Ebook Dżuma epub

Strona tytułowa LEKTURY SZKOLNE Albert Camus DŻUMA (omówienie powieści) Opracował. A. I. Kordela Warszawa 2007 Strona redakcyjna Lektury szkolne Albert Camus. Dżuma. Opracowanie Tekst - A. I. Kordela Wybór ilustracji - Dominik Wódz Redakcja i korekta - A. I. Kordela Opracowanie graficzne - I. Mitura (C) Copyright by MTJ, Warszawa 2007 ISBN 978-83-7699-154-2 Albert Camus - kalendarium życia i twórczości Albert Camus - kalendarium życia i twórczości 7 listopada 1913 r. - Albert Camus urodził się we wsi Mondovi w Algierii. 1914 r. - ojciec Alberta - Lucien Camus został zmobilizowany i wysłany na front. Poległ w bitwie nad Marną. 1931 r. - Camus rozpoczął studia filozoficzne na uniwersytecie w Algierze. 1935 r. - Camus założył trupę teatralną o nazwie ,,Equip". Był w niej reżyserem, aktorem i kierownikiem literackim. Zajmował się też scenografią. 1937 r. - związał się z lewicowym dziennikiem literackim ,,Algier Republikański". 1940 r. - po przymusowym wyjeździe z Algierii przeniósł się do Francji, gdzie współpracował z paryskim ,,Paris-Soir". 1941-1945 r. - w czasie okupacji przebywał w Lyonie a potem w Paryżu. Działał w Ruchu Oporu, w konspiracyjnej grupie ,,Combat". Współredagował pismo pod tym samym tytułem. 1944 r. - Camus poznał Jean-Paul Sartrea. 1945-1946 r. - kontynuuje działalność dziennikarską w dzienniku o nazwie ,,Combat". 1957 r. - Albert Camus został laureatem literackiej nagrody Nobla. 4 stycznia 1960 r. - Albert Camus zginął w wypadku samochodowym. Twórczość 1937 - debiutuje tomikiem opowiadań-esejów LEnvers et lEndroit. 1942 - powieść Obcy. 1943 - esej Mit Syzyfa. 1944 - dramaty Kaligula i Nieporozumienie. 1947 - powieść Dżuma. 1948 - dramaty Stan oblężenia i Sprawiedliwi. 1951 - esej Człowiek zbuntowany. 1956 - powieść Upadek. 1957 - zbiór nowel Wygnanie i królestwo oraz zbiór esejów Lato Albert Camus - biografia Albert Camus - biografia Albert Camus urodził się 7 listopada 1913 roku we wsi Mondovi w Algierii. Jego ojciec, z pochodzenia Alzatczyk, osiadł tam wraz z rodziną po wojnie francusko-pruskiej. Matka pochodziła z ubogiej rodziny hiszpańskich emigrantów. W roku 1914 ojciec Alberta - Lucien Camus został zmobilizowany i wysłany na front. Poległ w walkach nad Marną. Matka - Katarzyna Camus, aby utrzymać rodzinę po śmierci męża, pracowała jako sprzątaczka. Albert wychowywał się również pod okiem babki, z którą zamieszkała cała rodzina po przeniesieniu się do ubogiej dzielnicy Algieru - Belcourt. Camus kształcił się w Algierze: najpierw uczęszczał tam do liceum, potem studiował filozofię na uniwersytecie. Pomimo nieprzeciętnych zdolności nie wybrał kariery uniwersyteckiej. Przeszkodziła mu w tym choroba. Zapadł na gruźlicę. Choroba ta, wprawdzie zaleczona, towarzyszyła mu jednak przez całe życie. Po zakończeniu kuracji rozpoczął studia nad myślą i kulturą antyczną pod kierunkiem filozofa i pisarza - Jana Greniera. I na tym zakończyła się jego kariera naukowa. Zainteresowania Alberta zmierzały od początku w trzech kierunkach i pozostały niezmienione aż do jego śmierci. Obejmowały literaturę, filozofię i teatr. W roku 1935 Camus założył trupę teatralną o nazwie ,,Equip". Był to rodzaj teatru wędrownego, w którym Albert zajmował się reżyserią, jak i dawał upust swemu talentowi aktorskiemu. O ambicjach tego teatru świadczył jego repertuar, w którym znajdowały się dzieła klasyków, a także adaptacje szczególnie interesujących Camusa autorów, a więc: Prometeusza Ajschylosa, Czasów pogardy Malraux i Braci Karamazow Dostojewskiego. Poza wymienionymi już funkcjami Camus zajmował się często w tym teatrze pracami na scenografią i pełnił funkcję kierownika literackiego. Na ten okres przypadł debiut literacki autora Dżumy. W roku 1937 ten i tak szeroki zakres swoich zainteresowań poszerzy Camus o dziennikarstwo. Najpierw związał się z lewicowym dziennikiem literackim - ,,Algier Republikański", potem - po wyjeździe z Algierii - współpracował z ,,Paris-Soir". To właśnie jego nazbyt radykalne poglądy i zbyt głębokie zaangażowanie w dziennikarskie sprawy stały się powodem przymusowego opuszczenia Algierii w roku 1940. Wyjechał do Francji. W czasie okupacji przebywał najpierw w Lyonie, a potem w Paryżu. Przystąpił do Ruchu Oporu, rozpoczynając działalność w konspiracyjnej grupie ,,Combat", w której znajdowali się Malraux, Pascal Pia i Claude Bourdet. Camus współredagował tam pismo ,,Combat". W tym okresie powstają kolejne dzieła - tak powieści i dramaty, jak i rozprawy filozoficzne. W roku 1944 Camus poznał Jean-Paul Sartrea - wydarzenie to miało okazać się bardzo znaczącym w życiu autora Dżumy - tak w sensie osobistym, jak również filozoficzno-światopoglądowym. Jednak przyjaźń ta została zerwana w roku 1952 po gwałtownej polemice ogłoszonej w piśmie Sartrea ,,Les Temps Modernes", obwieszczającej odejście Camusa od egzystencjalizmu. Po wojnie Camus kontynuuje swoją działalność dziennikarską. Został głównym publicystą jawnego teraz dziennika o nazwie ,,Combat". W roku 1946 opuścił redakcję tego pisma, by poświęcić się pracy nad najważniejszym i najwybitniejszym dziełem filozoficznym zatytułowanym Człowiek zbuntowany. Następne dzieła Camusa ujrzały światło dzienne dopiero po dziesięcioletniej przerwie w roku 1956. W roku 1957 Camus otrzymał literacką nagrodę Nobla. Była ona ukoronowaniem jego wieloletniego twórczego wysiłku i dokonań. Albert Camus zginął 4 stycznia 1960 roku w katastrofie samochodowej. Tak została nagle zerwana nić życia jednego z najwybitniejszych twórców XX wieku. Omówimy teraz bardziej szczegółowo dorobek pisarski i artystyczny Alberta Camusa. Debiut literacki przypadł na rok 1937. Ukazuje się wtedy tom opowiadań-esejów pod tytułem LEnvers et lEndroit. Rok później powstaje Kaligula. Zwieńczeniem działalności dziennikarskiej Camusa stanowiło wydanie trzytomowego zbioru publicystyki z lat 1944-1958 pod wspólnym tytułem Aktualności. W okresie powojennym Camus poświęcił się przede wszystkim literaturze. Twórczość Alberta Camusa była z założenia cykliczna. Tę cykliczność i trzy podstawowe plany jej realizacji wiązał pisarz z potrzebą rozgraniczenia różnych rodzajów literackich, z których każdy był przydatny. Jego cykle składały się z: eseju - stanowiącego formę wykładu, dramatu - wykorzystującego język działań scenicznych oraz z powieści - poprzez którą następować miało wnikanie w historię życia ludzkiego. Dopiero możliwość korzystania z wszystkich możliwości istniejących na tych trzech płaszczyznach zespalało cykl w nierozerwalna całość. W pierwszym okresie swej twórczości, zwanym okresem absurdu i negacji powstały: - w roku 1942 - powieść Obcy, - dramat Kaligula - w roku 1944, - oraz esej Mit Syzyfa - w roku 1943. Do tego cyklu zaliczamy również dramat Nieporozumienie. W okresie drugim powstał cykl afirmacji zwany przez krytyków Prometeusz. Przynależą do niego następujące utwory: - powieść Dżuma z roku 1947, - dramat Sprawiedliwi, - oraz esej Człowiek zbuntowany opublikowany w roku 1951. Esej ten stanowi najważniejsze i najwybitniejsze osiągnięcia Camusa w dziedzinie filozofii. W tym okresie powstały również: - powieść Upadek - datowana na rok 1956, - zbiór nowel Wygnanie i królestwo - z roku 1957, - zbiór esejów literackich pod tytułem Lato, - oraz dramat Stan oblężenia - z roku 1948. Niezależnie od działalności pisarskiej Camus zajmował się ciągle, choć już w bardziej ograniczonym zakresie, reżyserią. Były to jego własne adaptacje Requiem dla zakonnicy Faulknera w roku 1956, Kawalera z Olmedo Lope de Vegi, a także Biesów Dostojewskiego w 1959 roku. Camus przygotowywał też trzeci cykl literacki. Miał on nosić tytuł Nemesis, i być poświęcony miłości i współczuciu. Tragiczna śmierć autora udaremniła realizację tego zamierzenia. Przegląd dokonań twórczych Alberta Camusa zamyka się wyliczeniem, w gruncie rzeczy, niewielu utworów. Ale ten - wydawałoby się - niewielki pod względem ilościowym dorobek - wystarczył do utrwalenia sławy autora. Zdaniem krytyków zawdzięczał ją Camus przede wszystkim umiejętności nadawanie egzystencjalistycznym motywom tradycyjnego kształtu literackiego. Jego utwory cechowała zarówno klarowność jak i rygor w duchu klasycznym. Nadto, z bogatego zasobu problematyki egzystencjalizmu Camus wybrał tylko jeden motyw główny: absurd świata i człowieka. W ten sposób jeden motyw badany jest głębiej i dokładniej, do tego jeszcze w oparciu o wybrane kategorie - psychologiczne i moralne. Między innymi tym właśnie wyróżniał się w swoim pisarstwie Camus spośród innych przedstawicieli powieści i literatury egzystencjalnej. Spis treści Strona tytułowa Strona redakcyjna Albert Camus - kalendarium życia i twórczości Albert Camus - biografia O epoce i jej głównych nurtach filozoficznych Geneza ,,Dżumy" i jej główne problemy ,,Dżuma" - omówienie treści powieści Czas i miejsce akcji w powieści ,,Dżuma" ,,Dżuma" - znaczenie tytułu powieści Główni bohaterowie powieści ,,Dżuma" ,,Dżuma" - problematyka utworu Wybór cytatów z powieści ,,Dżuma" Wybrana literatura przedmiotowa