Ebook Dziedzic Sobieskich Bohater ostatniej wojny o niepodległość Szkocji mobi,epub

�w i innych mniejszości religijnych z protestantami2. Natomiast Wilhelm Orański obawiał się dwóch rzeczy: ewentualnego przymierza militarnego pomiędzy Jakubem a Ludwikiem, które zmieniłoby układ sił w Europie na rzecz katolików, oraz tego, że ekumeniczna polityka Jakuba, nieposiadającego dotąd męskiego potomka, uniemożliwi jego stuartowskim dziedzicom -- czyli właśnie Wilhelmowi oraz jego żonie -- objęcie w przyszłości tronu Wielkiej Brytanii. Stadhouder Niderlandów wpływał na politykę wewnętrzną Wielkiej Brytanii jeszcze przed połową roku 1688, kiedy to druga żona Jakuba II, zagorzała katoliczka Maria z Modeny, urodziła królowi syna -- dziedzica tronu. Narodziny Jakuba Franciszka Edwarda Stuarta stanowiły dla Wilhelma Orańskiego sygnał do wprowadzenia opracowanego już wcześniej planu, którego celem było utrzymanie Anglii przemocą w obozie protestanckim. Kilka tygodni później Wilhelm rozpoczął inwazję na Anglię. Jego teść uciekł do Francji. Kuzyn króla Jakuba, Ludwik XIV, udzielił wygnańcowi poparcia i niezachwianie wspierał jego dążenia do odzyskania tronu, zazwyczaj zresztą wbrew radom swoich ministrów. Choć Ludwik szczerze lubił swoich kuzynów z rodziny Stuartów, swoje poparcie deklarował im nie tylko z powodu tej sympatii, lecz także dlatego, że uznawał zasadę dziedziczności tronu na podstawie boskiego prawa królów oraz był zagorzałym katolikiem. I to właśnie stanowiło dla Stuartów dylemat. Francja była jedynym mocarstwem europejskim, które zdolne było dać im realne wsparcie militarne. Jednakże zarówno Jakub II, jak i jego syn, słusznie oceniali, że Ludwik wycofałby wszelkie poparcie, gdyby nawrócili się na protestantyzm, a tego właśnie życzyła sobie większość ich zwolenników w Wielkiej Brytanii. Ale wcześniej, w roku 1685, gdyby ktoś mógł wiedzieć, że w 1719 roku Maria Klementyna Sobieska, wnuczka Jana III, wielkiego króla Polski, poślubi Jakuba Franciszka Edwarda Stuarta, syna i następcę świeżo koronowanego króla Jakuba II, z całą pewnością przypuszczałby, że tak uroczą i piękną parę królewskich małżonków może czekać tylko przyszłość pełna chwały i zaszczytów. Któż mógł przewidzieć, że przed upływem jednego stulecia starożytna dynastia Stuartów utraci trony zjednoczonej Szkocji, Anglii i Irlandii, i to na rzecz zwyczajnych elektorów Rzeszy Niemieckiej panujących w Hanowerze; że ich rodzinny kraj utraci niepodległość, poddany odwiecznemu wrogowi, czyli Anglii; że ród Stuartów wygaśnie, a ostatniego członka ostatniego pokolenia rodziny -- księżnej imieniem Karolina (z Albany) -- nie będzie już wśród żywych? I któż mógł powiedzieć, że w ciągu tychże samych krótkich stu lat rodzina Sobieskich po wielkim zwycięstwie pod Wiedniem nie tylko nie zdoła osadzić ani jednego ze swych trzech synów na tronie zjednoczonej Polski i Litwy, lecz że tron ten utraci, i to na rzecz zwyczajnych elektorów Rzeszy Niemieckiej panujących w Saksonii; że ich rodzinny kraj utraci niepodległość, poddany odwiecznym wrogom -- Rosji, Prusom i Austrii, oraz że ród Sobieskich wygaśnie wraz ze śmiercią ostatniego członka ostatniego pokolenia rodziny -- księżnej imieniem Karolina (de Bouillon)? Gloria pierwszej połowy lat osiemdziesiątych XVII wieku zwiastowała Stuartom i Sobieskim tylko jedno -- początek okresu zmierzchu i upadku. Drwiąc ze wspaniałości dwóch rodów, historia zgotowała ich nienarodzonym jeszcze potomkom koleje losów, które były zatrutym dziedzictwem działań wcześniejszych pokoleń, i zniszczyła ich wydarzeniami pozostającymi poza ludzką kontrolą. Po inwazji Wilhelma Orańskiego na Wielką Brytanię, która nastąpiła w listopadzie 1688 roku, wygnany dwór Stuartów osiadł we Francji, a następnie w Lotaryngii i we Włoszech. Niekiedy miał nie najlepszą sytuację finansową, nigdy jednak nie był aż tak nędzny, skłócony i pełen szpiegów, jakim przedstawiała go propaganda Hanowerczyków. Osiadły w należącym do króla Ludwika XIV olbrzymim Château de St Germain dwór króla Jakuba II był ,,duży i świetny, o bogatej kulturze i znacznych wpływach politycznych, a jego kontakty towarzyskie z dworem francuskim były przyjemne i regularne". Jakub III swój dwór w rzymskim Palazzo del Re utrzymywał,,ze znacznym splendorem"3. Z każdej z tych siedzib każde kolejne pokolenie rodu Stuartów podejmowało starania, by odzyskać swoje utracone trzy trony. Każdą próbę uniemożliwiał jednak prześladujący tę rodzinę legendarny pech. 1. Od czasu, gdy przed blisko stuleciem Jakub VI, król Szkocji (formalnie król Szkotów), objął tron Anglii i Irlandii jako Jakub I, monarchowie z dynastii Stuartów robili, co mogli, by zjednoczyć państwo; nazwali się zatem królami Wielkiej Brytanii. To z tej przyczyny kolejno przyjmowali imiona Jakub I, Jakub II oraz Jakub III -- jako królowie nie Anglii, lecz