Ebook Pocałunek diabła mobi,epub

wieczorem. Nie mogłam odmówić. Wystarczyło tylko to jedno zdanie, żebym poczuła, jakby igła przebijała moje serce na wskroś. Ukłucie jest tak silne, że przez moment nie mogę wypowiedzieć ani jednego słowa. Czas się zatrzymuje, a oczami wyobraźni widzę Grigoriya namiętnie całującego Giovannę. Nie mogę nic zrobić, pozostaje mi jedynie patrzeć. Kręcę głową, wybudzając się z tego koszmaru i skupiam się na Lilianie. Chcę zbyć tę informację machnięciem ręki, jakby nic dla mnie nie znaczyła, lecz nie umiem kłamać. Dawno temu zbudowałam wokół serca mur, który miał ochronić mnie przed mężczyznami. Jednak wystarczyło jedno spojrzenie stalowych oczu Grigoriya i dotyk jego szorstkich dłoni, by zburzyć tę przeszkodę. A potem Orlov zostawił mnie w zgliszczach, które muszę samodzielnie poskładać w całość. - Nigdy nie powinnaś odrzucać zaproszeń na kolacje. Przecież ktoś jest chętny za darmo cię nakarmić! Jedzeniu się nie odmawia - odpowiadam jej żartobliwie, po czym zmieniam temat. - Nadal utrzymujesz zakaz seksu dla misiaczka? Gdy wyszło na jaw, że Grigoriy ma żonę, Liliana tak się pokłóciła z narzeczonym, że musiałyśmy ją przenocować aż przez jedną Nie spodziewałam się, że ta słodka osoba może się tak wkurzyć. Jeszcze po dotarciu do nas była nabuzowana niczym furia i nie mogła usiedzieć w miejscu nawet przez minutę. Jakimś cudem udało nam się z Niną i z pomocą ciasta czekoladowego mojej mamy jakoś ją uspokoić, po czym zaaranżowałyśmy spotkanie tej dwójki. Nie zniosłabym tego, gdyby rozstali się z mojego powodu. Grigoriy jest moim problemem i nie powinno to rzutować na relacje innych. - Zasłużył sobie. Powinien dzielić się ze mną wszystkim - mówi, krzyżując ręce na klatce piersiowej. - Jedno kłamstwo ciągnie do kolejnych, a jeśli jesteś z kimś w związku, to musisz się otworzyć na niego, a nie budować dodatkowe skrytki z tajemnicami. - Każdy popełnia błędy, a z niego jest dobry chłopak. Nie widzi świata poza tobą - odpowiadam. Ta dwójka przypomina mi moich rodziców w młodości. Siergiej rzuciłby się dla narzeczonej pod pociąg, a Liliana jest jego opoką, w której zawsze znajdzie oparcie. Są przykładem tego, że miłość przezwycięży wszystko. - A teraz uciekam, bo zaraz spóźnię się do roboty. - Całuję ją w policzek na pożegnanie. Tylko dzięki szpilkom, które ukradłam Ninie, jestem w stanie do niej dosięgnąć. - Pamiętaj, że nie chcę żadnych szalonych imprez na wieczorze panieńskim! Czy naprawdę nie możemy pójść do kina?! - krzyczy w moją stronę, gdy wybiegam z domu na przystanek autobusowy. Jakby to był mój wybór. Sama się boję pomysłów Niny. Od kilku dni wydzwania w przeróżne miejsca, próbując zorganizować pamiętną noc dla Liliany i nie zamierza się podzielić ze mną żadnymi informacjami. W drodze do warsztatu nadal zastanawiam się, co powinnam zrobić z maserati. Na pewno muszę oddać auto, przecież nie będę go trzymać tutaj jak zakładnika albo reklamę dla warsztatu. Może powinnam zadzwonić do Siergieja w wolnej chwili? To dzięki mnie Liliana do niego wróciła, więc powinien mi się jakoś odwdzięczyć. Czy powinnam w ogóle przyjąć pieniądze za ten samochód? Przecież jestem winna Grigoriyowi ogromną sumę za spłatę kredytu, a nie mam teraz takiej kwoty na koncie i pewnie w bliskiej przyszłości to się nie zmieni. Gdy pomyślę, że jestem winna pieniądze mafii, włoski na moim ciele stają dęba z przerażenia. Zbyt dobrze poznałam bezwzględną i drapieżną stronę Grigoriya, by móc spać spokojnie. W każdym momencie może przyjść do warsztatu i zażyczyć sobie czegokolwiek zapragnie, a ja nie umiałabym odmówić. Mógłby chcieć zabrać mi Przecież właśnie to miejsce wcześniej służyło mu do organizowania przemytu. Nie mogę stracić ostatniej cząstki mojego ojca. Przed drzwiami garażowymi moje ciało odmawia posłuszeństwa. Staję niczym rażona piorunem, widząc radiowóz blokujący wjazd. Morderczyni. Dłonie mi się pocą, gdy to słowo bombarduje moją głowę. Zabiłam człowieka, a teraz pójdę do więzienia. Chociaż właściwie można to różnie interpretować, ja tylko postrzeliłam Sebastiana w okolicę klatki piersiowej. Może mógłby przeżyć, gdyby Grigoriy nie postanowił zamienić jego ciała w składowisko metalu. Jednak na pistolecie, który został zabrany przez Orlova, pozostały moje odciski palców. Codziennie uważnie słucham wiadomości i ani razu nie wyłapałam wzmianki o Sebastianie, ale przecież kiedyś go znajdą, a wtedy będą szukać winnego. Ciała przecież nie rozpływają się w powietrzu. Istnieje też opcja, że policja prowadzi tajne śledztwo, dlatego nigdzie o nim nie pisano. Nikt mnie nie obroni. Biorę głęboki wdech, po czym staram się opanować szalejące serce. Jeśli będę wyglądać na winną, na pewno zaczn