Ebook Dom w Kornwalii mobi,epub

m założyć własny interes. Catering. Uwielbiała gotować, ale nigdzie nie chcieli jej przyjąć. Kwalifikacje? Wykształcenie? Nie? Przykro Odezwiemy się do Skończyło się na tym, że podawała w skąpym stroju drinki otyłym biznesmenom. Olśniewająca uroda zapewniała jej sowite napiwki. Jaki miała wybór? Potrzebowała pieniędzy. Pewnej nocy, zmordowana, popatrzyła na drugi koniec sali i zobaczyła Angela Di Capuę. Istny samiec alfa o znudzonym wyrazie twarzy i wzroście stu dziewięćdziesięciu centymetrów w otoczeniu sześciu biznesmenów. Jej los był w tamtej chwili przesądzony. Otrząsnęła się ze wspomnień i zauważyła, że Angelo patrzy na nią z lodowatym chłodem. - Chcesz rozmawiać w sposób uprzejmy? - uśmiechnął się, a ona poczuła dreszcz. - W porządku. Co robiłaś przez tych kilka lat? Wciąż polujesz w barach na bogatych mężczyzn? - Nigdy tego nie robiłam. - Rzadko się ze sobą zgadzamy, jak widać. Nie zawsze tak było. Wydawało mu się kiedyś, że nigdy nie poznał nikogo równie wspaniałego jak ona. Teraz myślał o tym z głębokim bólem. - nie pracuję już od jakiegoś czasu. - Starała się mówić od niechcenia. Wiedziała, że powinna na dobrą sprawę stąd odejść, ale wciąż pragnęła z nim pozostać. Wciąż była nim zauroczona. - Prawdę powiedziawszy, ukończyłam kilka lat temu college gastronomiczny i od tego czasu pracuję w ekskluzywnej restauracji, tutaj, w Londynie. To ciężka praca, ale lubię ją. - Trudno mi sobie wyobrazić, że chowasz się gdzieś za kulisami i wyrzekasz sowitych napiwków. - Nie obchodzi mnie, co sobie wyobrażasz. Wiesz, że zawsze chciałam pracować w tym biznesie. - Przestałem wierzyć w to, co o tobie myślałem, już dawno temu. Ale masz rację. Nie ma sensu tracić czasu na coś, co nie ma już żadnego znaczenia. Zmieńmy temat. Złapałaś już jakiegoś nieszczęsnego faceta? Nie mów mi, że wciąż jesteś sama. Angelo nie wiedział, dlaczego zadał to pytanie, ale po co walczyć z prawdą? Zastanawiał się nad tym przez ostatnie lata. Nie był zachwycony, że ciekawi go kobieta, którą wykluczył ze swego życia, ale nie potrafił się powstrzymać. Rosie znieruchomiała. - Wciąż jestem sama - roześmiała się nerwowo. Angelo popatrzył na nią badawczo. Nie widział jej od dawna, a jednak wciąż potrafił wyczuć w jej głosie nieznaczne drgnienia tonu, zdradzające jej myśli. Zatem był jakiś mężczyzna w jej życiu. - Dlaczego ci nie wierzę? - spytał cicho. - Po co te gierki, Rosie? Myślisz, że mnie obchodzi to, co się dzieje w twoim życiu? - Wiem, że nie. I to nie twoja sprawa, czy z kimś jestem. - Kusiło ją, by powiedzieć mu o Ianie i udawać, że ma kogoś, ale nie potrafiła uciec się do kłamstwa. Sama myśl o tym człowieku przyprawiała ją o mdłości. - Czas na mnie. Po kilku krokach omal się nie potknęła. Odzwyczaiła się już od szpilek. - Dobry pomysł - odparł Angelo. - Przestaniemy udawać, że się sobą interesujemy. Odwrócił się gwałtownie, chcąc odejść. Inni już wyszli na zewnątrz. Rosie domyśliła się, że wszyscy wybierają się do baru. Zauważyła, że Lizzy pomachała do niej, i zorientowała się, co tamta podejrzewa - że jedna z przyjaciółek zjawiła się na pogrzebie i teraz zamierza zniknąć z mężem zmarłej. Wcześniej nie zwracała uwagi na pozostałych ludzi, ale teraz zauważyła, że w ich stronę zmierza niski, pulchny mężczyzna, którego dostrzegła wcześniej w pierwszym rzędzie. Przystanęła, tak jak Angelo. Zastanawiała się, jak wyglądało jego małżeństwo. Byli szczęśliwi? Nie sądziła, ale kto wie? - Foreman. Angelo przywitał się z tamtym, potem odwrócił się, by ich sobie przedstawić. James Foreman był prawnikiem, jak się okazało. - Nic specjalnego. - James wyciągnął do niej rękę. - Drobna praktyka niedaleko Twickenham. Co za ziąb, prawda? - Nagle przypomniał sobie, że jest na pogrzebie. - Okropna strata. Okropna. - Pannie Tom trochę się spieszy, Foreman. Rosie skinęła głową. - Obawiam się, że czas na mnie. Przyjechałam aż ze wschodniego Londynu i muszę się zbierać. - Rozumiem, ale chcę z wami zamienić słowo. - James Foreman rozejrzał się, jakby szukał ustronnego miejsca. Rosie nie wiedziała, co o tym myśleć. Chciała jak najszybciej stąd odejść. To, że znów zobaczyła Angela, było błędem. Należało zamknąć ten rozdział życia raz na zawsze. - O co chodzi, Foreman? - spytał Angelo. - To zrządzenie losu, że was tu spotkałem. Oczywiście, panie Di Capua, wiedziałem, że pan tu będzie, ale jeśli chodzi o pannę - Do rzeczy, Foreman. - Chodzi o testament. Rosie nie miała pojęcia, co to ma z nią wspólnego. Popatrzyła na Angela, jej wzrok przyciągnęły piękne, surowe rysy jego twarzy, tak jak ćmę przyciąga niebezpieczny płomień. Wciąż pamiętała ich ostatnią rozmowę. Chłód w jego oczach,