Ebook Dusza cienia mobi,epub

Grzegorz Andrzej Szymański Dusza cienia Wiersze zebrane (C) Grzegorz Andrzej Szymański, 2018 Tomik wierszy ,,Dusza cienia" to miotanie się człowieka między miłością a wewnętrzną samotnością, w nowoczesnym odhumanizowanym świecie, w wielkim mieście, gdzie codziennie gubimy i znajdujemy własną tożsamość. Niepewność jutra (,,Dni z wosku") przeplata się z wiarą w miłość (,,Zapach świtu") i potęgę namiętności (,,Bezsenność") które rozjaśniają najmroczniejsze zakamarki umysłu i duszy ludzkiej. Wciąż jest nadzieja na lepsze jutro, chociaż czasem schowana pod grubym naskórkiem miasta (,,No "). ISBN 978-83-8155-224-0 Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero Spis treści Dusza cienia Wiosenny spleen Kryształ lodu Łuk Martwy sezon Mistyk Patrzenie Sen Nostradamusa Zapach świtu Anioł Burza ***(Puste ) Niepewność ***(Cztery kąty ) Dni z wosku No Auto(destrukcja) Dziecko Miejsca Oddalone Bezsenność Może kiedyś gdzieś Kasi i Antosiowi Wiosenny spleen Sumienie na haku rozdarte, drzewami smutnie rozkwitam, kwiaty w kolorach umoczone, czasu gąbkę wyżymam, minuty kapią na podłogę, jałmużną ocieka każda chwila, znakiem życia tylko oddech, jeśli nie spalę się w słońcu to wyblaknę w jego cieniu. Kryształ lodu Dzień otulił się mgłą chowając niebo przede mną, nie dokończyłem obrazu, nie domknąłem oczu, stałem się kroplą, dzwony zabiły ciszę, uwolniły lot ptaków i w rytm trzepotu ich skrzydeł podrygiwały nerwowo wszystkie miejscowe koty, zakazane rewiry wspomnień, wiatr złapany w labirynt podwórek, czas zatrzymał się tu na dłużej nadając ścianom pęknięć i zmarszczek, ulice płyną pomiędzy brzegami domów puste jak za dotknięciem plagi, ledwo dostrzegam dymy alejek w lustrzanym, nagim oknie zimny, kryształowy świat. Łuk Ta przestrzeń mnie przytłacza, ściana, podłoga, sufit, nie ma znaczenia, wypełniam puste miejsca, których wypełnić nikt nie zamierza, nowe światy nie istnieją, tylko zegar odmierza czas, spadanie kropel wody, tik-kap, tik-kap, mam twarz jak zimne lustro schowałem się pod bladym niebem, bo wciąż jest mi ciężko napinać łuk uśmiechu. Martwy sezon bez barw krajobrazu wyssanych pierwszym skinieniem mrozu zasnęliśmy zbyt szybko za wcześnie pod czystym śniegiem iluzji niewinnie niby na chwilę na skróty do ciepłego raju po szczęście noce i dni były białe martwe jak sople bez prawdy i światła nienarodzone milczące wieczory jak nienapoczęte myśli krzyk pozostał wewnątrz coś tylko szepcząc Mistyk Na martwym cielsku góry sterczy biała piszczel zamkowej posady, z potłuczonego nieba sypie się deszcz szary, wielki mistyk czuwa nad mszą czarnej nocy, gwiazdy umierają w ramionach galaktyk, w kościstej spirali wszechświata, szyderczy uśmiech za fasadą powagi, Koniec darmowego fragmentu książki. Zachęcamy do zakupu pełnej wersji.