Ebook Dziewczyny, chłopaki i skarb mobi,epub

�­cym się ,,La­ta­ją­cym Ho­ben­drze" z pro­jek­to­wa­nia ar­chi­tek­to­nicz­ne­go. W głę­bi du­szy po­gar­dzam li­ce­ali­sta­mi. Mają osiem­na­ście lat, a nadal mu­szą uczyć się tego sa­me­go co w pod­sta­wów­ce. I tyl­ko tego. Żad­nych no­wych przed­mio­tów. Prze­cież to oczy­wi­sta stra­ta cza­su. Skoń­czą szko­łę w wie­ku dzie­więt­na­stu lat i nie będą umie­li ni­cze­go poza roz­wią­zy­wa­niem za­dań z ma­te­ma­ty­ki i pi­sa­niem wy­pra­co­wań z pol­skie­go. Do­ro­śli lu­dzie bez żad­nych umie­jęt­no­ści przy­dat­nych w do­ro­słym ży­ciu. Ja bym się chy­ba wsty­dzi­ła. Cza­sa­mi wi­du­ję róż­ne dow­cip­ne ha­sła albo an­giel­skie tek­sty wy­pi­sa­ne na mu­rach. Za­sta­na­wiam się, czy­ja to spraw­ka. Może wła­śnie tych z li­ceum? Wśród przy­ja­ciół, jako oso­ba tar­ga­na roz­ter­ka­mi eg­zy­sten­cjal­ny­mi, sta­no­wię wy­ją­tek. Czyż­by ist­nia­ły ja­kieś gru­py mo­ich ró­wie­śni­ków re­pre­zen­tu­ją­ce znacz­nie wyż­szy po­ziom in­te­lek­tu­al­ny? Nig­dy ich nie spo­tka­łam. Jed­nak nie mam wśród zna­jo­mych żad­nych ak­to­rów, na­ukow­ców czy pi­sa­rzy. Sami prze­cięt­ni zja­da­cze chle­ba. A prze­cież bi­blio­te­ki i księ­gar­nie peł­ne są ksią­żek. Ktoś je w koń­cu na­pi­sał. Czy po­znam kie­dyś śro­do­wi­sko inne niż to, w któ­rym ży­łam do­tych­czas? A może je­stem z za­sa­dy pro­win­cjo­nal­na? Nie jest spra­wą przy­pad­ku, z kim się czło­wiek do­ga­du­je. Swój cią­gnie do swe­go. Tak na­praw­dę za­wsze znaj­du­jesz, cze­go szu­kasz. Tyle że ukry­wasz przed sobą praw­dę. Każ­dy jest twór­cą baj­ki o sa­mym so­bie, kreu­je rze­czy­wi­stość zgod­ną z aspi­ra­cja­mi. Nie wy­łą­cza­jąc mamy i bab­ci. Na­wet wiem, jak sie­bie po­strze­ga­ją. Cie­ka­we, co ja za­fał­szo­wa­łam w wi­ze­run­ku wła­snej oso­by? A gdy­bym się do­wie­dzia­ła, czy chcia­ła­bym się zmie­nić? - Wiesz, moja mama uwa­ża, że ko­bie­ta musi mieć fach w ręku, bo w ra­zie cze­go, po roz­wo­dzie, to ona zo­sta­je z dzieć­mi i musi je utrzy­mać - po­wie­dzia­łam, znów zmie­nia­jąc te­mat - Co ty? - zdzi­wi­ła się Elka - Prze­cież fa­cet pła­ci ali­men­ty. Mu­siał­by. Na przy­kład gdy­by moja mama roz­wio­dła się z oj­cem. A mó­wię ci, cza­sa­mi mam go już dość. Cią­gle wtrą­ca się do wszyst­kie­go. Char­czy i pry­cha z rana przy umy­wal­ce. Mó­wię ci, nie­do­brze mi się robi, jak to sły­szę. Ro­ze­śmia­łam się. - Ale ty je­steś dzie­cin­na. Jak nie bę­dzie chciał, to znaj­dzie spo­sób, żeby nie pła­cić. Do­ro­śli, kie­dy prze­sta­je im na kimś za­le­żeć, sta­ją się tak wred­ni, że w ży­ciu byś nie przy­pusz­cza­ła. W naj­dzik­szych snach. - Czło­wie­ku, nig­dy nie my­śla­łam o roz­wo­dach. - Elka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. - To oczy­wi­ste - od­po­wie­dzia­łam. - A ja na od­wrót. Bez prze­rwy o nich my­ślę. Każ­dy jest ukształ­to­wa­ny przez wa­run­ki, w ja­kich wy­ra­sta. Trze­ba się po­go­dzić z moją ob­se­sją i wy­ko­rzy­stać ją jak naj­po­ży­tecz­niej. Prze­my­śle­nia są bo­gac­twem na­tu­ral­nym, z któ­re­go robi się pa­li­wo na­pę­dza­ją­ce roz­wój cy­wi­li­za­cji. Świat zmie­nia­ją lu­dzie z róż­nych po­wo­dów od­bie­ga­ją­cy od po­wszech­nych norm spo­łecz­nych. Nie­przy­sto­so­wa­ni, nie­peł­no­spraw­ni, nie­ak­cep­to­wa­ni, nie­ślub­ni, nie­ko­cha­ni, nie­kon­wen­cjo­nal­ni i tak da­lej. Gdy­by wszy­scy byli za­do­wo­le­ni, nadal sie­dzie­li­by­śmy na drze­wach. - Ja­sna aniel­ka, skrom­na to ty nie je­steś. I co ta­kie­go już wy­my­śli­łaś? - spy­ta­ła z cie­ka­wo­ścią Elka. - Chcia­ła­bym, żeby ko­bie­ty, ta­kie na przy­kład jak moja mama, mo­gły rów­nie ła­two jak fa­ce­ci wcho­dzić w nowe związ­ki - od­po­wie­dzia­łam. - Albo żeby sa­mot­ne ko­bie­ty po pięć­dzie­siąt­ce mia­ły ta­kie same szan­se jak pięć­dzie­się­cio­let­ni fa­ce­ci. - Co za pro­blem? Prze­cież w Pol­sce jest nie­wie­le mniej męż­czyzn niż ko­biet, spraw­dza­łam w rocz­ni­ku sta­ty­stycz­nym! - prych­nę­ła Elka z wy­żyn po­zy­cji ucznia pry­mu­sa. - Masz ab­so­lut­ną ra­cję. W tej spra­wie po­win­na de­cy­do­wać ma­te­ma­ty­ka i sta­ty­sty­ka. Ale w rze­czy­wi­sto­ści rzą­dzi hi­sto­ria i tra­dy­cja. - Da się coś zmie­nić? - Na ra­zie cią­gle tyl­ko dia­gno­zu­ją ten pro­blem w książ­kach i fil­mach. Nikt ja­koś nie ma od­wa­gi wy­pi­sać re­cep­ty. - A jaka jest two­ja re­