa zmierzała w niewłaściwym kierunku. Carlo obserwował jej twarz. Della jadła z wielkim apetytem. - Smakuje? - Bardzo. Uwielbiam włoską kuchnię, ale nieczęsto mam okazję zjeść coś włoskiego. - Byłaś już kiedyś we Włoszech? - Tylko raz na wakacjach. Zwykle jem coś włoskiego w restauracjach koło mojego domu. - A gdzie mieszkasz? - W Londynie, na barce mieszkalnej na Tamizie. - Mieszkasz na wodzie? To musi być cudowne. Opowiedz mi o tym. W tym momencie powinna opowiadać o codziennych obowiązkach i sporadycznych wizytach dorosłego syna. Ale zamiast tego opisała rzekę o wschodzie słońca, gdy pierwsze promienie odbijały się na zmarszczonych falach, a brzegi rzeki powoli wynurzały się z mgły. - Czasem czuję się tam naprawdę niezwykle. Jestem w środku wielkiego miasta, ale zanim miasto się obudzi, nad rzeką jest tak spokojnie. Jakby świat należał tylko do mnie. Potem robi się coraz jaśniej i magia znika. - To musi być urocze - mruknął Carlo. - Byłeś w Londynie? - Nie, miałem na myśli coś innego. Później wyjaśnię. Powiedz mi coś więcej o sobie. Czym się zajmujesz zawodowo? - Pracuję w telewizji - odpowiedziała ogólnikowo. - Z drugiej strony kamer. - Aha, czyli jesteś jedną z tych okropnie skutecznych asystentek producenta, które wszystkich popędzają? - Faktycznie, mówiono mi, że potrafię być okropna - przyznała Della. - A ludzie muszą się spieszyć, gdy ich o to proszę. - Może właśnie dlatego wziąłem cię za nauczycielkę? - Sam przecież doskonale sobie radzisz z dziećmi. - Byłbym okropnym nauczycielem. Nie potrafiłbym utrzymać dyscypliny. Dzieciaki szybko by mnie przejrzały i zobaczyły, że sam w środku jestem dzieckiem. - Przecież słuchały cię jak zaczarowane. - To dlatego, że mam absolutnego bzika na punkcie mojej pracy i chcę wszystkim o niej opowiadać. Wiem, że dla niektórych może być to nudne. - No jasne, siedzę tu i umieram z nudów. Opowiedz mi o swojej pracy. - Jestem archeologiem. Wiem, że nie wyglądam poważnie, trochę jak - Nie żartuj, jesteś specjalistą. - Po czym poznałaś? Tylko po tym, że udało mi się uspokoić dzieci? Bycie showmanem to najłatwiejsza część. To nie jest to, co naprawdę się liczy. - A co liczy się naprawdę? Na to pytanie właśnie czekał. Słowa popłynęły mu z ust. Niektóre myśli były zbyt górnolotne, ale przez wszystkie przebijała nieskończona miłość do starożytności i minionych dziejów. - W szkole chodziłem na wagary, a moi nauczyciele przewidywali, że źle skończę, bo z pewnością nie zdam egzaminów końcowych. Ale ja ich wystrychnąłem na dudka. Przed egzaminami siedziałem całą noc, wkuwałem wszystko na pamięć i zdałem z wyróżnieniem - westchnął, wspominając dawne czasy. - Boże, jak ja ich wtedy wkurzyłem! Nie byłem w stanie znieść niczego od dziewiątej do piątej. Ani szkoły, ani pracy. Urokiem mojego zajęcia jest to, że można wznosić się ponad ziemię. Dlatego nie mógłbym być nauczycielem ani kustoszem muzeum. Musiałbym - zamilkł zawstydzony. - Musiałbyś... co? - dopytywała się Della, śmiejąc się serdecznie. - Nosić koszulę z kołnierzykiem i krawat - wyznał i rozparł się w krześle, jakby właśnie wyznał jakiś straszny sekret. - A twoja praca nie bywa czasem przygnębiająca? Wszędzie jesteś otoczony śmiercią, szczególnie tu, w Pompejach. - Oni nie są dla mnie martwi - odparł z zapałem. - Oni do mnie mówią, a ja ich słucham, bo mają wiele do powiedzenia. - Chyba już wszystko zostało na ten temat powiedziane. Przecież wykopaliska rozpoczęły się dawno temu. Co można tu jeszcze znaleźć? - Wykopaliska nie są wcale ukończone. Ledwie się zaczęły. Ja pracuję na obszarze zupełnie do tej pory - zamilkł i siłą woli zmusił się do powstrzymania emocji. - Przepraszam cię, jak już zacznę o tym mówić, to nie można mnie powstrzymać. Powiedziałem ci, że jestem nudziarzem. - Absolutnie nie. To niezmiernie ciekawe. Chcę wiedzieć więcej. Opowieść Carla była żywiołowa i pełna emocji. Potrafił rozbudzić zainteresowanie i przedstawić swoje wizje tak, by każdy je rozumiał. - Jedzenie ci wystygło - powiedział na końcu. Faktycznie, zupełnie zapomnieli o drugim daniu, które pojawiło się na stole. Wewnętrzny głos rozsądku Delli, który zwykle był donośny, tym razem szeptał tylko: To czarujący podrywacz. Powinna jak najszybciej wstać od