Ebook Dziewice do boju! mobi,epub

d­ne by­ło. Niech już pa­ni idzie i zaj­dzie do mnie ju­tro, mo­że bę­dzie lep­szy na­strój do po­ga­da­nia. Na­stęp­ne­go dnia na­strój wca­le nie był lep­szy, w dru­gie świę­to rów­nież. Ko­lej­ny dzień, na szczę­ście, był już po­wsze­dni. - Mo­że by pa­ni kie­dyś wpa­dła do nas do szko­ły - za­gad­nę­ła Agniesz­ka, le­jąc her­ba­tę z uro­cze­go dzba­nusz­ka, któ­ry w to­wa­rzy­stwie dwóch fi­li­ża­nek sta­no­wił jej pre­zent gwiazd­ko­wy dla pa­ni Ró­ży. - Zda­je się, że nie­źle się pa­ni do­ga­dy­wa­ła z mo­imi dzie­cia­ka­mi. - Mo­gę wpaść, dla­cze­go nie - zgo­dzi­ła się star­sza pa­ni bez pro­te­stu. - Tyl­ko nie wiem po co. Dzie­cia­ki by­ły bar­dzo sym­pa­tycz­ne i na­wet mnie ubab­cio­wi­ł A co, szy­ku­je się ja­kiś dzień bab­ci sta­rusz­ki i trze­ba ko­muś dać kwiat­ki? I po­wie­dzieć wier­szyk? - Nie. Żad­ne wier­szy­ki, żad­ne aka­de­mie ku czci. Za­sta­na­wia­łam się, czy nie zro­bić z ni­mi ta­kich za­jęć... kie­dyś to się na­zy­wa­ło lek­cja wy­cho­waw­ - No i chy­ba w więk­szo­ści szkół da­lej tak się na­zy­wa? - Moż­li­we. U nas nie. Cza­sem so­bie roz­ma­wia­my o ży­ciu. Pa­ni Ró­ża znie­ru­cho­mia­ła z ka­wał­kiem ma­kow­ca w rę­ce. - Mam z ni­mi roz­ma­wiać o ży­ciu? To chy­ba do­syć sze­ro­ki te­mat. - Za­wę­zi­li­by­śmy. Na po­czą­tek mo­że do sen­su by­cia przy­zwo­itym czło­wie­kiem, pa­ni Ró­żo. Co, do­bry te­mat do po­waż­nych roz­mów? Pa­ni Ró­ża odło­ży­ła ma­ko­wiec na ta­le­rzyk. - Nie po­win­nam te­go jeść, bo po­tem nie mo­gę się po­zbyć ma­ku. Z zę­bów. Niech się pa­ni nie śmie­je, prze­ko­na się pa­ni, jak bar­dzo zmie­nia się świat, kie­dy in­sta­lu­je­my so­bie sztucz­ną szczę­kę. Na nie­ko­rzyść. Pa­ni zda­niem war­to być przy­zwo­itym, pa­ni Agniesz­ko? - Tak mi się wy­da­je. Pa­ni nie? - Mnie też w za­sa­dzie. Cza­sem jed­na­ko­woż trze­ba dro­go pła­cić za ten luk­sus. Jed­nak zjem ten ka­wa­łek, do dia­bła ze szczę­ką. - Noo, pła­ci się, ow­szem. Pa­ni pła­ci­ła? - Zda­rza­ło się. Ja już dłu­go ży­ję i wciąż mo­gę bez obrzy­dze­nia pa­trzeć w lu­stro. Od­kąd przy­zwy­cza­iłam się do zmarsz­czek, ma się ro­zu­mieć. Do­brze, że te świę­ta już się skoń­czy­ły, nie­praw­daż? - Jesz­cze Syl­we­ster. - To już dro­biazg. Tro­chę po­strze­la­ją i bę­dzie pa­ni mo­gła spo­koj­nie wró­cić do ro­bo­ty, to pa­ni ulży. Agniesz­ka ro­ze­śmia­ła się i ukro­iła so­bie spo­ry ka­wa­łek ser­ni­ka ku­pio­ne­go w za­przy­jaź­nio­nej cu­kier­ni i pra­wie-jak-do­mo­we­go. - Ktoś pa­ni mó­wił, że jest pa­ni cza­ dziej­ką? - Cza­row­ni­cą, chcia­ła pa­ni po­wie­dzieć. Sa­ma wiem. Od te­go jest się wiedź­mą, że­by wie­dzieć. o Czwar­ta mat­ka za­ło­ży­ciel­ka Klu­bu Ma­ło Uży­wa­nych Dzie­wic w po­cząt­ku ro­ku dwa ty­sią­ce siód­me­go znaj­do­wa­ła się na zna­czą­cym za­krę­cie ży­cio­wym. Nie­spo­dzie­wa­nie wcze­śniej niż pla­no­wa­ła, po­rzu­ca­ła oto spo­koj­ną i bez­piecz­ną przy­stań za­wo­do­wą, ja­ką był do­sko­na­le pro­spe­ru­ją­cy pań­stwo­wy bank, w któ­rym ce­nio­no ją ja­ko do­sko­na­łą spe­cja­list­kę w dzie­dzi­nie tak zwa­nej ban­ko­wo­ści pry­wat­nej. Lu­bi­ła tę pra­cę i - co sta­no­wi­ło war­tość sa­mą w so­bie - sta­bi­li­za­cję, ja­ką pra­ca jej da­wa­ła. - Masz pie­tra, ma­ma? Sto­sun­ki wza­jem­ne Ali­ny i jej cór­ki, przez wie­le mie­się­cy moc­no nad­we­rę­żo­ne, ostat­ni­mi cza­sy jak­by za­czy­na­ły wra­cać do nor­my. Nie by­ło jesz­cze mię­dzy pa­nia­mi daw­nej ser­decz­no­ści, na­to­miast roz­ma­wia­ły z so­bą nor­mal­nie, Ja­ga nie trza­ska­ła drzwia­mi, a jej mat­ka nie sztyw­nia­ła i nie tra­ci­ła przy tym da­ru mo­wy. Któ­re­goś dnia Ali­na opo­wie­dzia­ła cór­ce o swo­im wo­lon­ta­ria­cie szpi­tal­nym i on­ko­lo­gicz­nych, ły­sych dzie­ciach. Ja­ga by­ła wstrzą­śnię­ta - nie spo­dzie­wa­ła się po swo­jej chłod­nej ro­dzi­ciel­ce ta­kie­go po­świę­ce­nia. - Ja się nie po­świę­cam - wy­ja­śni­ła jej wte­dy ro­dzi­ciel­ka. - Po­cząt­ko­wo by­ło mi trud­no, ale się ich na­uczy­łam i na­uczy­łam się im po­ma­gać. - O mat­ko, ja bym nie mo­gł - O cór­ko, mo­gła­byś. A mo­że zresz­tą i nie? Tak na­praw­dę nie wie­my o so­bie róż­nych rze­czy, do­pó­ki nie spraw­dzi­my się w pra­niu. Słu­chaj, co byś po­wie­dzia­ła, gdy­bym ode­szła z ban­ku?