Ebook Doktor Śmierć mobi,epub

, nie wy­trzy­mał­by pod jed­nym da­chem z ta­kim czło­wie­kiem. To nie­praw­da, że nikt nie słu­chał po­ran­ne­go ra­por­tu. Ma­lak słu­chał. - ...poza tym trzy nowe przy­ję­cia na od­dzia­le dzie­cię­cym - zda­wał spra­woz­da­nie Olko - chło­piec lat sześć i dziew­czyn­ka lat pięć, oby­dwo­je z pod­gło­śnio­wym za­pa­le­niem krta­ni. Po­da­no ste­ry­dy, zle­co­no in­ha­la­cje, stan dzie­ci jest do­bry. Oprócz tego dziew­czyn­ka lat sześć do ade­no­to­ - re­fe­ro­wał mo­no­ton­nie. - ...nie było przy­jęć na od­dzia­le ko­bie­cym. - Bez­barw­ny głos le­ka­rza spra­wiał, że my­śli więk­szo­ści per­so­ne­lu krą­ży­ły wo­kół dzban­ka kawy. - Jed­na nowa oso­ba na od­dzia­le mę­skim. Cho­ry, lat sześć­dzie­siąt dzie­więć, przy­ję­ty z ewen­tu­al­ną kwa­li­fi­ka­cją do za­bie­gu. Zmia­ny w za­chył­ku grusz­ko­wa­tym. Po­de­szli ra­zem z Ma­la­kiem do star­sze­go czło­wie­ka sie­dzą­ce­go w rogu sali na fo­te­lu prze­zna­czo­nym do ba­da­nia cho­rych i wy­ko­ny­wa­nia drob­nych za­bie­gów. To dla­te­go od­pra­wy za­wsze od­by­wa­ły się w sali przy­jęć. Or­dy­na­tor oglą­dał wte­dy wszyst­kich nowo przy­ję­tych do­ro­słych pa­cjen­tów. Olko nie­przy­pad­ko­wo użył sfor­mu­ło­wa­nia ,,zmia­ny". Wszy­scy wie­dzie­li, że cho­dzi o no­wo­twór zło­śli­wy, jed­nak nie wol­no było wy­po­wia­dać przy cho­rych sło­wa ,,rak". Sam fakt przy­ję­cia z ewen­tu­al­ną kwa­li­fi­ka­cją do za­bie­gu ope­ra­cyj­ne­go wska­zy­wał na oczy­wi­sty cha­rak­ter ogni­ska cho­ro­bo­we­go, po­twier­dzo­ny mi­kro­sko­po­wym ba­da­niem wy­cin­ka, któ­re za­wsze jest je­dy­nym i osta­tecz­nie pew­nym wer­dyk­tem, pre­cy­zyj­nie okre­śla­ją­cym cha­rak­ter cho­ro­by. Do­cent usiadł na­prze­ciw­ko cho­re­go, wziął do ręki lu­ster­ko, wpro­wa­dził je do gar­dła i przez chwi­lę oglą­dał krtań i oko­li­ce w świe­tle lam­py. - Tak - po­wie­dział, wsta­jąc. Wszy­scy wie­dzie­li, co to ozna­cza. Ten pa­cjent nie ma żad­nych szans. Roz­dział 3 Czwar­tek był jed­nym z dwóch dni w ty­go­dniu pra­cy na la­ryn­go­lo­gii, w któ­rym nie od­by­wa­ły się za­bie­gi. W po­nie­dział­ki, śro­dy i piąt­ki prak­tycz­nie cała eki­pa ope­ro­wa­ła. Za­bie­gi były roz­pi­sy­wa­ne je­den po dru­gim w dwóch sa­lach. Za­czy­na­ły się za­raz po od­pra­wie, koń­czy­ły jak Bóg dał, a zda­rza­ło się, że i póź­nym po­po­łu­dniem. La­ryn­go­lo­gia to wbrew po­zo­rom dys­cy­pli­na za­bie­go­wa, w kra­jach an­glo­sa­skich okre­śla­na w ofi­cjal­nym na­zew­nic­twie jako ,,chi­rur­gia gło­wy i szyi". Łą­czy w so­bie za­rów­no re­la­tyw­nie roz­le­głe ,,duże" ope­ra­cje, jak choć­by te w przy­pad­kach no­wo­two­ro­wych - ot, zwy­czaj­na chi­rur­gia - po nie­zwy­kle pre­cy­zyj­ne re­kon­struk­cje w ob­rę­bie ucha re­ali­zo­wa­ne pod spe­cja­li­stycz­ny­mi, ope­ra­cyj­ny­mi mi­kro­sko­pa­mi. Je­że­li do­dać do tego za­bie­gi pla­stycz­ne wy­ko­ny­wa­ne na prze­gro­dzie czy chrząst­kach no­so­wych oraz cały za­kres chi­rur­gii dzie­cię­cej, ła­two moż­na zna­leźć dla sie­bie ja­kiś fa­scy­nu­ją­cy ka­wa­łek me­dycz­nej pro­fe­sji. Jed­nak ope­ru­ją­cy ta­śmo­wo le­ka­rze na kon­takt z pa­cjen­tem mie­li czas tyl­ko we wtor­ki i czwart­ki. Ale wte­dy też mu­sie­li od­wa­lić całą pa­pier­ko­wą ro­bo­tę. Nikt tego nie lu­bił, ale do­cent Ma­lak za brak choć­by naj­mniej waż­ne­go wpi­su w pod­sta­wo­wym do­ku­men­cie szpi­tal­nym, ja­kim jest hi­sto­ria cho­ro­by, po­tra­fił zwy­my­ślać le­ka­rza przy wszyst­kich, na od­pra­wie, ni­czym ucznia­ka w pod­sta­wów­ce. Dla­te­go Aleks czwart­ki zwykł spę­dzać, po­dob­nie jak więk­szość ko­le­gów, nad kla­wia­tu­rą kom­pu­te­ra. Dla­te­go w te dni o po­ga­dusz­kach z cho­ry­mi nie było mowy. To spe­cjal­ność Sa­wic­kie­go. On ja­koś znaj­do­wał na to czas. A może to był jego spo­sób na obi­ja­nie się. Aleks pod­szedł do wi­szą­cej na ścia­nie ta­bli­cy, gdzie każ­de­go dnia po­ja­wia­ły się nowe przy­ję­cia, roz­pi­sa­ne we­dług nu­me­rów sal cho­rych, i spraw­dził, co no­we­go się po­ja­wi­ło. Opie­ko­wał się bez­po­śred­nio, jako le­karz pro­wa­dzą­cy, czte­re­ma pa­cjen­ta­mi. Dziś na ta­bli­cy zo­ba­czył tyl­ko jed­no nowe na­zwi­sko. Wła­dy­sław Szy­mań­ski, sala nu­mer dwa­dzie­ścia je­den. Całe szczę­ście, nie­du­żo pa­pie­rów. W prze­gród­ce pod ta­bli­cą cze­