Ebook Dom pełen cudzych mężów mobi,epub

Mat­ka w swo­im ży­wio­le. I w naj­lep­szej for­mie. Nie był w sta­nie się bro­nić. Po­zwo­lił jej, by brnę­ła da­lej. A niech so­bie po­ga­da. - Trze­ba było zo­sta­wić tę dzie­wu­chę, jesz­cze jak by­łeś na stu­diach. Ale Ty się upar­łeś. Ty się upar­łeś, że się z nią oże­nisz. ,,Cho­le­ra, wra­cam do domu. Nikt nor­mal­ny nie po­zwo­li, by mat­ka tor­tu­ro­wa­ła dziec­ko, roz­dra­pu­jąc świe­że, nie­za­bliź­nio­ne jesz­cze rany. Prze­cież Lula do­pie­ro co wy­je­cha­ł". Przez mo­ment miał wra­że­nie, że mat­ka ma ja­kiś plan. Jak­by do cze­goś zmie­rza­ła. Jak­by wie­dzia­ł Jak­by prze­czu­wa­ła, że kie­dyś to na­stą­pi. Że Lula kie­dyś odej­dzie. Sło­wa ro­dzi­ciel­ki brzmia­ły jak wpro­wa­dze­nie do pla­nu stwo­rzo­ne­go spe­cjal­nie na taką chwi­lę jak ta. Ma­xi­me wy­pił ko­lej­ny łyk kawy, któ­ry przy­jem­nie zwil­żył prze­su­szo­ne gar­dło. - Na ra­zie nie wró­cisz do pra­cy. - Mat­ka naj­le­piej wie­dzia­ła, co dla Maxa jest te­raz naj­lep­sze. - - Prze­żu­wał na­le­śni­ka, ma­jąc w no­sie, co mó­wi­ła, nie prze­szka­dza­jąc jej pla­no­wać i usta­wiać jego ży­cia we wła­ści­wym kie­run­ku. - Tego jesz­cze trze­ba pa­cjen­tom: le­ka­rza, któ­ry nie na­da­je się, by le­czyć lu­dzi. - Wy­wró­ci­ła ocza­mi, kie­ru­jąc otwar­te dło­nie w stro­nę su­fi­tu. ,,Grunt to wia­ra w syna. Dzię­ku­ję, ma­mu­siu". - Ko­men­ta­rze zna­jo­mych z pra­cy też nic do­bre­go nie wnio­są. Wie­lu z nich na­dal sły­szy w gło­wie wasz marsz we­sel­ny. To zły plan, by wra­cać do ro­bo­ty - na­wi­ja­ła, jak­by ga­da­ła sama do sie­bie. Słu­chał mat­ki i ża­ło­wał, że nie wspie­ra­ła go w naj­lep­szy moż­li­wy spo­sób - swo­ją mil­czą­cą obec­no­ścią. Ma­rzył, by prze­sta­ła już zrzę­dzić. Gdy skoń­czył jeść dru­gie­go na­le­śni­ka i za­jął się trze­cim, usły­szał: - Sko­ro już mu­sia­łeś się haj­tać z tą dziew­czy­ną, trze­ba było żyć we­dług za­sa­dy: przed ślu­bem masz oczy sze­ro­ko otwar­te, a po ślu­bie je przy­my­kasz. Jak ja i twój oj­ciec. Ale Ty wo­la­łeś wę­szyć. Spraw­dzać. Ner­wo­wo wsta­ła, ze­bra­ła ta­le­rze i za­nio­sła je do zle­wu. Od­krę­ci­ła ku­rek z go­rą­cą wodą, za­bie­ra­jąc się do zmy­wa­nia na­czyń. - Nie spraw­dzał­bym, gdy­bym nie miał po­wo­dów. - Ma­xi­me rów­nież wstał i pod­szedł z pu­stym kub­kiem do zle­wu. Za­pa­dła ci­sza. Stał bez ru­chu koło mat­ki. Ł - spły­wa­ła woda w zle­wie. - Le­piej jed­nak by­ło­by nie spraw­dzać. - Skrzy­wi­ła się, jak­by ktoś pu­ścił bąka. - Mamo! - Chwi­lę póź­niej znów stał koło sto­łu. Nie wie­dział, czy stać, czy usiąść. Mat­ka wy­zwo­li­ła w nim ener­gię, któ­rą wo­lał przy­ga­sić. Po co ją bu­dzi­ła? - Przez pół roku Lula mia­ła ro­mans z le­ka­rzem z in­ne­go sta­nu. - Jed­nak usiadł. - Mia­ła ak­tyw­ny ro­mans, a mimo to nie ze­rwa­ła za­rę­czyn. Mia­ła fa­ce­ta on­li­ne, do któ­re­go za­mie­rza­ła wy­je­chać, a mimo to wzię­ła ślub ze mną. - Może była spra­gnio­na im­prez? Wy­cho­dzi­li­ście gdzieś ra­zem? - Ta­kie­go pod­su­mo­wa­nia się nie spo­dzie­wał. Ma­xi­me po­czuł, że ga­da­nie na ten te­mat z mat­ką jest stra­tą cza­su. Za­ci­snął usta, by po­wie­trze nie uszło z nie­go wraz z ja­kąś in­wek­ty­wą. - Nie mam do niej żalu, a mimo to wszyst­kie­go ża­łu­ję. - Wstał. Spoj­rzał w okno, za­po­mi­na­jąc na mo­ment o te­ma­cie roz­mo­wy. Kie­dy usły­szał ude­rze­nie sztuć­ców o ta­lerz, znów wró­cił do nie­zbyt ko­lo­ro­wej rze­czy­wi­sto­ści. - Ja chciał­bym po pro­stu zro­zu­mieć, dla­cze­ - spu­ścił z tonu, opa­da­jąc z po­wro­tem na krze­sło. Max spoj­rzał na mat­kę, któ­ra była już go­to­wa. Peł­na ener­gii, cze­ka­ła na ko­lej­ne ude­rze­nie. Na wy­rzu­ce­nie z sie­bie ko­lej­nej su­per­ra­dy. Za­czę­ła mó­wić, szy­ku­jąc się do wy­ja­śnień, ale syn jej prze­rwał: - Prze­stań, mamo. Two­je ga­da­nie nic tu nie po­mo­że. Lula przy­ję­ła moje oświad­czy­ny, była moją na­rze­czo­ną przez osiem mie­się­cy. Pro­wa­dzi­ła po­dwój­ne ży­cie. Jed­no­cze­śnie pla­no­wa­ła ślub i wy­pro­wadz­kę do in­ne­go. Wy­pra­wi­ła so­bie hucz­ną im­pre­zę, by po­ba­wić się z przy­ja­ciół­ka­mi. Spę­dzi­ła ze mną ro­man­tycz­ną noc po­ślub­ną. Po­tem spa­ko­wa­ła się i od­le­cia­ła w siną dal. Ja tu zo­sta­łem. A te­raz idę do domu. Mam do­syć - za­ko­mu­ni