Ebook Dopóki starczy mi wiary mobi,epub

cy. Obracam się z boku na bok, szukam odpowiedniego miejsca. Jednak bez względu na ilość wykonanych ruchów, łóżko jakby cały czas pali moją skórę. Nie boję się spojrzeć za siebie, wiem, że jestem bezpieczna. Okazuje się, że to za mało, żeby noc przyniosła sen i ukojenie. Wcześniej zamknięta w kajdanach lęku i niewiadomej uciekałam przed demonami z przeszłości, bojąc się zmrużyć oczy. Dziś demony zniknęły, a trwoga zamieniła się miejscami z pustką, która jest dużo bardziej przerażająca. Wstaję, idę do łazienki, odkręcam kurek z zimną wodą, przemywam twarz. Spoglądam w lusterko, które niestety nie jest magiczne. Pokazuje rzeczywistość taką, jaka jest naprawdę, a nie taką, jaką chciałabym widzieć - moje brązowe oczy bez soczewek, długie, rude włosy z brązowym odrostem. Wzdycham, widzę siebie - Zolę Henderson. Właśnie o tym marzyłam od zawsze. Nie muszę się zastanawiać, czy kroczy za mną i chce mnie dopaść, czy nie jestem zbyt podobna do swojego wizerunku sprzed lat. Nie liczę, ile już tygodni przebywam w danym miejscu, a gdy mam grypę, nie zastanawiam się, czy mogę iść do lekarza. A jednak nie czuję szczęścia. Wyzwoliłam się z jednych kajdan na poczet drugich. Zmieniłam oprawcę, nic poza tym. - Nie możesz spać? - słyszę cichy, melodyjny głos Mel. Odwracam się w jej kierunku. Rainbow stoi oparta o framugę drzwi. Ma na sobie kombinezon - piżamę jednorożca. Na głowę zarzuciła kaptur, z którego wystaje wielki, kolorowy róg. Za każdym razem zastanawiam się, czy nie przeszkadza jej w spaniu. - Myślę, że wyśpię się dopiero po ś - śmieję się zrezygnowana. - A te pigułki od lekarza nie pomagają? - Nie - mówię wymijająco. Nie przyznaję się, że po nich śpię aż do rana, a przez to koszmary trwają dłużej i są jeszcze straszniejsze. Wolę budzić się z krzykiem na ustach, niż oddać w ręce nocnych mar. Zakręcam wodę. Siadam na podłodze, opieram się o wannę i podkurczam nogi. Mel podchodzi do mnie i również siada. Wyciąga z kieszeni piżamy owocowe cukierki od Willyego Wonki - Nerds. Uśmiecham się z wdzięcznością i wystawiam rękę. Przyjaciółka nasypuje mi na dłoń kilka dropsów. - Truskawkowe - stwierdza i wkłada do buzi słodycze. - Najlepsze. - Idę w jej ślady, wsypuję całą garść do ust. Truskawkowy smak rozprowadza się po moich kubkach smakowych. - Widziałam gazety. - Nie wiem, co mnie napadło. - A ja myślę, że wiem. - Uśmiecha się czule, kładąc na moim kolanie dłoń. - Uważasz, że popełniłam błąd? - Uważam, że to najodważniejsza decyzja w twoim życiu i jestem z ciebie - robi pauzę, a ja wiem, że czai się za tym jakieś ale - ...ale nie ułatwiłaś sobie tym życia. - Nienawidzę ich! - Wzdrygam się. - Tych dziennikarzy latających za mną jak pszczoły za miodem, czyhających na każdym kroku. Nie cierpię wiadomości, w których za każdym razem widzę swoją - wzdycham, a Mel od razu wyłapuje zmianę tonu. - - Ale wolę to niż wszechogarniający mrok, który dopada mnie, gdy tylko zostaję sama. - Spuszczam głowę i zamykam oczy, myślami wracam do konferencji. - Liam mógł umrzeć, ciotka ma areszt domowy i nie może przekroczyć granicy miasta, matka zachowuje się tak, jakbyśmy wymyślili całą tę przemoc, a ja boję się własnego odbicia w lustrze. Na konferencji miałam wrażenie, że jeśli wszyscy usłyszą, jaka była prawda, jaki był... Że wtedy ta pustka minie, a to wszystko nie pójdzie na marne. Szukam - Znów patrzę na przyjaciółkę. Czuję się jak obłąkana, a w jej twarzy doszukuję się potwierdzenia, że jednak nie zwariowałam. - A do tego masz nadzieję, że jeśli on zobaczy cię w telewizji lub gazecie, przypomni Spoglądam na nią i obie wiemy, że ma rację. Nie jestem w stanie przyznać tego na głos. - Powinno być łatwiej, Boże, Mel! Powinno być łatwiej! - PTSD - mówi Mel po chwili ciszy, a z ust wycieka jej czerwona ślina. Mimowolnie się uśmiecham. Dziewczyna przeciera wargi rękawem, połyka resztkę cukierków i kontynuuje: - Musisz poprosić o pomoc. - W dzień jest dobrze - bronię się. - Najgorsze są te koszmary, noc, jego twarz przed moimi oczyma, huk pistoletu, krew. Muszę o tym zapomnieć, zacząć żyć, muszę... - wymieniam, a moje spojrzenie utkwione jest w kafelkach. Gdy tylko zamykam powieki, widzę to wszystko. Od tego dnia minęły dwa lata. Za miesiąc zaczynamy drugi rok studiów, a ja wciąż czuję się tak, jakby to wszystko wydarzyło się wczoraj. Mel milczy. Wpatruje się w moją twarz z żalem. Wzdycha i po chwili wstaje. Wychodzi z pomieszczenia, zostawiając mnie samą. Spoglądam w czarną przestrzeń za drzwiami. Nagle do moich uszu dociera muzyka. Melania wbiega do łazienki, bez słowa chwyta mnie za dłonie i podnosi. - Co ty robisz? - niemalże krzyczę, bo muzyka jest tak głośna. - Chodź. - Ciągnie mnie do salonu. Mi