Ebook Edukacja Sebastiana mobi,epub

czy­ły mnie po­twor­ne wy­rzu­ty su­mie­nia; to wszyst­ko moja wina. - Tak mi przy­kro, Se­ba­stia­nie - szep­nę­łam. - Nie mia­łam po­ję­ - urwa­łam. Po­krę­cił gło­wą. - To du­pek i tyle. Na­praw­dę go nie­na­wi­dzę. Nie mogę się do­cze­kać, kie­dy wy­ja­dę z domu - oświad­czył z za­wzię­to­ścią w gło­sie. - Im szyb­ciej, tym le­piej. Nie wie­dzia­łam, co po­wie­dzieć. Kiw­nę­łam je­dy­nie gło­wą ze współ­czu­ciem. No bo czy sama nie ucie­kłam od mat­ki tak szyb­ko, jak się dało? Wró­ci­ła Don­na, wy­raź­nie zi­ry­to­wa­na wy­bu­chem Do­nal­da. - Jesz­cze jed­ne­go drin­ka, Ca­ro­li­ne? - Och, tak, dzię­ku­ję. - Se­ba­stia­nie, wody? - Nie, dzię­ku­ję, pani Vor­stadt - mruk­nął, a po­tem od­szedł, wy­raź­nie za­że­no­wa­ny. Don­na po­krę­ci­ła gło­wą. - Bied­ny chło­pak. Co on musi zno­sić. - Jego oj­ciec za­wsze się tak za­cho­wu­je? - Na­dal nie otrząs­nę­łam się z szo­ku. Od­po­wiedź była wy­raź­nie twier­dzą­ca, Don­na nie chcia­ła jed­nak wy­gła­szać opi­nii zbyt zde­cy­do­wa­nych - ani po­tę­pia­ją­cych. - Och, no cóż, Do­nald to Do­nald. Je­stem pew­na, że pa­mię­tasz. Spoj­rza­łam w stro­nę Se­ba­stia­na, przy­po­mi­na­jąc so­bie inne przy­pad­ki pa­skud­ne­go trak­to­wa­nia przez ojca, kie­dy był jesz­cze dziec­kiem. Dzi­wi­ło mnie, że sam nie wy­rósł na po­two­ra. Spra­wiał wra­że­nie rów­nie ła­god­ne­go i słod­kie­go jak przed laty. Resz­ta wie­czo­ru upły­nę­ła jak za­wsze na nie­cie­ka­wej gad­ce szmat­ce. Trzy­ma­łam się z dala od Es­tel­le i Do­nal­da, Se­ba­stian gdzieś znik­nął, a Da­vid i ja igno­ro­wa­li­śmy się na­wza­jem. Jak za­wsze. Po­czu­łam ulgę, kie­dy mój mąż zde­cy­do­wał, że pora wra­cać do domu. Rozdział 2 Na­za­jutrz rano prze­ko­na­łam się, że te cho­ler­ne skrzy­nie nie roz­pa­ko­wa­ły się same przez noc. Sta­łam i wpa­try­wa­łam się w nie z nie­chę­cią, kie­dy usły­sza­łam za­trzy­mu­ją­cy się na pod­jeź­dzie sa­mo­chód. Don­na Vor­stadt wy­sia­dła z no­wiut­kie­go che­vro­le­ta i po­ma­cha­ła do mnie. - Wi­taj, Ca­ro­li­ne, moja dro­ga, po­my­śla­łam, że wpad­nę i zo­ba­czę, jak się za­do­mo­wi­łaś. Świę­ci pań­scy, wi­dzę, że cze­ka cię jesz­cze spo­ro pra­cy. Uśmiech­nę­ła się ze współ­czu­ciem, a ja spoj­rza­łam na nią z nie­co więk­szą sym­pa­tią niż do tej pory. - Masz czas na kawę, Don­no? Za­zwy­czaj nie czu­łam po­trze­by bra­ta­nia się z żo­na­mi in­nych woj­sko­wych, ale ona wy­da­wa­ła się szcze­ra i sym­pa­tycz­na, a ta­kie za­cho­wa­nie nie było w ba­zie czymś czę­sto spo­ty­ka­nym. - Pew­nie, chęt­nie się na­pi­ję. Zbyt póź­no so­bie przy­po­mnia­łam, że na bla­cie na­dal sto­ją ta­le­rze po śnia­da­niu. No i prze­pa­dła oka­zja, aby uda­wać per­fek­cyj­ną pa­nią domu. - Śmie­tan­ka i cu­kier? - Tyl­ko śmie­tan­ka. A masz może chu­de mle­ko? Po chwi­li usia­dły­śmy przy sto­le z dwie­ma fi­li­żan­ka­mi kawy. - No więc jak so­bie ra­dzisz? Prze­pro­wadz­ki by­wa­ją upier­dli­we, praw­da? - Aku­rat fi­zycz­ne aspek­ty prze­pro­wadz­ki mi nie prze­szka­dza­ją... Po pro­ w Pół­noc­nej Ka­ro­li­nie mia­łam pra­cę, któ­rą na­praw­dę lu­bi­łam. - Och, zbyt oso­bi­ste. - No ale te skrzy­nie same się nie roz­pa­ku­ją. Wes­tchnę­łam, a ona po­pa­trzy­ła na mnie ze zro­zu­mie­niem. - Te­raz mu­szę je­chać na za­ku­py, ale je­śli chcesz, po po­łu­dniu mogę wpaść i ci po­móc. Nim zdą­ży­łam od­po­wie­dzieć, roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi. Mia­łam na­dzie­ję, że to nie ko­lej­na żona, któ­ra przy­je­cha­ła mi po­móc w pi­ciu mo­jej kawy. - Dzień do­bry, pani Wil­son. W pro­gu stał Se­ba­stian w po­dar­tych dżin­sach, zwy­kłym, bia­łym T-shir­cie i z sze­ro­kim uśmie­chem na twa­rzy. - Och, wi­taj! Miło cię zno­wu wi­dzieć, Se­ba­stia­nie. Co mogę dla cie­bie zro­bić? - Mó­wi­ła pani, że musi roz­pa­ko­wać skrzy­nie; po­my­śla­łem, że po­mo­gę. Za­sko­czy­ły mnie jego sło­wa. - To bar­dzo miłe z two­jej stro­ny, ale my­ślę, że twoi ro­dzi­ce wo­le­li­by, że­byś po­świę­cił ten czas na na­ukę. - Mam wła­śnie prze­rwę - po­wie­dział, a jego uro­czy uśmiech przy­gasł na wzmian­kę o ro­dzi­cach. - Je­stem pew­na, że nie będą mie­li nic prze­ciw­ko temu, że ich syn po­mo­że są­siad­ce - ode­zwa­ła się Don­na, sta­jąc za mną. - Ład­nie, że za­ofe­ro­wa­łeś swo­ją po­moc, Se­ba�