Ebook Dylemat doktora Andersona pdf

zam pani zasług, ale nie ma pani kwalifikacji medycznych, a to jest podstawowy warunek. Kandydaci muszą mieć minimum kwalifikacji medycznych, a pani ich nie ma - powtórzył. - Czytałem pani podanie dwa razy, zastanawiając się, jak można by obejść wymagania stawiane innym. Ale to niemożliwe, bo gdybym zrobił wyjątek dla pani, musiałbym zrobić wyjątek dla kogoś innego, a przez to cały program by się... rozmył. - Rozmyłby się? - Wstała od biurka. - Uważa pan, że by się rozmył przeze mnie? - Może to nie najlepsze słowo - przyznał - ale oddaje moją myśl. Wiem, czego oczekuję od studentów, a pani tego nie ma. Przykro mi, ale moja decyzja jest ostateczna. Poza tym nie bardzo rozumiem, po co pani jeszcze ten program, skoro jest pani zaangażowana w tyle innych. Chyba się pani za bardzo rozdrabnia. Odetchnęła głębiej, żeby się nie dać ponieść. To nie jego sprawa! Nie znał Brada, nie widział, jak Brad ją gasił za każdym razem, kiedy chciała wyjść z domu i zająć się czymś konkretnym. Nie było Marka Andersona tamtego dnia, kiedy znaleźli narciarza, który wpadł na drzewo i praktycznie umierał na ich oczach. Usiłowała go ratować, a Brad ją wyśmiał i powiedział, że ona potrafi co najwyżej wezwać patrol. Była młoda i wystraszona, więc mu uwierzyła, ale została przy tym człowieku, pilnując, by nie stracił przytomności i żeby z nim rozmawiać. Brad wezwał pomoc. Niestety mężczyzna zmarł w drodze do szpitala, a ona długo się zastanawiała, czy mogła dla niego zrobić więcej. Nie, Andersonowi nic do tego. Ani do tego, że Sarah odmieniła jej życie. To dla Sarah musi się szkolić, zdobywać wiedzę. I dla Sarah nie wolno jej mieć wątpliwości, więc nie będzie się sprzeczać z tym człowiekiem. Jeśli chce się dostać na to szkolenie, musi rozmawiać z nim spokojnie i rzeczowo. - Nie sądzi pan, że ciężką pracą mogę nadrobić to, co nazywa pan brakami? Bo będę pracować i uczyć się pilniej niż ktokolwiek inny w grupie. - Nie wątpię. Ale pierwszego dnia pani jako jedyna nie będzie znała podstaw. Na przykład tego, jak sprawdzić parametry życiowe, jak ocenić zwężenie źrenic albo czy już należy podać kroplówkę. Szkoda mojego cennego czasu na uczenie pani pomiaru ciśnienia, bo wszyscy inni będą już z tym zaznajomieni. - Zacisnął zęby. - Moim celem jest przekazywanie im wiedzy na wysokim poziomie, a pani nie jest do tego gotowa. Zgoda, ma rację, ona nie zna podstaw. Na razie. Nie zna ich, ale może je poznać. W krótkim czasie. - Każdy kiedyś musi zacząć - zauważyła. - Nawet pan, nic nie umiejąc, poszedł na medycynę. - Na zajęcia przeznaczone dla początkujących, a mój kurs jest dla zaawansowanych. Powtórzę jeszcze raz, że bardzo mi przykro. Wierzę, że pani obóz dla diabetyków przyniesie wspaniałe rezultaty i szczerze tego pani życzę. Poza tym, kto wie? Za półtora roku stąd wyjadę, więc może mój następca ustali inne kryteria. -Uśmiechnął się, po czym ruszył do drzwi. Postanowiła nie dawać za wygraną. Zastąpiła mu drogę, niemal rzucając mu się pod nogi. Musi wejść do tego programu! Nie pozwoli się odtrącić tak łatwo, jak dawała się odsuwać byłemu małżonkowi. - Proszę mi powiedzieć, co mam zrobić, żeby zmienił pan decyzję. Uniósł wysoko brwi. - Co z tego, co powiedziałem, jest dla pani niezrozumiałe? - Doskonale wiem, co oznacza odrzucenie, ale bardzo mi na tym kursie zależy. Na pewno jest coś, co mogłabym zrobić, żeby się na niego dostać. Przejść jakieś dodatkowe szkolenie, coś przeczytać, zdać Mogę liczyć na pomoc siostry. Spojrzał jej głęboko w oczy. - Podziwiam pani upór i mam nadzieję, że moi studenci będą tak samo uparci. Zajęcia zaczynają się za miesiąc, a pani braków nie da się nadrobić w tak krótkim czasie. Moja decyzja jest ostateczna. Przepraszam, ale teraz muszę już iść... - Położył rękę na klamce, ale na moment się zawahał, jakby w oczekiwaniu na następne pytanie. - Czy ktokolwiek może mi zakazać przysłuchiwania się wykładom? - zapytała bez tchu. - Przysłuchiwania? - No tak, robienia notatek i uczenia się tego co inni. - Wprawdzie nie da to jej wymarzonego zaświadczenia, ale jeśli jego następca okaże się równie pryncypialny, będzie przygotowana. Skoro musi poczekać półtora roku, to poczeka. Nie ma pośpiechu. Ma mnóstwo czasu. - Zabroni mi pan tego? - Nie wydam zaświadczenia. - Wiem. - Nie będzie pani mogła brać czynnego udziału w zajęciach, to znaczy podnosić ręki, zadawać pytań ani uczestniczyć w dyskusjach. - Domyślam się. - Nie będzie pani brać udziału w zajęciach w terenie ani trenować z naszym sprzętem. - Okej. - Pani praca ani postępy nie będą poddawane ocenie. - Rozumiem. - To nie to, czego oczekiwała, ale skoro nie można - No cóż, jeśli nie szkoda pani na to czasu, to nie mam nic przeciwko temu, żeby