Ebook Dwanaście opowiadań tułaczych mobi,epub

�ć z osiemnastu tematów trafiło do kosza, w tym również ten o moim pogrzebie, nigdy bowiem nie udało mi się zadowalająco odtworzyć owej pysznej zabawy, która mi się przyśniła. Za to pozostałe opowiadania zdawały się odzyskiwać oddech zwiastujący długie życie. To właśnie dwanaście opowiadań z tej książki. We wrześniu ubiegłego roku były już gotowe do druku po kolejnych dwóch latach dość nieregularnej pracy. I w ten sposób nastąpiłby kres ich ustawicznej tułaczki z biurka do kosza i z powrotem, gdyby w ostatniej chwili nie opadła mnie jeszcze jedna, ostateczna, wątpliwość. Zważywszy, że opowiadania dzieją się w różnych miastach europejskich, które opisywałem takimi, jakimi zachowały się w mej pamięci, i przebywając od nich z dala, zapragnąłem sprawdzić, na ile zawodna była moja pamięć po niemal dwudziestu latach, i wybrałem się na błyskawiczny rekonesans do Barcelony, Genewy, Rzymu i Paryża. Żadne z tych miast nie miało już nic wspólnego z moimi wspomnieniami. Wszystkie, jak cała obecna Europa, były rozmyte przez zaskakujące odwrócenie porządku rzeczy: prawdziwe wspomnienia wydawały mi się urojeniami pamięci, podczas gdy te zafałszowane były tak przekonujące, iż zastąpiły rzeczywistość. Nie byłem więc w stanie oddzielić rozczarowania od nostalgii. To było ostateczne rozwiązanie. Wreszcie znalazłem coś, czego mi najbardziej brakowało do zakończenia książki, a czego dostarczyć mi mogły jedynie upływające lata: perspektywę w czasie. Po powrocie z owej szczęśliwej podróży znowu siadłem do pisania opowiadań, redagując je wszystkie od nowa w ciągu ośmiu gorączkowych miesięcy, podczas których nie musiałem zadawać sobie pytania, gdzie kończy się życie, a zaczyna wyobraźnia, bo wspomagało mnie przypuszczenie, że być może nigdy nie miało miejsca nic z tego, co przeżyłem w Europie dwadzieścia lat wcześniej. Pisanie nabrało takiej płynności, iż czasami czułem, że piszę li tylko dla samej frajdy opowiadania, co jest dla człowieka stanem najbliższym lewitacji. Poza tym, pracując nad wszystkimi jednocześnie, przeskakując swobodnie od jednego do drugiego, zdołałem przyjrzeć im się z odpowiedniego dystansu, co uratowało mnie od męczenia kolejnych początków i pomogło wyłowić wynikające z lenistwa powtórzenia i zabójcze sprzeczności. Sądzę, że w ten sposób osiągnąłem efekt najbliższy zbiorowi opowiadań, jaki zawsze chciałem napisać. Oto on, gotów do podania na stół po tak długiej tułaczce w tę i z powrotem i walce na śmierć i życie z przewrotną niepewnością rozterek. Wszystkie opowiadania, poza pierwszymi dwoma, zostały ukończone w tym samym czasie i każde z nich opatrzone jest datą jego rozpoczęcia. Porządek przyjęty w tym wydaniu odpowiada kolejności, w jakiej zapisywane były w zeszycie. Zawsze sądziłem, że każda następna wersja opowiadania jest lepsza od poprzedniej. A skąd wiadomo, która powinna być ostatnia? To sekret zawodu, który nie rządzi się prawami rozumu, lecz magią instynktów, tak samo jak kucharka wie, kiedy zupa już jest gotowa. W każdym razie, żeby uniknąć wątpliwości, nie będę tych opowiadań ponownie czytał, tak jak nigdy nie przeczytałem po wydaniu, ze strachu przed wyrzutami sumienia, żadnej z moich książek. Kto je przeczyta, będzie wiedział, co z nimi zrobić. Na szczęście trafienie do kosza może być dla tych dwunastu tułaczych opowiadań ukojeniem, jakie daje szczęśliwy powrót do domu. Gabriel García Márquez Cartagena de Indias, kwiecień, 1992 Szczęśliwej podróży, panie prezydencie Siedział na drewnianej ławce w cieniu pożółkłych liści wyludnionego parku i z dłońmi wspartymi o srebrną gałkę laski przyglądał się zakurzonym łabędziom, myśląc o śmierci. Kiedy po raz pierwszy przyjechał do Genewy, jezioro było spokojne i przejrzyste, oswojone mewy pozwalały karmić się z ręki, a spacerujące po promenadzie kobiety do towarzystwa ze swymi jedwabnymi parasolkami i w woalkach z organdyny wyglądały o szóstej po południu jak zjawy. A teraz, jak wzrok sięgał, jedyną kobietą do towarzystwa była kwiaciarka na wymarłym nabrzeżu. Trudno mu było uwierzyć, że czas zdołał dokonać tylu spustoszeń nie tylko w jego własnym życiu, ale i na całym świecie. Był jeszcze jednym bezimiennym w mieście bezimiennych znakomitości. Na sobie miał ciemnoniebieski garnitur w białe prążki, brokatową kamizelkę i sztywny kapelusz emerytowanych sędziów. Miał dumne, muszkieterskie wąsy, bujne popielate włosy romantycznie pofalowane, ręce harfisty z obrączką wdowca na serdecznym palcu lewej dłoni i wesołe oczy. Jedynym, co zdradzało stan jego zdrowia, było zmęczenie skóry. Nawet teraz, w siedemdziesiątym trzecim roku życia, cechowała go nienaganna elegancja. Niemniej owego ranka wszelka próżność była mu obca. Lata chwały i potęgi min