Ebook Dwadzieścia lat ciszy mobi,epub

zyłem! ...wciąż nosiłby mundur, nadal spałby na twardej wojskowej pryczy, wciąż wykonywałby rozkazy. Zapłacił za błąd, zapłacił cenę najwyższą z możliwych. Albo prawie najwyższą, bo przecież żyje, choć... Nie, to nie jest życie, to marna wegetacja, egzystencja na krawędzi. Wystarczył tylko jeden krok, żeby runąć w przepaść, zdawał sobie z tego sprawę, niemniej nadal nie potrafił podjąć decyzji, nie potrafił skończyć. - Chcesz się zabawić z prawdziwym mężczyzną, laleczko? Zacisnął pięść. Odwrócił się, po czym ruszył w kierunku małolatów. Sekunda wystarczyła, żeby oszacować zagrożenie. Z mięśniakiem może mieć problemy, jednak tylko przez chwilę. Dwóch przydupasów, chudych jak ostrzyżone barany, rozłoży w trzy sekundy. Cios otwartą dłonią na odlew powinien wystarczyć. Jeśli będzie trzeba, poprawi z kopa, chociaż... Nie zapominaj o przeszłości. Przystanął obok jednego z małolatów. Spojrzał w wystraszone oczy kobiety. Dostrzegł w nich nie tylko panikę, lecz również wołanie o pomoc. W pobliżu kręciło się trochę ludzi, ale tylko on zareagował. Tak to już jest, gdy przeszedłeś szkolenie z zakresu samoobrony, przez lata hartowałeś ciało i masz w sobie więcej empatii niż inni. Po prostu nie możesz odpuścić. - Zostaw panią - powiedział, przenosząc wzrok na mięśniaka. Małolat skrzyżował ręce na szerokim torsie, oplótł palcami mięsiste bicepsy. Kawał byczka. On, Hubert, mógł pochwalić się równie imponującą muskulaturą, ale kilka lat temu, gdy służył w wojsku. Teraz był cieniem samego siebie, stracił sporo mięsa, siły oraz szybkości. - Udajesz twardziela, żołnierzyku? - zapytał mięśniak z szyderczym uśmiechem na twarzy. Miał na sobie obcisłą bawełnianą koszulkę, luźne spodnie od dresu i sportowe buty na grubej czerwonej podeszwie. Oczywiście wszystko z zastrzeżonymi znakami firm, które szyją w Azji za bezcen, a sprzedają swoje towary za kilkadziesiąt lub nawet kilkaset euro za sztukę. Hubert chwycił kobietę za rękę, pociągnął za siebie, lekko, z wyczuciem, tak żeby nie wpadła w panikę. Wyczuł delikatną woń perfum przede wszystkim drżenie całego ciała. Nic dziwnego, przecież nie przewidziała, że zwyczajny spacer po mieście przeobrazi się w walkę o godność. - Zostaw panią - rozkazał przez zaciśnięte zęby. Mięśniak spojrzał na niego jak na eksponat stojący w muzeum. - Nie mów mi, co mam robić, brudasie! Hubert powiódł wzrokiem to w lewo, to w prawo. Straż miejska? Policja? Gdzieżby! Wystarczy, że przechodzisz przez jezdnię w niedozwolonym miejscu albo ignorujesz światła, a funkcjonariusze wyrastają spod ziemi jak na zawołanie. Ale kiedy naprawdę ich potrzebujesz, kiedy bronisz honoru Zerknął na blondynkę. - Może pani odejść, panowie skończyli zabawę - oznajmił. - Zabawa dopiero się zaczyna, żołnierzyku - rzucił mięśniak, po czym wybuchnął śmiechem. Alkohol odebrał mu zdolność racjonalnego myślenia. Przecież zaczepianie Bogu ducha winnych ludzi w samym centrum miasta, niemal w godzinach szczytu, gdy wszyscy wracają z pracy, robią zakupy i załatwiają najróżniejsze sprawy, może przysporzyć im sporo kłopotów. Straż miejska, No, chłopaki, czekamy! - Nie ze mną - odparł Hubert. - Takich jak ty zjadam na śniadanie, brudasie - stwierdził mięśniak, po czym spojrzał na kompanów, jakby szukał potwierdzenia swoich słów. Przytaknęli, dlatego, zadowolony z takiego obrotu sprawy, dodał: - Zjadam, trawię i wydalam. A potem mieszam patykiem w gównie i szukam ich a może głupoty. Hubert ponownie zacisnął pięść. - Masz niewyparzoną gębę - powiedział, patrząc małolatowi w oczy. Nie dążył do konfrontacji, nic z tych rzeczy, choć musiał przyznać przed samym sobą, że w razie potrzeby nie cofnie się przed niczym. Odwaga, jak powiedział młokos, a może głupota? Mięśniak zarechotał. - I szybkie pięści. - Czyżby? - zapytał Hubert. - Chcesz się przekonać? W momencie, kiedy skinął głową, na teren parku wjechał radiowóz. Jeden z policjantów, chyba ten bystrzejszy, zrozumiał, co się święci, dlatego włączył koguta i przyspieszył. Mięśniak przez krótką chwilę trwał w kompletnym bezruchu, po czym podniósł rękę, wskazał Huberta palcem i oznajmił. - Jeszcze z tobą nie skończyłem, żołnierzyku. Zanim funkcjonariusze dotarli na miejsce, cała trójka znikła w pobliskich krzakach. A Hubert tylko stał i patrzył, jak samochód policyjny przejeżdża obok, jak ten bystrzejszy policjant wymienia kilka zdań z kobietą, jak kiwa mu głową, jak gdyby chciał podziękować za obywatelską postawę, za coś, co w dzisiejszych czasach powinno być normą, a jest czymś wyjątkowym. Dotknął palcami blizny na lewym policzku. Odetchnął. Wspomnienia powróciły, zaczęły kąsać mu duszę. Trzy zmarnowane lata. W zasadzie ju