Ebook Dziedzictwo krwi mobi,epub

�­żeń­stwa upły­nęło jej w szczę­ściu i spo­koju, a ona cie­szyła się dziećmi i pozy­cją żony władcy. Zda­niem nie­któ­rych bada­czy to wła­śnie przy­by­wa­jąc do Szwe­cji, pol­ska księż­niczka zmie­niła sło­wiań­skie imię, ozna­cza­jące ,,świę­to­ścią sławna", na Sygryda, a pod­dani dodali jej przy­do­mek Storr?da, co zna­czy ,,mocna w sło­wach", ,,odważ­nie wypo­wia­da­jąca wła­sne zda­nie" lub po pro­stu - ,,odważna". Jed­nak owa rodzinna sie­lanka nie trwała wiecz­nie, jak wynika z zacho­wa­nych świa­dectw z epoki, w 995 roku Eryka dotknęła cho­roba psy­chiczna. Pew­nego dnia, ku zdu­mie­niu i prze­ra­że­niu Świę­to­sławy, mał­żo­nek oświad­czył, że sły­szy głosy naka­zu­jące mu zło­że­nie Ody­nowi w ofie­rze swego malut­kiego syna Olafa. Było to o tyle dziwne, że wpraw­dzie w owych cza­sach w Szwe­cji chrze­ści­ja­nie koeg­zy­sto­wali z poga­nami, ale Eryk od dawna był chrze­ści­ja­ni­nem i przy­naj­mniej ofi­cjal­nie dawno porzu­cił wiarę przod­ków. Nie­szczę­sna Świę­to­sława drżała o los swego pier­wo­rod­nego, bo wpraw­dzie mogła liczyć na wojów, któ­rzy z roz­kazu Mieszka towa­rzy­szyli jej na obczyź­nie, gotowi dla niej i jej dzieci poświę­cić życie, ale wie­działa też, że kiedy wokół osza­la­łego władcy zbiorą się jego pogań­scy pod­dani, Olaf znaj­dzie się w praw­dzi­wym nie­bez­pie­czeń­stwie. Na szczę­ście malca nic złego nie spo­tkało, bo Eryk wkrótce zmarł. Ist­nieją dwie wer­sje poda­jące przy­czynę zgonu władcy. Zgod­nie z pierw­szą Świę­to­sława go otruła, a potem, korzy­sta­jąc z pomocy wier­nych wojów, kazała prze­nieść ciało męża do świą­tyni Thora i pod­ło­żyć pod nią ogień. Jed­nak nie zacho­wały się rela­cje, które by świad­czyły, że współ­cze­śni zarzu­cali jej zamach na męża, a żaden z krew­nych zmar­łego nie poku­sił się o prze­ję­cie wła­dzy w pań­stwie, wyko­rzy­stu­jąc oskar­że­nie wdowy. Być może więc, zgod­nie z drugą wer­sją, nie­szczę­sny Eryk sam w przy­pły­wie sza­leń­stwa roz­nie­cił pożar i zgi­nął w pło­mie­niach. W każ­dym razie po śmierci męża Świę­to­sława została regentką, pra­wo­wity następca tronu był bowiem dziec­kiem. Świę­to­sława miała wów­czas dwa­dzie­ścia sie­dem lub dwa­dzie­ścia osiem lat, była więc jesz­cze dość młoda i zapewne wciąż uro­dziwa, wkrótce więc wokół niej zaro­iło się od zalot­ni­ków. Jed­nak wład­czyni nie myślała o kolej­nym ślu­bie, co wię­cej, posta­no­wiła pozbyć się dwóch naj­bar­dziej zapa­lo­nych ado­ra­to­rów, aby pozo­sta­łym dać do zro­zu­mie­nia, że męż­czy­zna nie jest jej potrzebny. Kiedy obaj pechowcy po suto zakra­pia­nej uczcie wyda­nej przez wład­czynię odda­wali się relak­sowi w łaźni, Świę­to­sława roz­ka­zała pod­pa­lić budy­nek i dwaj nie­szczę­śni zalot­nicy spło­nęli żyw­cem. Rze­czy­wi­ście była zuchwała, ważąc się na taki czyn: jeden z nich, Harald Gren­ske, był władcą Vest­fol­dii, nie­wiel­kiego pań­stewka na tere­nie obec­nej Nor­we­gii, drugi zaś ruskim księ­ciem o imie­niu Wisa­wald (Wsie­wo­łod?). Zapewne ambitna wład­czyni uznała, że są to za małe płotki, by mogła obda­rzyć któ­re­go­kol­wiek z nich swo­imi wzglę­dami. W końcu jed­nak w jej życiu poja­wił się ktoś, dla kogo gotowa była poświę­cić wol­ność i nie­za­leż­ność, zwłasz­cza że dobrze go znała, a kie­dyś nawet kochała - Olaf Tryg­gva­son, który w tym cza­sie został już kró­lem Nor­we­gii. Co wię­cej, wśród pod­da­nych cie­szył się zasłu­żoną sławą nie­ustra­szo­nego wojow­nika i żegla­rza, ponoć udało mu się nawet dopły­nąć do Ame­ryki, cho­ciaż oczy­wi­ście ani on sam, ani nikt z jemu współ­cze­snych nie zda­wał sobie sprawy, że dotarł do nowego, nie­zna­nego kon­ty­nentu. Odważny władca popro­sił o rękę Świę­to­sławy, ale jed­no­cze­śnie posta­wił twarde warunki: po ślu­bie Szwe­cja i Nor­we­gia staną się jed­nym orga­ni­zmem pań­stwo­wym, któ­rego władcą zosta­nie Tryg­gva­son, a syn Świę­to­sławy i Eryka, Olaf, zosta­nie pozba­wiony następ­stwa tronu. Wład­czyni jako dobra matka nie mogła się na to zgo­dzić, dla­tego odmó­wiła, dotkli­wie raniąc dumę nor­we­skiego władcy. Ona sama zapewne łykała łzy, wspo­mi­na­jąc chwile szczę­ścia z Ola­fem na dwo­rze swo­jego ojca, ale w tym wypadku kobieta prze­grała z matką i wład­czy­nią, sta­wia­jącą dobro dziecka i dyna­stii nad wła­sne szczę­ście. Wkrótce potem na hory­zon­cie poja­wił się nowy zalot­nik - władca ościen­nej Danii Swen, noszący ma