Ebook Dzikie wybrzeże mobi,epub

wie­nie cza­su na przy­jem­no­ściach. - Gdzie? - za­py­ta­łem. Wzru­szył ra­mio­na­mi. - W du­żych ho­te­lach za mia­stem? Przed­sta­wi­cie­le kla­sy zmo­to­ry­zo­wa­nej mu­szą być bar­dzo nie­licz­ni, bo zlo­ka­li­zo­wa­nie ich za­ję­ło mi tro­chę cza­su. W koń­cu jed­nak wy­tro­pi­łem ich na Mid­dle Stre­et w lo­ka­lu o na­zwie Si­de­walk Café. Był to wy­jąt­ko­wy wie­czór, lep­ki od upa­łu i pe­łen nie­spo­dzia­nek. So­bo­wtór Ma­rvi­na Gayea śpie­wał a cap­pel­la, a pierw­szy fa­cet, któ­ry do mnie za­ga­dał, w ogó­le nie miał na­zwi­ska. Zna­ny wszyst­kim jako ,,Czło­wiek z Da­le­ka", no­sił czar­ny gar­ni­tur i uży­wał tak dłu­gich i za­wi­łych słów, że - po dwóch lu­fach rumu El Do­ra­do - nie po­tra­fi­łem się po­ła­pać, czy za­czął już nowe zda­nie, czy do­pie­ro jest w po­ło­wie po­przed­nie­go. Na szczę­ście wy­ra­to­wa­ła mnie wła­ści­ciel­ka. Z po­cząt­ku wzią­łem ją za ko­lej­ną ma­ją­cą wy­stą­pić ar­tyst­kę, tak była wszech­wie­dzą­ca i peł­na bla­sku. Ale Ca­thy Hu­ghes za­wsze jest taka. Przez cały wie­czór ho­lo­wa­ła mnie za sobą, przed­sta­wia­jąc przy­ja­cio­łom i klien­tom. Dla ko­goś, kto przy­je­chał z tak utu­czo­ne­go mia­sta jak Lon­dyn, ich zbio­ro­wa hoj­ność była nie­mal krę­pu­ją­ca. Po­trzą­sa­li moją dło­nią i wy­py­ty­wa­li mnie o ży­cie Na Ze­wnątrz (jak na­zy­wa­li resz­tę świa­ta). Nie­któ­rzy wca­le nie byli bo­ga­ci, na­wet jak na gu­jań­skie stan­dar­dy. Po­zna­łem mię­dzy in­ny­mi sta­re­go kan­cia­rza, któ­ry na­ga­by­wał lu­dzi o pie­nią­dze, po­trzeb­ne mu rze­ko­mo na ben­zy­nę, sta­rą cio­cię albo dziec­ko cho­re na ga­lo­pu­ją­cą ma­li­ni­cę. Nikt nie zwra­cał na nie­go uwa­gi; sta­no­wił ele­ment kra­jo­bra­zu, jak bra­ku­ją­ce po­kry­wy w stu­dzien­kach, rum i sma­żo­ne w głę­bo­kim ole­ju prze­ką­ski ser­wo­wa­ne przez Ca­thy. - Pod­ocho­cił so­bie - tłu­ma­czy­ła (ma­jąc na my­śli ,,upił się w sztok"). Inni go­ście wy­ka­zy­wa­li więk­szą de­ter­mi­na­cję w wal­ce o lep­sze ży­cie. Tam­te­go wie­czo­ru po­zna­łem po­szu­ki­wa­czy zło­ta, mu­zy­ków jaz­zo­wych, pi­lo­ta, pięk­ną In­du­skę - na­ukow­ca o imie­niu Ra­cqu­el, i męża Ca­thy Ni­ge­la, zwa­li­ste­go afro­gu­jań­skie­go praw­ni­ka, któ­ry kie­dyś pia­sto­wał funk­cję prze­wod­ni­czą­ce­go kra­jo­wej izby ad­wo­kac­kiej. Pi­lot po­wie­dział mi, że prze­niósł się do An­ti­gui i że dziś tyle samo Gu­jań­czy­ków pra­cu­je za gra­ni­cą, co w kra­ju. Ja­kiś fa­cet o krót­kiej sę­ka­tej czasz­ce zwie­rzył mi się, że po­je­chał za pra­cą aż do USA i tam dziw­nym zrzą­dze­niem losu skoń­czył jako puł­kow­nik pie­cho­ty mor­skiej wy­sła­ny do Ira­ku. Ni­gel od­wiózł mnie do domu, zręcz­nie wy­mi­ja­jąc kro­wy i dziu­ry w as­fal­cie. - Ży­cie tu­taj nie za­wsze jest ła­twe - po­wie­dział - ale nie chciał­bym miesz­kać nig­dzie in­dziej. * ,,Do domu" w moim przy­pad­ku ozna­cza­ło nie­spre­cy­zo­wa­ny ob­szar o na­zwie Re­pu­blic Park, cią­gną­cy się od skra­ju mia­sta i ury­wa­ją­cy na gra­ni­cy plan­ta­cji trzci­ny cu­kro­wej. Nie mo­głem się po­ła­pać, czy jako dziel­ni­ca pnie się w górę, czy pod­upa­da. Po­ło­wa do­mów spra­wia­ła wra­że­nie pu­stych albo gi­nę­ła pod zwo­ja­mi dru­tu kol­cza­ste­go, a funk­cję ulic peł­ni­ły po pro­stu dłu­gie bia­łe bruz­dy syp­kie­go pia­sku. Tak­sów­ka­rze uwiel­bia­li opo­wia­dać mi, kto tu miesz­ka: nar­ko­ty­ko­wi ba­ro­no­wie, po­li­cjan­ci z dro­gów­ki i na­dzia­ni po­li­ty­cy. Wła­ści­cie­lem naj­więk­sze­go domu, któ­ry wy­glą­dał jak frag­ment Wer­sa­lu, był jed­nak ewan­ge­lic­ki pa­stor. - Tak - sły­sza­łem cią­gle - w Gu­ja­nie ko­ściół to świet­ny in­te­res. Dom, w któ­rym miesz­ka­łem, był naj­mniej­szy w ca­łej dziel­ni­cy. Z po­wo­du ogrom­nej licz­by że­la­znych sztab i krat z ze­wnątrz przy­po­mi­nał be­to­no­wą klat­kę. Ale w środ­ku był we­so­ły i chłod­ny; ciem­no­po­ma­rań­czo­we ścia­ny zdo­bi­ły afry­kań­skie ma­ski. Mia­łem do dys­po­zy­cji wła­sną ła­zien­kę, w kom­ple­cie z małą żół­tą żab­ką, któ­ra miesz­ka­ła w re­zer­wu­arze. Co rano ha­ła­so­wa­ła jak mały ge­ne­ra­tor. Po­do­ba­ła mi się idea domu za­si­la­ne­go ża­bią ener­gią. Układ, jaki mia­łem z moją go­spo­dy­nią, był tro­chę dziw­ny. Przed wy­jaz­dem do Gu­ja­ny przez w