Ebook Dziennik z Prus Wschodnich mobi,epub

ło­ną­ce­go mia­sta, oto­czo­ne­go z trzech stron przez wro­ga. Po­tem sta­je­my zno­wu na kra­węż­ni­ku i pró­bu­je­my za­trzy­mać któ­ryś z prze­jeż­dża­ją­cych z sza­leń­czą pręd­ko­ścią woj­sko­wych po­jaz­dów, gdyż zna­le­zie­nie dzia­ła­ją­cej jesz­cze fir­my spe­dy­cyj­nej nie jest już chy­ba moż­li­we. Jed­no­cze­śnie nie­śmia­ło pró­bu­ję na­kło­nić tę pa­nią do wy­jaz­du bez me­bli. Ale ona nie chce o tym sły­szeć. Jej mąż po­legł, dzie­ci nie ma, dom zo­stał znisz­czo­ny - te rze­czy są wszyst­kim, co po­sia­da i do cze­go jest przy­wią­za­na. Jesz­cze w trak­cie na­szej roz­mo­wy, nad mia­stem uka­zu­ją się le­cą­ce na ni­skiej wy­so­ko­ści cięż­kie sa­mo­lo­ty. Nie wie­rzę wła­snym oczom, wi­dząc, jak wszy­scy żoł­nie­rze bły­ska­wicz­nie zni­ka­ją z ulic i kry­ją się w oko­licz­nych do­mach. Zo­sta­ją tyl­ko cy­wi­le. Ale po chwi­li tam, w gó­rze, za­czy­na już bły­skać i ter­ko­tać. Ach tak! To Ro­sja­nie! I to tak bli­sko! Za dnia nie wi­dzie­li­śmy ich jesz­cze z ta­kiej od­le­gło­ści. Za­ta­cza­ją łuk i ostrze­li­wu­ją dwo­rzec. Wresz­cie od­zy­wa się na­sza ar­ty­le­ria prze­ciw­lot­ni­cza. Cięż­kie ma­szy­ny, któ­rym to­wa­rzy­szą my­śliw­ce, uno­szą się i opa­da­ją jak stat­ki na peł­nym mo­rzu, i za­wra­ca­ją na wschód. Ol­brzym cofa swe mac­ki, jak­by się spa­rzył. Bra­ma stoi już jed­nak otwo­rem. W dro­dze po­wrot­nej do szpi­ta­la czu­ję po­wiew lo­do­wa­te­go wia­tru. Po po­łu­dniu pa­nu­je kom­plet­na ci­sza. Tyl­ko wy­so­ko na nie­bie nie­wi­docz­ne sa­mo­lo­ty cią­gną za sobą za­ma­szy­ste smu­gi. Idę w słoń­cu przez głę­bo­ki śnieg jesz­cze raz przez Tur­nier­platz nad Wę­go­ra­pą. Je­mio­łusz­ki wy­dzio­bu­ją z krza­ków czer­wo­ne ja­go­dy. Ni­ko­go tu­taj nie ma. Wszy­scy już się po­że­gna­li. Wie­czo­rem, po zmro­ku, je­stem jesz­cze raz w na­szym ko­ście­le. Od na­lo­tu bom­bo­we­go mi­nio­ne­go lata przy­cho­dzi­li­śmy tu­taj co­dzien­nie na wie­czor­ne na­bo­żeń­stwo. Drzwi są wy­rwa­ne, od głów­ne­go wej­ścia cią­gnie się mię­dzy ław­ka­mi za­spa śnież­na. Sia­dam pod am­bo­ną i na po­że­gna­nie śpie­wam: ,,Tyś na zie­mi mą naj­pięk­niej­szą ozdo­bą i klej­no­tem, Jezu Chry­ste, Pa­nie mój, To­bie chcę się po­wie­rzyć"1. 20 stycz­nia Idę ro­zej­rzeć się na dwo­rzec i wi­dzę, że me­ble pani z Za­cho­du jesz­cze sto­ją w kom­ple­cie. Ona sama za­ję­ta jest pa­ko­wa­niem mniej­szych przed­mio­tów w po­ręcz­ne pacz­ki, któ­re za­mie­rza wy­słać ko­le­ją. Od­pro­wa­dzam ją na dwo­rzec. Roi się tu od lu­dzi, któ­rzy chcą jesz­cze nadać skrzy­nie i ku­fry. Sto­imy w dłu­giej ko­lej­ce przed kasą, kie­dy na­gle roz­le­ga się huk i szy­by z okien lecą nam na gło­wy. Wszy­scy pę­dzą do wyj­ścia, spo­glą­da­ją w górę, szyb­ko się kulą i przy­spie­sza­ją. Chwy­tam moją to­wa­rzysz­kę za rękę i bie­gnie­my. Dzie­sięć, może dwa­na­ście bom­bow­ców - wi­szą nad nami w po­wie­trzu jak la­taw­ce. Prze­bie­ga­my przez plac przed dwor­cem i wska­ku­je­my do peł­ne­go lu­dzi oko­pu. W tym sa­mym mo­men­cie roz­le­ga się po­tęż­ny szum i walą się na nas bom­by. Krót­ki, roz­dzie­ra­ją­cy bę­ben­ki w uszach trzask i huk - po­tem stru­mień lu­dzi wy­le­wa się spod zie­mi i w oka­mgnie­niu roz­pierz­cha na wszyst­kie stro­ny. Obok nas leżą na bru­ku dwa mar­twe, pa­ru­ją­ce ko­nie. Z tyłu po­dziu­ra­wio­ny jak sito ho­tel przy­po­mi­na pa­pie­ro­we ku­li­sy. Wszę­dzie trza­ska ogień. W mo­jej pa­mię­ci nie­bo prze­szy­wa­ją bły­ska­wi­ce z cza­sów szczę­śli­we­go dzie­ciń­stwa, kie­dy to czę­sto prze­jeż­dża­li­śmy tędy z Tra­keh­nen w dro­dze na tur­nie­je do In­ster­bur­ga. Te­raz na­stał dzień sądu nad świa­tem. Dwo­rzec chwi­lo­wo nie zo­stał tra­fio­ny. Sto­ją tam po­cią­gi sa­ni­tar­ne z wie­lo­ma ran­ny­mi. Na­sza obro­na prze­ciw­lot­ni­cza tym ra­zem mil­cza­ła. Po­dob­no lot­ni­sko już ewa­ku­owa­ne. Idąc Dan­zi­ger Stra­ße, spo­strze­gam ko­lej­ne nad­la­tu­ją­ce bom­bow­ce, wska­ku­ję do piw­ni­cy pu­ste­go domu i cze­kam, aż zrzu­cą bom­by, tym ra­zem naj­wi­docz­niej bli­żej cen­trum. Po chwi­li na­gle wi­dzę, że wie­le z nich lata wa­ha­dło­wo nad te­re­nem na pół­noc­ny wschód od mia­sta. Pew­nie więc tam prze­bie­ga li­nia fron­tu. Znów zbli­ża się do mia­sta ko­lej­na eska­dra. Od za­cho­du nad­la­tu­ją trzy my­�