Dziwactwa i sekrety władców Polski - Audiobook mp3

u władzy. Tyberiusz, następca Oktawiana, wykazywał objawy niezrównoważenia psychicznego i manii prześladowczej, której ofiarą padli członkowie jego rodziny. Jego następca, Kaligula, który początkowo zapowiadał się na mądrego władcę, cieszył się miłością nie tylko swoich poddanych, ale także całego wojska, ze względu na pamięć swego ojca - Germanika, jednego z największych wodzów w historii Rzymu. Niestety, na skutek ciężkiej choroby, którą przebył we wczesnej młodości, zachorował psychicznie, a skutki jego szaleństwa wkrótce boleśnie odczuło całe państwo. Również historia nowożytna notuje wiele przypadków chorób psychicznych władców. Wspomnijmy chociażby króla Francji Karola VI Szalonego, którego choroba doprowadziła do destabilizacji państwa i w konsekwencji do wybuchu wojny stuletniej, czy też Ludwika II Wittelsbacha, zwanego Szalonym, którego bajkowe zamki, będące urzeczywistnieniem jego urojeń i utożsamiania się z bohaterami oper Wagnera, po dziś dzień zachwycają turystów odwiedzających Bawarię. Zmagający się z silną depresją i początkowym stadium schizofrenii, szesnastowieczny cesarz Rudolf II znajdował ukojenie w nauce i badaniach naukowych, a do Pragi sprowadził całą rzeszę alchemików. Z całą pewnością choroba psychiczna dotknęła też cara Rosji Iwana Groźnego, a psychiatrzy zapewne mieliby wiele do powiedzenia na temat stanu zdrowia psychicznego innego władcy rosyjskiego - Piotra I. A jak wygląda kwestia zdrowia psychicznego władców Polski? Okazuje się, że i oni cierpieli na tego typu dolegliwości. Z całą pewnością z silną depresją zmagał się ostatni Jagiellon - Zygmunt August, a choroba dopadła go po śmierci jego wielkiej miłości - Barbary Radziwiłłówny. Jego późniejsze zachowanie, oschły i obojętny stosunek do matki i sióstr, obsesyjne poszukiwania sobowtóra swej zmarłej małżonki, a nawet trzecie małżeństwo, zawarte zupełnie bezsensownie, świadczą o poważnych problemach natury psychicznej. Życie ostatniego Wazy, Jana Kazimierza, w którym etapy nadzwyczajnej aktywności przeplatały się z okresami apatii, wskazuje na to, że prawdopodobnie cierpiał on na cyklofrenię, czyli chorobę dwubiegunową, zwaną również stanem maniakalno-depresyjnym. Na szczęście ożenił się z Ludwiką Marią, kobietą, dla której sens życia stanowiła polityka i która umiejętnie go wspierała, a często nawet zastępowała w sprawach zarządzania państwem. Jak ważną rolę pełniła w jego życiu świadczy fakt, iż wkrótce po jej śmierci kompletnie załamany monarcha abdykował i wyjechał z kraju. Skłonności do depresji miał również nasz ostatni król, Stanisław August Poniatowski. W powszechnej świadomości panuje pogląd, że Polska w swej historii nigdy nie znalazła się pod rządami psychopaty w rodzaju Iwana Groźnego. Okazuje się jednak, że nie do końca. Lekarze, którzy interesują się dziejami Polski, odnaleźli wśród naszych władców domniemanego schizoida, czyli schizotymika[1] o cechach psychopatycznych. Był nim król Bolesław Śmiały i być może to właśnie w jego problemach natury psychicznej należałoby się dopatrywać przyczyn konfliktu z biskupem Stanisławem, gdyż badający sprawę lekarze uznali, iż stan umysłu Bolesława balansował między stanem normalnym a chorobą znaną jako rozszczepienie umysłu. Przyjrzyjmy się więc bliżej jego sylwetce, jak również historii sporu z duchownym, zakończonego śmiercią Stanisława i wygnaniem króla. W tym miejscu należałoby dodać, iż mówiąc o tym władcy powinniśmy używać przydomku Szczodry, bowiem według Galla to właśnie takim mianem (łac. largus) określano tego króla w czasach, gdy kronikarz spisywał dzieje Polski. Dlatego też w wielu opracowaniach naukowych używany jest właśnie ten przydomek, natomiast przydomek Śmiały pojawił się znacznie później. Historycy zgodnie uznają więc, iż właściwym przydomkiem jest właśnie Szczodry, a nie Śmiały. Jednak w świadomości Polaków król kojarzy się bardziej z tym ostatnim i dlatego będziemy go używać także w niniejszym opracowaniu. Bolesław był najstarszym synem Kazimierza Odnowiciela i Dobroniegi Marii, przyrodniej siostry księcia kijowskiego, cennego sojusznika Kazimierza w jego walce o odzyskanie polskiego tronu. Pomimo że Dobroniega była starsza od Kazimierza, a poślubiając go dobiegała trzydziestki, a więc, wedle ówczesnych standardów ocierała się już o starość, przeżyła swego męża. Zdążyła też obdarzyć go piątką dzieci, jedną córką i czterema synami, z których dwaj najmłodsi, Otto i Mieszko, zmarli we wczesnym dzieciństwie. Pozostała trójka chowała się zdrowo, chociaż średni syn, Władysław, był bardzo chorowity, ale i on szczęśliwie dożył wieku dorosłego. Pierworodny syn Kazimierza i Dobroniegi, Bolesław, przejął w kraju panowanie po ojcu w 1058