Ebook Dzielny Oczak mobi,epub

m chce zo­stać, kie­dy do­ro­śnie, Fra­nek nie po­tra­fił udzie­lić jed­no­znacz­nej od­po­wie­dzi. Lu­bił być w ru­chu. Dzia­łał w har­cer­stwie, był prze­wod­ni­czą­cym kla­sy i ka­pi­ta­nem swo­jej dru­ży­ny pił­kar­skiej. Mimo to czuł, że chce ro­bić coś wię­cej, coś bar­dziej wy­jąt­ko­we­go. Wie­czo­ra­mi, gdy już miał od­ro­bio­ne lek­cje, Fra­nek wy­cią­gał cza­sem Tatę i Gi­le­ra na wie­czor­ne spa­ce­ry z psem Bla­kie­rem. Tata za­zwy­czaj nie­chęt­nie wy­cho­dził z domu. Gdy świę­ta się koń­czy­ły, Mama wraz z Zu­zan­ną wra­ca­ły do swo­je­go dom­ku. Za­rów­no Fra­nek, jak i Gi­ler mo­gli spać u Mamy i prze­by­wać tam, ile chcie­li. Gdy Mama że­gna­ła się i wy­cho­dzi­ła, Pan Ze­zik z głę­bo­kim wes­tchnie­niem cięż­ko opa­dał na ka­na­pę, włą­czał te­le­wi­zor i za­my­kał się w so­bie. Fra­nek nie­raz za­sta­na­wiał się, dla­cze­go Tata, któ­ry tak moc­no ko­chał Mamę, po­zwo­lił jej odejść i o nią nie za­wal­czył. Wie­dział jed­nak, że to jest spra­wa mię­dzy Tatą i Mamą. Nie­mniej smut­no mu było pa­trzeć na Tatę, któ­ry ja­koś nie po­tra­fił za­cząć wszyst­kie­go od nowa. Mama, choć też była sama, pra­co­wa­ła peł­ną parą w swo­im skle­pi­ku. Cały czas prze­by­wa­ła wśród lu­dzi, była uśmiech­nię­ta i peł­na ży­cia. Za­wsze mia­ła coś do zro­bie­nia. Sta­ła się ra­do­sna i mia­ła w gło­wie mnó­stwo ko­lo­ro­wych pro­jek­tów i po­my­słów. Wi­try­na w Mamy skle­pi­ku z rę­ko­dzie­łem była te­raz bar­dzo ko­lo­ro­wa. Wy­le­gi­wa­ły się na niej wie­lo­barw­ne pa­sia­ste drew­nia­ne koty. Tuż obok le­ża­ły so­czy­ście czer­wo­ne fla­ne­lo­we ser­ca, tur­ku­so­we gip­so­we gwiazd­ki, pstro­ka­te dy­wa­ni­ki i ręcz­nie ma­lo­wa­ne ram­ki do zdjęć. Mama w ogó­le od­zy­ska­ła spo­kój i uśmiech. Czę­ściej znaj­do­wa­ła czas na czy­ta­nie ksią­żek i prze­glą­da­nie al­bu­mów z ob­ra­za­mi i zdję­cia­mi pięk­nych za­kąt­ków świa­ta. Zu­zia i Fra­nek wie­dzie­li, że od ja­kie­goś cza­su ma­rzy o po­dró­ży do Mek­sy­ku. Po­dob­no jest tam bar­dzo ko­lo­ro­wo i pięk­nie. Od kie­dy Mama zre­zy­gno­wa­ła z pra­cy w ban­ku, pro­wa­dzi­ła skrom­niej­sze ży­cie. Ma­rze­nie o po­dró­ży do Mek­sy­ku było dla niej ra­czej trud­ną do zre­ali­zo­wa­nia tę­sk­no­tą, dla­te­go na ra­zie stwo­rzy­ła so­bie wła­sny mały Mek­syk w skle­pi­ku. Fra­nek miał przy­ja­ciół­kę Ewę. Był z nią bar­dzo zwią­za­ny. Ewa była spo­koj­na i też lu­bi­ła lu­dzi. Mia­ła młod­sze­go bra­ta Ra­fa­ła, któ­ry był po­dob­ny do Gi­le­ra w za­cho­wa­niu i ca­łej swo­jej nie­zwy­kło­ści. Dla­te­go tak do­sko­na­le się z Fran­kiem ro­zu­mie­li. Dzie­ci uważ­nie przy­glą­da­ły się do­ro­słym. Dzi­wi­ły się, dla­cze­go nie­któ­rym jest tak trud­no po­lu­bić in­nych. A jeś­li na­wet nie ja­koś bar­dzo po­lu­bić, to żyć z nimi w zgo­dzie i choć­by mó­wić so­bie ,,dzień do­bry" przy róż­nych oka­zjach. I Fra­nek, i Ewa byli zgod­ni co do tego, że wszyst­kich lu­dzi da się po­lu­bić. Cza­sem wy­star­czy wczuć się w ich sy­tu­ację i cier­pli­wie wy­słu­chać. Fra­nek wie­dział na przy­kład, że gdy smut­ny i wiecz­nie czymś zmę­czo­ny Tata chce po­mil­czeć ze swo­im sy­nem, to nie ma sen­su ma­ru­dzić. Bo Tata sta­wał się wte­dy jesz­cze bar­dziej za­smu­co­ny i za­mknię­ty. Gdy z ko­lei Tata miał ja­śniej­sze spoj­rze­nie, bo wła­śnie po­roz­ma­wiał so­bie z Mamą, to był to ide­al­ny mo­ment, by za­pro­po­no­wać mu wspól­ny spa­cer z psem. Kwie­cień w tym roku raz za­ska­ki­wał pięk­ną po­go­dą, a raz nie­po­ko­ił gwał­tow­ny­mi bu­rza­mi i chłod­ny­mi wie­czo­ra­mi. Fra­nek sie­dział so­bie z Ewą w swo­im po­ko­ju w je­den z ta­kich wła­śnie prze­ni­kli­wie zim­nych wie­czo­rów i po­pi­ja­li w mil­cze­niu cie­płe ka­kao. Ewa za­gad­nę­ła swo­je­go przy­ja­cie­la: - Jak my­ślisz, cze­mu two­ja Mama nie chce wró­cić do Taty? Fra­nek wes­tchnął. Nie znał od­po­wie­dzi. - Oni się wiecz­nie kłó­ci­li. Mama po­wie­dzia­ła mi kie­dyś, że czu­ła się bar­dzo sa­mot­na. Ewa do­pi­ła swo­je ka­kao. Dziew­czyn­ka mia­ła ja­sne wło­sy, któ­re błysz­cza­ły te­raz wy­jąt­ko­wo moc­no. - Tata na pew­no ko­cha Mamę po swo­je­mu. Ale wi­docz­nie nie ko­cha jej tak, jak Mama by chcia­ła - do­dał. Ewa uśmiech­nę­ła się de­li­kat­nie. - To smut­ne. Gi­ler też ko­cha two­ją Mamę po swo­j