Ebook Dom pełen kosmitów mobi,epub

o­chwa­la­li na­sze de­cy­zje, cza­sa­mi z nami dys­ku­to­wa­li, ale my by­li­śmy sa­mo­dziel­ni. Z bie­giem lat i na­by­wa­nia do­świad­cze­nia ży­cio­we­go mia­ło być co­raz le­piej i tu się po­my­li­li­śmy. Daw­no nie czu­łam ta­kie­go drże­nia w ko­la­nach jak wte­dy, gdy współ­spraw­ca po­sta­no­wił po­wia­do­mić na­sze la­to­ro­śle o dzie­sią­tym. Tak na­praw­dę nie wiem, jak to się sta­ło, że nie­któ­rzy nie­daw­no sami bie­ga­ją­cy w pie­lu­chach (we­dług mnie) mają pra­wo wy­po­wia­dać się na te­mat mo­je­go ży­cia (we­dług nich). Nie po­trak­to­wa­łam mą­dro­ści po­ko­leń po­waż­nie: pierw­szą po­ło­wę ży­cia psu­ją czło­wie­ko­wi ro­dzi­ce, a dru­gą - dzie­ci. W tym mo­men­cie by­łam pew­na, że wo­la­łam tę pierw­szą. Te­raz wi­dzia­łam dzie­więć par oczu wpa­trzo­nych w męża. Część z nich szyb­ko po­wró­ci­ła do swych za­jęć - wia­do­mość nie przedar­ła się do ich mó­zgu. Część za­czę­ła wy­ra­żać ra­dość i już w ku­lu­arach od­by­ło się ob­sta­wia­nie płci ko­lej­ne­go ro­dzeń­stwa oraz nie­zbęd­ne w ta­kim wy­pad­ku szer­mier­ki słow­ne. Po­zo­sta­ły dwie pary oczu, te do­ro­słe. Jed­ne wy­ra­ża­ły tro­skę, a dru­gie - nie­smak. To był mo­ment, w któ­rym ko­niecz­nie mu­sia­łam po­czuć się sła­bo i zrej­te­ro­wa­łam z pola ata­ku. Nie wiem, ja­kie sło­wa pa­dły po obu stro­nach, ale sy­tu­acja się unor­mo­wa­ła. Wła­ści­wie mó­wie­nie o tym, że wszyst­ko wró­ci­ło do nor­my, jest gru­bą prze­sa­dą. Jak może być nor­mal­nie, je­śli ja wy­ko­rzy­stu­ję czas głów­nie na le­ża­ko­wa­nie za­miast na ak­tyw­ność do­mo­wą. Jesz­cze żeby po­go­da sprzy­ja­ła, ale nie będę się wy­ra­żać przy dziec­ku. ROZDZIAŁ 2 Ju­sty­na: Jest spra­wa ły­że­czek, któ­re zni­ka­ją. Wy­bie­ra­ją lep­sze ży­cie w in­nej ro­dzi­nie? Do­ro­ta: A u nas gra­su­je gang po­ry­wa­czy skar­pe­tek. Po­ry­wa za­wsze jed­ną, a dru­gą zo­sta­wia. Mam tony nie­spa­ro­wa­nych skar­pe­tek. Ju­sty­na: Mamy to samo. Nie­ste­ty, nie uda­ło mi się prze­ko­nać dzie­cia­ków do no­sze­nia się ? la Pip­pi - z dwie­ma róż­ny­mi. Po­nu­ra po­go­da i po­czu­cie, że je­stem za sta­ra na ta­kie wy­zwa­nia, spo­wo­do­wa­ły moje przej­ście na oszczę­dza­ją­cy tryb ży­cia. Ten zaś spo­wo­do­wał róż­no­rod­ne kon­se­kwen­cje, któ­re w więk­szo­ści moż­na roz­pa­try­wać w ka­te­go­rii Wiel­kie­go Kry­zy­su. Naj­szyb­ciej ob­ja­wił się krach w dzie­dzi­nie pra­nia pod wdzięcz­nym ro­bo­czym mia­nem Kry­zy­su Ga­cio­wego. Pra­nie w na­szej licz­nej ro­dzi­nie za­wsze jest spo­rym wy­zwa­niem. Zwy­kle za­ła­twia­łam to w ten spo­sób, że po wy­sła­niu wszyst­kich do ich obo­wiąz­ków i po­ło­że­niu naj­młod­szej spać z kawą uda­wa­łam się do ła­zien­ki i roz­po­czy­na­łam pro­ce­du­rę: se­gre­ga­cja pra­nia na ko­lo­ry i nie tyl­ko, pusz­cze­nie pral­ki i zdej­mo­wa­nie su­chych ubrań oraz roz­kła­da­nie ich na od­po­wied­nie kup­ki, łą­cze­nie skar­pe­tek w pary. Po­tem naj­czę­ściej wie­sza­nie no­we­go i pusz­cza­nie ko­lej­ne­go. Przy za­cho­wa­niu że­la­znej kon­se­kwen­cji w dzia­ła­niu koń­czy­ło się na dwóch, trzech pra­niach i nie zaj­mo­wa­ło wię­cej niż pół­to­rej go­dzi­ny dzien­nie. Je­śli się za­nie­dba­łam, to była cięż­sza prze­pra­wa - kie­dyś do­szłam do sied­miu pra­lek w cią­gu jed­nej se­sji. W tych dzia­ła­niach bar­dzo mnie wspie­ra­ła naj­star­sza cór­ka - czę­sto nie mu­sia­łam nic mó­wić, a pra­nie było już pusz­czo­ne lub roz­wie­szo­ne. Sto­ją­ce w ła­zien­ce ko­sze na czy­ste ubra­nia w za­ło­że­niu mia­ły uspraw­nić dzia­łal­ność pral­ni - po­szcze­gól­ne osob­ni­ki mia­ły za­bie­rać swo­je rze­czy. Nie­ste­ty, to była teo­ria, któ­ra nie we­szła w ży­cie. Naj­czę­ściej rze­czy wy­sy­py­wa­ły się już z ko­sza lub sły­sza­łam jęki typu: ,,nie mam żad­nych skar­pe­tek, gdzie są moje majt­ki?", więc szyb­ciut­ko za­no­si­łam je do po­szcze­gól­nych po­koi. Po­mi­nę mil­cze­niem po­wszech­ne zja­wi­sko ist­nie­nia skar­pe­tek głów­nie w for­mie po­je­dyn­czych oka­zów. Dla­cze­go tak się dzie­je, nadal ni­ko­mu nie uda­ło się wy­ja­śnić. Ze wzglę­du na mój obec­ny tryb ży­cia i ma­tu­rę naj­star­szej cór­ki do pra­cy zo­sta­li za­pę­dze­ni do­tych­cza­so­wi wo­ła­cze. Ta­tuś wpro­wa­dził dy­żu­ry, stwier­dza­jąc, że do­brze